Aspiracja monastyczna

Połączenia dążenie dla klasztorny życie jest naprawdę dążenie żyć życiem poświęconym zwiększaniu naszej zdolności do długoterminowego pożytku dla innych, a tym samym odkrywać naturę rzeczywistości, aby oczyścić nasz umysł i przynosić największe korzyści. To znaczy, klasztorny życie jest „narzędziem”, którego używamy na ścieżce; nie jest celem samym w sobie. Nie chodzi tylko o otrzymanie święceń; ma się w pełni przebudzić dla dobra wszystkich. Wiemy, że aby to osiągnąć, chcemy żyć w etycznym postępowaniu (zasady), ograniczyć nasze przywiązanie i rozproszenia poprzez a klasztorny stylu życia i zobowiązać się do spełniania naszych aspiracji duchowych najlepiej jak potrafimy.

Jednym z elementów przygotowania do święceń jest kultywowanie naszej motywacji, a aby to zrobić, zrozumienie buddyjskiego światopoglądu i posiadanie dążenie uwolnienie się od cyklicznej egzystencji są niezbędne. To jest podstawowa motywacja do święceń; bodhiczitta jest jak deser. Aby wygenerować tę motywację, studiuj i ćwicz Lamrim, etapy ścieżki do przebudzenia.

Potem pojawiają się pytania: jaki rodzaj praktyki buddyjskiej rezonuje ze mną i kto chce mnie prowadzić na ścieżce? Odpowiedzi na te dwa pytania zwykle idą w parze: spotykamy nauczyciela, który instruuje nas w praktyce, i nasze połączenie z obydwoma kliknięciami. To nie musi być coś dramatycznego. W moim przypadku to, co mówili nauczyciele, miało sens i kiedy to praktykowałem, pomogło mi to. Więc wracałem iw końcu po pewnym czasie zdałem sobie sprawę, że to byli moi nauczyciele. W buddyzmie tybetańskim możemy mieć więcej niż jednego nauczyciela i wykonywać wiele różnych rodzajów praktyki, ale poważni praktykujący (zwłaszcza mnisi) zaczynają od przebywania blisko nauczyciela i społeczności, tak abyśmy mogli otrzymać nauki, szkolenie i wsparcie dla nasza praktyka. W ten sposób testujemy rzeczy przed podjęciem długoterminowego zobowiązania.

Zamiast spieszyć się ze święceniami, zaleca się pozostanie w społeczności, do której zamierzasz dołączyć, lub w jej pobliżu, zanim zostaniesz wyświęcony. Kiedy nie znamy dobrze ludzi, łatwo jest postrzegać ich i społeczność jako „doskonałych” i tworzyć w stosunku do nich wszelkiego rodzaju fałszywe oczekiwania. Kiedy przebywasz z nimi przez chwilę, zaczynasz dostrzegać ich zalety i słabości. Zaczynasz także uwalniać się od nierealistycznych oczekiwań dotyczących szybkiego osiągania realizacji i lepiej rozumieć rzeczy w sobie, nad którymi musisz popracować.

Pielęgnuj swoje cnotliwe aspiracje i szanuj tę część siebie. Mądrze jest dzielić się tymi aspiracjami z ludźmi, którzy będą cię rozumieć i wspierać w pielęgnowaniu cnotliwych cech i aspiracji.