De eerste nobele waarheid en dukkha

• De soorten dukkha
• Hoe het nodig is om je bewust te zijn van alle soorten dukkha?
• Echte ontwikkeling verzaking

We hadden het over de waarheid van dukkha. Onroerende voorheffing is dukkha. Vrijstelling van onroerende voorheffing is geen dukkha, maar het aanvragen ervan is dukkha. [gelach]

Als we het hebben over de vier edele waarheden, als we kijken naar de eerste, dukkha, wat vaak wordt vertaald als "lijden", maar dat is geen goede vertaling omdat we bij "lijden" altijd denken aan "au" en pijn, enzovoort, en dat is niet wat er altijd aan de hand is in ons leven. In plaats daarvan betekent "dukkha" "onvoldoende". Er zijn verschillende manieren om over het onbevredigende karakter van samsara te spreken. De eerste manier heeft te maken met het opdelen in drie categorieën. Dit is het formaat waar Zijne Heiligheid veel over praat.

1. De eerste heet de dukkha van dukkha, of we zouden kunnen zeggen de dukkha van het lijden, de dukkha van pijn. Dit is fysieke en mentale pijn die alle voelende wezens als onbevredigend en onwenselijk erkennen. Slechte stemmingen, mentale pijn, verdriet, fysieke pijn, dat hoort er allemaal bij. Iedereen, zelfs de poesjes, de sprinkhanen, iedereen herkent die. Als je vrij wilt zijn van dat niveau van dukkha, hoef je daarvoor geen Dharma-beoefenaar te zijn.

2. De tweede is de dukkha van verandering. Waar dat naar verwijst, is wat we gewoonlijk plezier noemen. Hier zie je waarom dukkha vertalen als "lijden" niet werkt, want dan zeg je "het lijden van plezier" of "het lijden van geluk" en dat slaat nergens op in het Engels. Daarom is 'lijden' geen goed woord. Het is meer de onbevrediging van plezier, wat werelds plezier betekent, want elk werelds plezier dat we hebben, als we die ervaring zouden blijven doen die ons plezier geeft, zou het ons geen plezier blijven geven. Uiteindelijk zou het ons pijn doen.

   Als je bijvoorbeeld honger hebt, zoals nu en je wilt dat ik snel uitspreek, is het lijden van de honger groot. In tien minuten (of een half uur, wanneer ik stop) en je begint te eten, op dat moment begint de dukkha van honger te verminderen, de dukkha van te vol zijn begint net, het is nog maar in de beginfase. Dus als dat gebeurt, noemen we dat plezier. Als eten echt genot was, dan zouden we ons beter voelen hoe meer we het deden. Maar als we vanaf nu tot vanavond zouden eten, zouden we niet eens tot vanavond hoeven te wachten voordat we ons behoorlijk ziek begonnen te voelen.

   Elke plezierige activiteit die we kunnen bedenken in het cyclische bestaan, als we het maar genoeg doen... Het is meer in het rijk van verlangen, dus elke plezierige ervaring in het rijk van verlangen, als we het genoeg doen, verandert het in regelrechte pijn en ellende, ook al lijkt het in het begin plezierig.

   Dat is de tweede soort dukkha, en dat wordt in het algemeen begrepen door spirituele beoefenaars van de meeste tradities. Mensen die werkelijk elke traditie die ze hebben in praktijk brengen, beginnen in te zien dat sensueel genot onbevredigend is en dat terughoudendheid van sensueel genot nodig is.

3. De derde soort dukkha is de alomtegenwoordige dukkha, of soms 'samengestelde alomtegenwoordige dukkha'. Wat dat betekent is gewoon het hebben van de lichaam en geest die onder controle zijn van kwellingen en karma. Alleen al dat hebben betekent dat we op elk moment van ons bestaan ​​gewoon op de rand van de klif lopen totdat de omstandigheden veranderen en we in de dukkha van het lijden vallen.

   Met andere woorden, we kunnen een neutraal gevoel hebben bij de alomtegenwoordige dukkha, niets bijzonders plezierigs of pijnlijks, maar onze lichaam en geest zijn niet vrij, dus we zijn niet vrij, en op elk moment kunnen de omstandigheden veranderen en we ervaren pijn. Die toestand is onbevredigend, niet? Dat is de betekenis van dukkha, onbevredigend.

   Dit soort dukkha - de alomtegenwoordige dukkha - die alleen echt bekend is bij iemand die in staat is het cyclische bestaan ​​te analyseren en in te zien dat kwellingen en onwetendheid en karma zijn de oorzaak. Want als je die niet als de oorzaak begrijpt, zul je niet zien dat je alleen maar de... lichaam en geest onder hun invloed als onbevredigend. Dat is waarom je in sommige religies zult vinden dat mensen zouden kunnen zeggen: "Oké, nu zoeken naar zintuiglijk genot is onbevredigend, maar we streven ernaar om in de hemel geboren te worden." Ze zien niet in dat zelfs als je in dat soort hemelse rijk bent geboren waar zintuiglijk genot is, het uiteindelijk onbevredigend is omdat het maar zo lang kan duren en dan verandert het in pijn, of het houdt helemaal op.

We moeten ons bewust zijn van alle drie de niveaus van dukkha en willen ze allemaal opgeven om de werkelijke verzaking (Of vastberadenheid om vrij te zijn).

De eerste, zoals ik al zei, iedereen wil pijn opgeven. Ten tweede, om werelds genot af te zweren, niet omdat werelds genot 'slecht' is, maar omdat als je het lang genoeg doet, het pijnlijk wordt en dus onbevredigend is. Vrij willen zijn van een situatie waarin je dat constant ervaart omdat het je alleen maar naar meer ontevredenheid leidt, dat is moeilijker, nietwaar? Omdat onze geest op de een of andere manier nog steeds denkt: "Deze keer zal de lunch me echt eeuwig gelukkig maken." "Alle andere relaties waren slecht, maar deze gaat het voor mij doen." Daar raken we verslaafd.

En zelfs als we daar overheen komen, dan alleen al het zien van zelfs de gelukzalige staten van samadhi in het vorm- en vormloze rijk – vooral in het vierde vormrijk en daarboven, in de vormloze rijken, waar je alleen een neutraal gevoel hebt – gewoon dat te zien als nadelig en onbevredigend, omdat het uiteindelijk eindigt, dat is nog moeilijker, omdat je de aantrekkingskracht had kunnen opgeven voor zintuiglijk genot, maar toch gehecht zou zijn aan dat soort gelukzaligheid van die zeer diepe staten van samadhi waar je gewoon gelijkmoedigheid hebt. Dat willen opgeven en het uiteindelijk als onbevredigend beschouwen, is een ander groot probleem voor ons.

Als we iets in samsara, wat dan ook, als onbevredigend zien en er vrij van willen zijn, dan hebben we echt verzaking en vastberadenheid om vrij te zijn.

We moeten wat tijd besteden aan het cultiveren hiervan vastberadenheid om vrij te zijn, want zonder de vastberadenheid om vrij te zijn dan zullen we geen enkele motivatie hebben om onszelf te bevrijden en het pad te beoefenen dat naar die vrijheid leidt. Daarom is het zo belangrijk dat we het serieus doen meditatie op deze drie verschillende soorten dukkha. Al zou onze westerse geest dat liever overslaan. Het is echt belangrijk omdat dit de brandstof is voor onze praktijk.

Het maakt je geest ook niet depressief, maar het maakt je geest stabiel. Want als je je hier goed van bewust bent, dan wanneer het glinsterende plezier van samsara op je radar komt, merk je het op als het glinsterende plezier van samsara en als onbevredigend, en dus verlang je er niet naar, je klampt je niet vast daarvoor zoek je het niet. Dan is je geest, zelfs als je de leegte nog niet hebt gerealiseerd, je geest nog steeds redelijk stabiel, je gaat niet de hele tijd op en neer als een emotioneel jojo.

Het genereren van dit soort vastberadenheid om vrij te zijn heeft hier en nu voordelen, en voor de lange termijn is het natuurlijk essentieel voor de lange termijn.