Dalajlama o życiu w więzieniu

W czasie, gdy nauczał w Nowym Jorku we wrześniu 2003 roku, Jego Świątobliwość Dalajlama spotkał się prywatnie z grupą byłych więźniów. Opowiedzieli mu o swoich doświadczeniach w więzieniu i swoich wysiłkach, by praktykować Dharma Buddy tam. Jego Świątobliwość podzielił się później swoimi refleksjami na temat tego spotkania, kiedy przemawiał do tysięcy ludzi uczestniczących w jego naukach w Beacon Theatre oraz do około 65,000 XNUMX osób, które uczestniczyły w jego niedzielnym porannym przemówieniu w Central Parku. To, co powiedział, było podobne, choć nie do końca takie samo, przy tych dwóch okazjach i dzielę się z wami tym, co pamiętam (nie robiłem notatek, ani nie byłem na spotkaniu).

Jego Świątobliwość bardzo sobie cenił to spotkanie i powiedział, jak bardzo jest wzruszony i zasmucony, słysząc o cierpieniach, jakich doświadczają ludzie przebywający w więzieniach. Podziwiał ich wysiłki, by uczyć się i praktykować Dharmę w tak wrogim i pełnym przemocy środowisku i powiedział, że kultywowanie współczucia jest niezwykle ważne.

Wypowiedział się również na temat niesprawiedliwości panujących w systemie więziennictwa zaprojektowanym raczej do karania niż resocjalizacji, systemu, który piętnuje ludzi jako „złych”, zamiast dostrzegać ich potencjał i czystość ich Budda Natura. Powiedział, że struktura systemu więziennictwa bardzo potrzebuje reformy. Patrząc bezpośrednio na publiczność, stwierdził z naciskiem: „Ale ja nie jestem obywatelem tego kraju, ty nim jesteś. Dlatego jesteś odpowiedzialny za zmianę tego systemu. Potrzebujesz systemu, który pomoże zarówno samym osadzonym, jak i całemu społeczeństwu”. Po tym oświadczeniu publiczność nagrodziła gromkimi brawami.

Sam przez kilka lat pracowałem w więzieniach — zarówno korespondując z osobami osadzonymi w więzieniach, jak i nauczając grup buddyjskich w więzieniach — byłem bardzo poruszony głębią wiedzy Jego Świątobliwości i troski o ludzi, którzy na ogół budzą strach i dlatego są odrzucani przez społeczeństwo. Jego troska dotyczyła nie tylko samych jednostek, ale całego systemu, w którym wszyscy – więźniowie, ich rodziny i przyjaciele, strażnicy i personel więzienny – są uwięzieni. Pragnąłem, aby wszyscy uwięzieni mogli bezpośrednio usłyszeć Jego Świątobliwość i doświadczyć Jego ogromnego współczucia dla nich.