Kobiety w buddyzmie zachodnim

Kupić z Publikacje Shambhala

W 1977 r. Thubten Chodron należała do pierwszego pokolenia mieszkańców Zachodu, które zostało nowicjuszką w tradycji tybetańskiej; w 1986 przyjęła pełne święcenia kapłańskie. Chętnie przyznaje, że wyświęcone życie „nie jest czystą żeglugą”. Niepokojące emocje „nie znikają tylko dlatego, że ktoś goli głowę”. A jednak czuje, że zasady, które obejmują celibat i powstrzymywanie się od kłamstwa, kradzieży lub krzywdzenia kogokolwiek, zmniejszają rozpraszanie i pozwalają jej skupić całą swoją energię na przebudzeniu, pracy z jej „wewnętrznymi śmieciami”, jak to nazywa. Ale praktycznie rzecz biorąc, żyjący Warunki jako zakonnica z Zachodu okazała się trudna. W chrześcijaństwie mnisi i mniszki zazwyczaj wstępują do określonego zakonu i otrzymują pokój i wyżywienie w klasztorze. W zachodnich klasztorach buddyjskich nie było czegoś takiego.

„Kiedy otrzymaliśmy święcenia kapłańskie, Tybetańczycy naprawdę nie wiedzieli, co z nami zrobić” — przyznaje. „Byli uchodźcami, walczącymi o przywrócenie i utrzymanie własnych społeczności na wygnaniu”. Przez około piętnaście lat jej nauczyciele wysyłali ją po całej planecie „jak międzynarodową piłeczkę do ping-ponga” do pracy w ośrodkach dharmy w Azji i Europie. Spędzając kilka lat w raczkującym klasztorze we Francji, zauważyła, że ​​zakonnice otrzymały stajnie na nocleg, podczas gdy mnisi mieszkali w stosunkowo bogatym klasztorze Nalanda, kilka kilometrów dalej. Zakonnice musiały płacić za jedzenie i ogrzewanie, a ponieważ nie miała pieniędzy, w zimie robiła wiele pokłonów, aby się ogrzać. „Naprawiliśmy stajnie i to był naprawdę wspaniały czas” — przyznaje, jednocześnie podkreślając, że wszystkie były całkiem nowe i nie było żadnej starszej zakonnicy, która by je prowadziła. „Byliśmy sami i musieliśmy przetrwać finansowo. Utrzymanie twojego zasady jest bardzo trudne, gdy trzeba zarabiać na życie. Kiedy zostałem wyświęcony, ślubowałem, że nie będę pracował. Czasami byłem bardzo biedny, ale zawsze ktoś oferował pomoc, zanim sytuacja stała się desperacka”. Przez jakiś czas szyła szaty na datki. To doświadczenie zmotywowało ją do założenia opactwa Sravasti — „aby przyszłe pokolenia nie musiały doświadczać takiej niepewności, jak my”.