Boeddhistische voorschriften met betrekking tot voedsel

• De boeddhistische kijk op vasten
• Hoe beoefenaars boeddhistisch houden voorschriften gerelateerd aan eten

Deze keer wil ik het even hebben over voorschriften over eten en over vasten.

Over vasten. De Buddha pleitte niet voor echt harde ascetische praktijken, hij was er volledig tegen. Hij had ze zelf uitgeprobeerd toen hij zes jaar lang mediteerde met zijn vijf metgezellen aan de andere kant van de rivier van Bodh Gaya en hij werd zo mager dat hij zijn ruggengraat kon voelen toen hij zijn navel aanraakte. Dus natuurlijk, wanneer de lichaam is in wezen uitgehongerd en uitgehongerd, het zal ook de helderheid van de geest aantasten, dus de Buddha pleitte niet voor dergelijke extreme bezuinigingen.

Natuurlijk kunnen boeddhisten zelf besluiten om, laten we zeggen, vasten of wat dan ook, maar dat is iets anders dan boeddhistische beoefening. Als ze besluiten om dat te doen, moeten ze echt nagaan hoe het hun geest beïnvloedt, en zo… Lama Ja, zei hij altijd, ga niet op een soort ascetische reis.

Het soort ascese dat de Buddha zou pleiten, bijvoorbeeld, wij (de kloosterlingen en de anagarika's) hebben een voorschrift niet eten na de middag en voor zonsopgang van de volgende dag. Deze voorschrift heeft verschillende redenen. Sommige tradities volgen dat voorschrift vrij letterlijk en andere niet.

Leven van aalmoezen

De redenen erachter waren, ten eerste, omdat in die tijd de sangha bedelmonnik was, dus gingen de mensen de steden in met hun aalmoes. Ze smeekten niet. Bedelen betekent dat je om eten vraagt. Ze smeekten niet. Ze verzamelden aalmoezen. Aalmoes betekent dat ze met hun schaaltje lopen, ze stonden daar, als mensen iets wilden geven, prima, als mensen dat niet deden gingen ze door naar het volgende huis. Maar ze smeekten niet om eten. Het is dus geen "bedelschaal", het is een aalmoesschaal. Er is een verschil. Taal betekent hier veel.

Omdat ze afhankelijk waren van aalmoezen moesten ze rekening houden met de behoeften van de leken. Als ze 's ochtends, 's middags en 's avonds aalmoezen zouden krijgen, zouden ze overdag behoorlijk wat tijd hebben en zouden ze nauwelijks in staat zijn om een ​​aalmoes te geven. mediteren want je moet het dorp in, je aalmoezen ophalen, teruggaan, ze opeten, en tegen die tijd is het waarschijnlijk bijna tijd om naar binnen te lopen en wat meer te verzamelen voor de lunch, en terug te lopen en te eten ... Dus het duurt even voor de kloosterlingen.

Ten tweede is het niet erg attent voor de leken, omdat degenen die wel aalmoezen willen aanbieden de hele dag aan het koken zijn. Zo veel van onze voorschriften zijn gemaakt omdat leken zeiden: "Kijk, dit is niet erg handig voor ons." En ze maakten bezwaar tegen verschillende dingen, dus de... Buddha maakte een voorschrift daarover.

Ten derde is dat als je 's avonds een zware maaltijd eet, je geest vaak nogal saai is, het maakt je suf en slaperig. Dus omdat we een alerte geest willen hebben voor meditatie we willen 's avonds geen zware maaltijd eten.

Een andere reden is ook dat voordat de Buddha heeft dit gemaakt voorschrift er waren kloosterlingen die de stad in liepen en omdat het donker is, konden ze niet zien waar ze heen gingen, dus ze zouden in beerputten vallen, ze zouden in de ka-ka van mensen of de ka-ka van het dier stappen. Het was dus onaangenaam voor hen. En ook toen ze bij de deur van de leek aankwamen, dachten sommige mensen dat ze geesten waren omdat het buiten donker was en hier is deze vreemde figuur van iemand die ze niet kennen uit het niets, misschien soms ruikend naar uitwerpselen omdat ze stapten erin op weg naar de stad, en het zou de leken bang maken.

Dit zijn de soorten redenen achter de voorschrift niet eten na de middag en voor zonsopgang van de volgende dag.

Cultuur en geografie

In India werkte dat goed. Het eten had veel inhoud. Ook in die tijd Buddha verbood het eten van vlees niet. Sommige mensen hebben lichamen die vlees nodig hebben en dus was dat voor hen beschikbaar.

En ook, in termen van de tijd van de klok, ligt India bijna op de evenaar, dus na de middag en dan voor zonsopgang is niet zo lang. Als je dat in de zomer in Zweden doet, wordt het moeilijk, je zult aan het eind echt honger hebben. Dus ik denk dat wanneer het boeddhisme naar verschillende culturen, verschillende klimaten, verschillende leefsituaties, andere verwachtingen van de leken gaat, deze dingen toevallig worden gewijzigd.

Toen het boeddhisme bijvoorbeeld naar China ging, omdat het een Mahayana-traditie was, waren ze vegetariër, en dus vonden ze dat het gezonder was (om hun lichaam gezond) om drie maaltijden per dag te eten, dus de avondmaaltijd werd ‘medicijnmaaltijd’ genoemd. In de Chinese traditie bieden ze het eten dan eigenlijk niet aan, ze zien het als medicijn. Eigenlijk zouden we ons voedsel altijd als medicijn moeten zien, ongeacht wanneer we het eten. Maar ze noemen het vooral medicijnmaaltijd, zodat we onthouden dat we het als medicijn eten om ons lichaam en onze gezondheid te ondersteunen, zodat we kunnen oefenen.

Wat ook in China gebeurde, is dat veel kloosterlingen uit de stad zijn verhuisd. Ze wilden niet in de steden blijven omdat er altijd dingen aan de hand waren met de overheid en de bureaucratie, en toen raakten ze betrokken bij het spelen van politiek, en in plaats daarvan gingen vooral beoefenaars uit de Chan-traditie naar de bergen naar mediteren, en dus moesten ze hun eigen voedsel verbouwen, iets wat we ook niet mogen doen, want in het oude India waren de leken meestal boeren en nogmaals, als je een boer bent, breng je je hele dag door met boeren, er is geen tijd om mediteren. Maar in de zen (Chan) traditie moesten ze, toen ze de bergen introkken, hun eigen voedsel verbouwen omdat het voor hen te ver was om de stad in te lopen of voor de leken om naar het klooster te komen en voedsel aan te bieden.

Boeddhisme in Tibet: er zijn niet veel groenten en fruit, er was vooral vlees en zuivel en tsampa (gemalen gerstebloem). Dus hadden ze de gewoonte om vlees te eten. Toen ze naar India kwamen, werkten Zijne Heiligheid en enkele anderen heel hard om de hoeveelheid vlees te verminderen. En nu eten ze in de kloosters geen vlees in de groepsfuncties in de kloosters. In feite heeft Zijne Heiligheid in Dharmacentra in het Westen ook gezegd dat als je een groepsfunctie hebt, we geen vlees mogen serveren. In het geval van de abdij eten we nooit vlees, dus dat is duidelijk. Maar ik leg deze dingen alleen voor anderen uit.

Zijne Heiligheid probeert ook mensen ertoe te brengen meer fruit en groenten te eten, maar zoals we allemaal weten, zijn eetgewoonten moeilijk. Dus proberen, proberen.

Niet eten na de middag

Betreffende de voorschrift over niet eten na de middag en voor zonsopgang van de volgende dag zijn er enkele uitzonderingen in de Tibetaanse versie van de vinaya, de Mulasarvativadin-versie die ze volgen. Een daarvan is dat als je ziek bent, het toegestaan ​​is om 's avonds te eten. Als je dus moet eten om gezond te blijven zodat je kunt oefenen, dan is dat mogelijk. Als je op reis bent en je bent niet voor de middag op een plek waar je een aalmoes kunt krijgen, dan is het toegestaan ​​om daarna te eten. Als je in een storm terecht komt en je bent kletsnat. Ze hadden daar geen sneeuw. Maar als je nat bent. Dus als het slecht weer was dan kon je ook 's avonds eten. Omdat we tegenwoordig kloosters hebben, moeten we fysiek werk doen om de gebouwen en het terrein te onderhouden. In de oudheid waren het meestal bedelmonniken, en de enige keer dat ze sedentair waren tijdens de Buddha's leven was tijdens de varsa, gedurende die drie maanden, toen was er meestal een sponsor die de woning aanbood en die het eten aanbood omdat de kloosterlingen niet naar binnen gingen om te doen pindapata (de aalmoesronde) in de zomer omdat er gewandeld moest worden en het doel van de retraite was om niet zoveel te lopen omdat er zoveel insecten op de grond waren. Er waren dus meestal een of meer weldoeners die de sangha van dat gebied met hun voedsel gedurende die tijd.

Tegenwoordig gaan de meesten van ons in Amerika niet op pindapata. Ik denk dat ik je al eerder heb verteld dat sommige van onze vrienden in de Shasta-abdij dat deden, en in Abayaghiri, en ze moesten een paradevergunning krijgen van de gemeenteraad omdat het mensen waren die in een rij liepen. En dan weten mensen soms niet wat je in hemelsnaam aan het doen bent. Ik ging een keer met dominee Meiko en haar kloosterlingen op pindapata, en we waren niet alleen eten aan het verzamelen voor die dag, maar alleen voorraden aan het verzamelen. Ze stuurden vooraf een bericht zodat de bedrijven zouden weten wat er aan de hand was. In de Zen-traditie (of Chan-traditie) luiden ze een belletje zodat mensen wisten dat ze eraan kwamen. En dus kwamen er mensen naar buiten, enkelen met gekookt voedsel, maar vooral met voorraden. En dan was er een reeks lekenvolgelingen achter ons die, als onze schalen (we droegen de grote schalen) te vol zouden raken, ze zouden meenemen en terugbrengen naar de priorij of het klooster. Het is een mooie traditie om te doen en te houden. Tegenwoordig heeft het wat planning nodig. Als onze Theravada-vrienden de stad in gaan, vertellen ze dat meestal van tevoren aan hun supporters en dus staan ​​hun supporters allemaal in de rij om te geven. Als je het echt deed zoals ze deden in het oude India, zou je geen bel hebben, je zou het je supporters niet van tevoren vertellen, je zou gewoon door de stad lopen. Maar als we dat hier zouden doen, zouden we waarschijnlijk behoorlijk honger hebben, en mensen kunnen klagen over de sangha. Ook in China klaagden mensen toen ze pindapata probeerden te gebruiken in de stad. Ze zagen hen aan voor bedelaars en zeiden: "We willen hier geen bedelaars." Dat zou in ons land ook zomaar kunnen gebeuren.

De voorschriften naleven

Het is aan elk individu om te beslissen hoe ze de voorschriften over eten. Ik denk dat het goed is om, als je ze voor het eerst neemt, er heel strikt in te zijn en 's middags zo lang mogelijk niet te eten. En als je op een gegeven moment gezondheidsproblemen hebt, leg het dan uit aan de Buddha, je hebt een klein gesprek met de Buddha in meditatie, zijn toestemming vragen om te eten, en dan bewust eten en het eten als medicijn zien. Maar als je het kunt houden, dan is het heel goed. Dat deed ik gedurende de eerste vijf jaar van mijn wijding en toen begonnen er veel moeilijkheden te ontstaan, dus ik vroeg mijn leraren ernaar en zij zeiden dat ik moest eten.

Een ander ding over eten is dat wanneer we eten, de kloosterlingen gefocust moeten blijven op onze kom. Er zijn veel etiquette voorschriften in onze pratimoksha. Je kauwt niet met je mond open, je slaat niet met je lippen, je kijkt niet de kamer rond naar wat iedereen aan het doen is, je kijkt niet in andermans kommen en: "Oh, ze hebben meer dan ik deed. Ohh, kijk wat ze deden, kijk wat ze deden.” Je let op je eigen bowl, niet op die van anderen. Je wast je eigen kom daarna af. Je behandelt je schaal met respect. Je pakt je kom niet met vuile handen. Dit soort dingen.

Nyung ne

[In reactie op het publiek] Ja, ze staan ​​op het punt om de ramadan te beginnen. De enige vastenpraktijk die we hebben is: nieuw ne. Het gaat om de acht voorschriften. De acht voorschriften kunnen worden opgevat als een pratimoksha-wijding voor één dag of ze kunnen worden opgevat als een Mahayana-wijding voor één dag. We doen het als een Mahayana-wijding. Als je een kloosterlijk je mag de pratimoksha niet zomaar een dag nemen voorschriften omdat het een lagere wijding is en je al een hogere hebt. Maar om de Mahayana te nemen voorschriften, dat is toegestaan. Wanneer je de Mahayana . neemt voorschriften, eigenlijk de voorschrift is hier vergelijkbaar, je eet niet na de middag en voor de volgende dag. Dat is de manier waarop voorschrift is. Mijn lerares Zopa Rinpoche deed het altijd waarbij je één maaltijd per dag eet, dus je eet tijdens de lunch en je bent klaar voor de middag.

Als je nyung ne doet, volg je die oefening voor de eerste dag en heb je je enige maaltijd - tenzij je opeenvolgende nyung nes doet, in welk geval je ontbijt en lunch op de eetdagen. Je hebt dranken die op het andere moment zijn gespannen. Je hebt niet zomaar een glas melk, iets dat heel rijk is. Of iets met veel eiwitpoeder of yoghurt of iets dergelijks. Het moet worden gemengd met water. Geen vruchtensap met vruchtvlees erin. Hoewel het erg interessant was toen ik in Thailand was, dronken ze vruchtensap met vruchtvlees. En sommigen van hen eten kaas en gekonfijte gember en chocolade. Ze hebben hun eigen manier om te zeggen wat wel en niet mag, waar ik niet op in zal gaan.

Maar dan op de tweede dag van de nyung ne eet, drink of spreek je niet, en dat is dus de hele dag. En dan verbreek je dat vasten op de ochtend van de derde dag.

Sommige mensen zeggen misschien: 'Is dat niet een beetje extreem? Ik bedoel, mijn moeder zou het vreselijk vinden als je een hele dag zonder eten en drinken zou gaan, dat is gewoon niet in mijn cultuur…' Maar dit soort…. Als je de nyung ne doet, wordt dat om een ​​bepaalde reden gedaan, en het versterkt je spirituele beoefening echt omdat het je geest naar toevlucht en naar de meditatie op Chenrezig. Het is niet extreem, want het is maar een dag dat je niet eet en drinkt, en we kunnen best zonder. En het geeft ons de kans om na te denken over hoe het is voor mensen die niet de keuze hebben, zoals wij, en het niet doen voor een deugdzaam doel, maar toch niet kunnen eten en drinken gedurende een dag omdat er geen eten is of drankje aanwezig.

Vragen en antwoorden

[In reactie op het publiek] Als je de voorschrift heel strikt, wat goed is om te doen…. Je moet zeker met je geest werken, want dan ga je echt onderzoeken wat honger is en wat gewoonte is. En wat is fysieke gewoonte en wat is mentale/emotionele gewoonte. Dit ding van, zoals je zegt: "Ik voel me beroofd." Dat is iets emotioneels. En het komt vooral voor, zoals: "Oh, ze hebben 's middags iets heel goeds klaargezet voor de anderen om te eten, en ik eet niet in de middag, en het was allemaal weg tegen de tijd dat de ochtend kwam, en ik deed het niet krijg er geen.” Ja? Dus dan zijn we zeurderige driejarigen, en we moeten onthouden, wel, waarom houden we dit? voorschrift? We houden het omdat het is vastgelegd door de Buddha, het is met een reden, we accepteren dat als iets later wordt uitgebracht dat we het niet krijgen, en weet je, we zullen echt leven. Want hoe dan ook, zelfs als we drie maaltijden eten, heb ik gemerkt dat er bepaalde dingen binnenkomen en ik heb er nooit een gekregen. Ik weet niet wanneer ze naar buiten zijn gebracht, maar het is niet geweest toen mijn grote ogen en grote mond er waren. [gelach] Dus we accepteren dat. Zo zijn de dingen nu eenmaal.

Velen van ons zijn opgegroeid in gezinnen, het oudste kind weet het altijd, waar je alles precies moet verdelen, anders klagen je jongere broers en zussen dat je het oneerlijk hebt gedaan en dat je meer van de goede dingen kreeg en ze meer van de slechte dingen. Maar we moeten voorbij die geest groeien, nietwaar? Daar moeten we overheen. En het is gewoon, wat mensen ook aanbieden, wat er ook is, we eten. Soms doen ze er te veel zout in, we kunnen het verdunnen met water. Soms doen ze niet genoeg zout naar onze smaak, pech. Neem het als uw praktijk. Of je gaat erheen en (voegt) veel sojasaus toe, veel Bragg's, veel zout, veel van dit…. En dan krijg je hoge bloeddruk. Gefeliciteerd. [gelach] Dus ik denk dat we proberen op een gezonde manier te eten. En echt naar onze geest kijken.

[In reactie op publiek] Ook de kloosterlijk voorschriften laat ontbijt en lunch toe. Wanneer je de acht Mahayana . doet voorschriften, als we ze voor één dag doen, dan eet iedereen maar één maaltijd per dag. Maar bijvoorbeeld wanneer mensen voor retraite komen, als ze de acht Mahayana's doen voorschriften voor een periode van dagen, dan zeg ik dat het prima is om te ontbijten en te lunchen, want daarbinnen mag voorschrift.