Kostbaarder dan een wensvervullend juweel

• De toon zetten van bodhicitta
• Hoe ontwikkelen? bodhicitta hangt af van liefde en mededogen voor alle levende wezens
• Onze rigide concepten van wie mensen zijn losmaken
• Het belang van het toepassen van deze leringen in ons leven

Direct nadat de retraite in Chenrezig was geëindigd, vroeg Eerwaarde Lobsang, denk ik namens de gemeenschap, me om in te gaan op de acht verzen van geest training. Dus ik dacht dat ik dat nu zou doen. Ik kan een lange uitleg geven, een korte uitleg. Ik zal proberen een medium te doen, maar we zullen zien wat er gebeurt.

Het eerste vers zegt:

Met de gedachte om te ontwaken
Voor het welzijn van alle wezens,
Die kostbaarder zijn dan een wensvervullend juweel,
Ik zal constant oefenen om ze lief te hebben.

Dit is het vers dat de toon zet voor alles. Dit is het vers van het genereren bodhicitta, dat is, zeggen ze, het neusje van de zalm zijn Buddhazijn leringen. Als je de Buddha's leer, de crème die naar de top stijgt is bodhicitta. Dat is de gedachte om tot ontwaken te komen voor het welzijn van alle wezens. Dat is wat bodhicitta hij precies is.

Al deze wezens die kostbaarder zijn dan een wensvervullend juweel. Ik heb tijdens de retraite uitgelegd - dit zal een beetje een herhaling zijn voor degenen onder jullie die de retraite hebben bijgewoond - dat er in de oude Indiase mythologie het idee bestaat van een wensvervullend juweel dat zich ergens in de oceaan bevindt. Ze stuurden verkenningsschepen uit om te proberen het te vinden. Het idee is dat als je een wensvervullend juweel vindt, het al je wensen zou vervullen.

Hier wordt gezegd dat al deze levende wezens kostbaarder zijn dan een wensvervullend juweel. Kostbaarder dan een wensvervullend juweel dat al onze wereldse wensen zou kunnen vervullen. Dit juweel kan je alles geven wat je wilt in wereldse zin, maar het kan je geen nirvana geven, of ontwaken, of enige vorm van spirituele vooruitgang. Maar deze andere voelende wezens zijn kostbaarder dan dit wensvervullende juweel, omdat we op basis daarvan alle paden en stadia kunnen bereiken, evenals volledig ontwaken.

Dan zeggen we: "Wel, waarom zijn deze levende wezens kostbaarder dan een wensvervullend juweel? Waarom?"

Het is omdat om te genereren bodhicitta, wat de motivatie is die we nodig hebben om te ontwaken, en de motivatie die iemand op het Mahayana-pad onderscheidt van iemand die eenvoudig naar arhatschap streeft, dit bodhicitta hangt af van het hebben van liefde en mededogen, en willen werken aan het ontwaken van deze bewuste wezens. Het zijn niet alleen 'bewuste wezens'. Zijn allen bewuste wezens, dat wil zeggen allemaal. Het omvat ons. Maar het omvat ook iedereen.

Dus als je denkt aan het laatste wat er gaande is in het land, en dit zal de komende twee jaar nooit uit de mode raken of zoiets omdat er elke dag iets nieuws gebeurt…. De laatste zijn al deze bewuste wezens - nou ja vooral één, nou ja twee van hen die echt goede knoppen zijn - onze verlichting hangt van hen af. We kunnen niet verlicht worden als we ook maar één bewust wezen uit ons laten bodhicitta.

Op die manier is elk van hen kostbaarder dan een wensvervullend juweel. Want zonder dat we liefde en mededogen hebben, enzovoort, voor elk van hen, zal onze hele spirituele vooruitgang naar ontwaken enorme onderbrekingen hebben. We zullen niet eens in staat zijn om het eerste van de vijf Mahayana-paden te betreden, het pad van accumulatie, omdat we geen bodhicitta.

Dan komt de vraag: hoe ter wereld zie ik deze bewuste wezens als kostbaar? Hoe kan ik in vredesnaam liefde en mededogen voor ze cultiveren als ze zo zijn... hoe je ze ook wilt noemen? Of bijvoeglijk naamwoord dat u eraan wilt toeschrijven. Hoe doe ik dat?

Hier moeten we een beetje grondwerk doen voordat we zelfs maar aan de meditaties beginnen om ons te ontwikkelen bodhicitta. We moeten onze zeer rigide concepten losmaken dat hoe iemand is, die nu aan ons verschijnt, is hoe hij altijd zal zijn. Met andere woorden, elk voelend wezen zal altijd het voelende wezen zijn dat nu aan ons verschijnt. En dat is niet zo, want we worden allemaal herboren. Wie we nu zijn, sterft. Het algemene 'ik' gaat door naar toekomstige levens, maar de persoon die we nu als zo'n eikel beschouwen, gaat niet door naar het volgende leven. Alleen hun 'ik doet', de continuïteit van hun subtiele mentale bewustzijn. Zelfs hun grove mentale bewustzijn gaat niet door naar toekomstige levens. De aggregaten van dit leven houden op op het moment van overlijden. Het is alleen de uiterst subtiele geest die doorgaat.

Als we daar echt over nadenken, dan zien we wie ze nu zijn, die we niet mogen, of afkeuren, of ons bedreigd voelen door, of wat dan ook, die persoon zal niet de persoon zijn die ze zijn in de toekomstige levens . Ze worden een heel ander persoon.

Dat betekent dat wie ze dit leven zijn - zelfs voordat ze herboren worden - niet iets is dat permanent is en... zelfbestaand. Zelfs in dit leven is wie ze op dit moment zijn niet wie ze altijd zijn geweest. Dit is wanneer het erg nuttig wordt om te bedenken dat die persoon een baby is. (Engeland deed dat heel goed [gelach]). Stel je voor dat ze een baby zijn. Of denk dat ze oud en seniel zijn. (Wat ook niet zo heel moeilijk is….)

Waar ik op doel is wie ze nu zijn, is niet wie ze altijd zullen zijn, dus laten we niet concretiseren wie deze persoon is, wie ze ook zijn, want wie ze ook zijn, is iets van voorbijgaande aard, vergankelijk en ook is gemaakt door oorzaken en voorwaarden. Ze zijn slechts een product van oorzaken en voorwaarden. Ze zijn niets dat is opgelost, omdat oorzaken en voorwaarden veranderen altijd, dus het resultaat verandert altijd.

Met andere woorden, ik denk dat enig besef van leegte en enig besef van vergankelijkheid echt nodig zijn als we willen cultiveren bodhicitta. Anders raken we te veel vast aan onze oordelen over mensen op basis van hoe ze op dit moment voor ons verschijnen, waarbij al onze verkeerde opvattingen meespelen en bijdragen aan de situatie.

Ik was aan het schrijven aan een van de gevangenen met wie ik correspondeer, en hij had me verteld over een situatie die zich voordeed toen hij 16 was en die echt een sterke indruk op hem maakte. Zijn vader schold hem uit voor iets dat eigenlijk geen uitbrander verdiende, maar zei toen tegen hem: "Je gaat nergens op slaan", en "je hebt gebreken", en bla bla. Heb hem echt aan flarden gescheurd. Op die delicate leeftijd van 16, wanneer je probeert uit te vinden wie je bent. Daarna ging het echt bergafwaarts en raakte hij betrokken bij bendedingen en allerlei dingen. Hij vertelde me dat er iets heel moeilijks in zijn hart zit aan die situatie die 25, bijna 30 jaar geleden gebeurde.

Ik raadde hem aan om te zien dat zijn vader nu niet dezelfde is als die persoon. Zijn vader voelt zich nu erg verscheurd omdat zijn zoon het grootste deel van zijn volwassen leven in de gevangenis heeft doorgebracht. En hij als zoon wil zijn vader niet meer pijn doen, omdat zijn vader oud wordt. Maar hij wil dit wat eerder gebeurde oplossen. Dus ik zei, zie echt in dat de vader die je nu hebt niet dezelfde persoon is die dat tegen je zei. En dat de persoon die dat tegen je zei, werd gedreven door zijn eerdere oorzaken en... voorwaarden. En hoewel hij waarschijnlijk niet bewust zei: "Ik wil mijn zoon nadelig beïnvloeden en een zeer sterke negatieve indruk op zijn leven maken." Door zijn eigen kwellingen zei hij iets en dat is wat er gebeurde. Soms bracht zijn vader situaties naar voren die hem daaraan herinnerden, en dat was heel moeilijk voor hem. Dus ik zei: "Zie je vader gewoon zoals hij nu is, niet wie hij toen was."

Hij zei dat hij bij het volgende familiebezoek dat probeerde en dat het hem echt veel hielp, omdat hij begon in te zien dat wat er in het verleden gebeurde, in het verleden was. Zijn vader denkt dat niet en gaat dat nu ook niet zeggen. En zijn vader zei dat vanwege zijn eigen frustratie over wie weet wat er die dag vele jaren geleden gebeurde.

Zie je, dingen zien als vergankelijk, zien dat mensen veranderen, beseffen dat ze niet echt bestaan, dat helpt echt aan de kant van vergeving. En om medelijden met anderen te hebben, moeten we hen kunnen vergeven. Als we ze niet kunnen vergeven en onze boosheid, zal het heel moeilijk zijn om compassie te creëren, omdat boosheid en mededogen kan nooit, manifest, tegelijkertijd in één geeststroom bestaan. Ze zijn tegenstrijdig. En elkaar uitsluiten. Maar geen tweedeling.

We moeten echt zo oefenen, en deze zeer sterke mening die we hebben over wie mensen zijn, loslaten, alsof ze één essentie hadden, namelijk wie ze altijd zijn geweest en altijd zullen zijn. Dat zal ons helpen te oefenen om ze dierbaar te houden.

Dat is een begin bij het eerste couplet.

Nogmaals, dit is een kwestie van oefenen. Het is niet alleen om de BBCorner te horen praten en dan door naar het volgende. Maar echt om dit toe te passen in onze meditatie en breng mensen en voorbeelden naar voren die ons nog steeds ongemak bezorgen als we eraan denken, zodat we kunnen proberen de betrokken mensen op een totaal andere manier te zien, op een meer uitgebreide manier, in plaats van als een of ander permanent, inherent bestaand, wat we ook willen bel hun. En als je dit doet – en het kost tijd, dan moeten we oefenen, het is niet zomaar een meditatie sessie, het is herhaling, steeds weer – maar als we dit doen, en onze gevoelens over deze mensen veranderen, begint alles in ons leven echt te veranderen. Het kan echt zeer krachtige effecten hebben op vele aspecten van ons leven.