Onmetelijk medeleven

• Mededogen is nauw verbonden met vergeving
• De noodzaak om onszelf te vergeven
• Vergeven is loslaten boosheid

White Tara Retreat 13: Onmetelijk medeleven (Download)

Het tweede van de vier onmetelijke dingen waar we het over hebben, "Mogen alle levende wezens vrij zijn van lijden en de oorzaken daarvan", is mededogen. Mededogen is nauw verbonden met vergeving, omdat mededogen wil dat voelende wezens worden verlost van lijden en de oorzaken ervan. Boosheid wil dat ze lijden en de oorzaken ervan hebben; en vergeving is het loslaten van de boosheid, het vrijgeven van de boosheid. Om medeleven met anderen te hebben, moeten we hen kunnen vergeven.

We moeten ook onszelf kunnen vergeven. Soms maken we fouten in ons leven en dan worden we erg neerslachtig en zeggen we: 'Ik ben een mislukkeling. Ik ben een ramp. Geen wonder dat alles fout gaat, bla, bla, bla…' Dat soort zelfvernedering is net zo onrealistisch als wrok koesteren tegen iemand anders voor iets schadelijks dat ze hebben gedaan.

Het feit is, of het nu om ons gaat of om anderen, mensen maken fouten. We hebben de mogelijkheid om vast te houden aan onze boosheid voor hen of voor onszelf, maar vasthouden aan boosheid maakt ons alleen maar ongelukkig. Als we leren onszelf te vergeven voor onze fouten, kunnen we ook anderen vergeven voor hun fouten. Dat opent de deur om een ​​medelevend gevoel jegens hen te hebben.

Als we nog steeds wrok koesteren, is mededogen erg moeilijk, nietwaar? “Hoe kan ik willen dat ze vrij zijn van lijden? Ze hebben me pijn gedaan! Ik heb alle recht om wraak te nemen! Ze verdienen het!" We gaan op onze eigen kar en dat boosheid geeft ons een gevoel van macht. Het is volkomen belachelijk omdat het daardoor wordt gemotiveerd boosheid wraak nemen; we creëren gewoon meer negatief karma en meer lijdensresultaten krijgen in dit leven en in een toekomstig leven.

Vergeving is gewoon ons loslaten van onze boosheid. Het betekent niet dat het goed was wat de ander deed. Het betekent niet dat het oké was. Het is gewoon wij die besluiten dat we het beu zijn om boos te zijn omdat boosheid doet ons pijn.

Als we willen dat anderen mededogen hebben, willen we dat ze vrij zijn van lijden. Iedereen heeft verschillende soorten lijden die ze ervaren, dus we willen dat ze vrij zijn van welk specifiek merk ze ook hebben. Niet alleen lijden, maar ook de oorzaken van lijden. We willen dat mensen en ook andere levende wezens vrij zijn van onwetendheid, boosheid en gehechtheid. Dat is het belangrijkste dat ervoor zorgt dat zij en wij lijden veroorzaken - de werkelijke oorzaken liggen in onze eigen geest. Als we willen dat bewuste wezens vrij zijn van lijden en de oorzaken ervan, willen we dat ze vrij zijn van hebzucht, eenzaamheid, paranoia, angst, laag zelfbeeld, arrogantie, wat het ook is dat is verontreinigd in hun geest dat hen motiveert om schadelijke acties te ondernemen. Als ze vrij waren van die zeer destructieve mentale toestanden en schadelijke emoties, dan zouden ze geen destructieve acties ondernemen. Wij ook niet.

Als we compassie hebben met onszelf, willen we ook dat we vrij zijn van onze boosheiden onze hebzucht, en onze opstandigheid, en ons gebrek aan aandacht voor anderen, enzovoort, enzovoort. Breid op die manier ook liefde uit: willen dat onszelf en anderen geluk en de oorzaken ervan hebben. We moeten niet denken dat liefde en mededogen alleen voor andere mensen zijn; dat we waardeloze wezens zijn die het niet waard zijn. Omdat we zeggen: "Mogen alle levende wezens geluk en de oorzaken ervan hebben en vrij zijn van lijden en de oorzaken ervan." Dus "allen" moet ons omvatten.

We moeten vrede met onszelf kunnen sluiten; met vergeving, met eerlijkheid, met een gebrek aan arrogantie, en met een zekere liefde en compassie voor onszelf. Dat kan ook worden uitgebreid naar anderen omdat wij en anderen precies hetzelfde zijn: geluk willen, geen lijden willen.

Dus daar valt veel te oefenen, toch?