De beste standvastigheid

• Hoe arrogant en boosheid zijn gelinkt
• Onzekerheid als oorzaak van arrogantie
• Hoe zelfvertrouwen leidt tot nederigheid
• De moed ontwikkelen om onze reizen los te laten
• Het belang van accepteren waar we nu staan ​​en langzaam werken aan verandering

Wijsheid van de Kadam-meesters: de beste standvastigheid (Download)

De volgende regel in de Kadampa-tekst is,

Het beste standvastigheid is om nederigheid hoog te houden.

Daar zat ik aan te denken, omdat je bijna zou denken dat het “de beste” zou moeten zijn standvastigheid is acceptatie van wat er ook gebeurt.” Dat het iets in die richting zou zijn. Maar er staat "om nederigheid hoog te houden". En nederigheid is het tegenovergestelde van arrogantie. Het zette me aan het denken, wat is dan het verband tussen arrogantie en... boosheid? Ik denk daar niet vaak aan, maar als ik daaraan denk, is er zeker een link. We hebben arrogantie als we geen nederigheid hebben. Nederigheid is gewoon oké zijn met wie je bent, je hoeft jezelf niet te bewijzen, of je status te verhogen, of wat dan ook. Je bent helemaal oké met wie je bent.

Arrogantie komt voort uit een gevoel van onzekerheid, een goede indruk willen maken op anderen, echt goed willen lijken, ook al geloven we niet in onszelf. Als je in jezelf gelooft, is er geen reden om arrogant te zijn. Arrogant komt wanneer we niet in onszelf geloven en we geen zelfvertrouwen hebben, wanneer we nederigheid missen. Nederigheid is wanneer je zelfvertrouwen hebt. Als je geen zelfvertrouwen hebt, en je mist nederigheid, dan worden we arrogant. Als andere mensen ons dan niet zo geweldig vinden als onze arrogantie doet voorkomen te zijn, dan worden we boos. Dus het tegengif voor die arrogantie is natuurlijk nederigheid.

Ik dacht erover na toen Jeffrey (Hopkins, die wekelijks gestreamde leringen geeft met de bewoners van de abdij) vanmorgen aan het praten was en hij zei hoe we zeggen: "Nou, waarom ik? Waarom overkomt mij dat? Het is oneerlijk." Er zit een soort arrogantie in die uitspraak. Is er niet? Op de een of andere manier zou ik boven al deze dingen moeten staan ​​die in samsara plaatsvinden. Ze mogen mij niet overkomen. Ze zouden andere mensen moeten overkomen. Er zit een soort arrogantie in. Dus natuurlijk, als die dingen dan met ons gebeuren - zoals een boom op je BMW valt - dan word je boos. Of wat er ook gebeurt dat je niet leuk vindt, je wordt boos, omdat er een onderliggende arrogantie was dat mij dat soort dingen niet zou moeten overkomen. Ik sta daarboven. Ik ben anders dan andere mensen. Nogmaals, het tegenovergestelde daarvan is een soort van nederigheid, erkennen dat we gewoon gewone bewuste wezens zijn, dus waarom zouden die dingen ons niet overkomen? We hebben veel negatiefs gecreëerd karma, natuurlijk zullen die dingen ons overkomen. En er is geen reden om arrogant te zijn, denkend van niet. Ook, teruggaand naar het andere verband tussen arrogantie en boosheid, als we de dingen echt kunnen accepteren zoals ze zijn, inclusief onszelf accepteren zoals we zijn, dan is er geen arrogantie, en dan is er geen boosheid wanneer mensen ons niet behandelen zoals we denken dat we het verdienen om behandeld te worden omdat we zo geweldig zijn. En waarom zetten we dit ding van "Ik ben zo geweldig" op? Omdat we zelfvertrouwen missen. Als je zelfvertrouwen hebt, kun je nederig zijn.

Er zijn hier een heleboel interessante verbanden tussen al die verschillende mentale factoren. Het is iets om over na te denken en naar te kijken in je eigen persoonlijke ervaring.

[In reactie op het publiek] The standvastigheid om te zien wie je werkelijk bent, de standvastigheid leegte te begrijpen. Ja. Als je jezelf omhoog houdt, vol arrogantie, en het tegenovergestelde van nederig bent, dan zit daar natuurlijk een ongelooflijke zelfgreep in. Om die zelfgreep te doorbreken hebben we veel nodig standvastigheid die bereid is om ons hele wereldbeeld door elkaar te schudden.

Eigenlijk, om Dharma op welke manier dan ook te beoefenen, of we nu mediteren op leegte, of mededogen, of wat dan ook, hebben we veel standvastigheid omdat Dharma als een spiegel is en ons al onze fouten laat zien. Je moet er dus veel van hebben standvastigheid om dat te verdragen…. Niet echt om onze fouten te zien, maar om onze fouten te ontmantelen. We zien onze fouten, dat is prima. Maar om die slechte gewoonten daadwerkelijk te overwinnen door de geest te trainen in een andere manier van doen, dat vereist veel innerlijke kracht omdat we zo gewend zijn aan dingen, we niet willen veranderen, en ook omdat als we veranderen, we We zullen niet meer zijn wie we eerder waren, en dat betekent dat we onze reizen niet op andere mensen kunnen uitvoeren zoals we eerder deden, omdat die reizen niet meer in ons zullen zijn.

Het is zo vreemd hoe we soms een beetje bang worden om onze reizen los te laten. “Wie zal ik zijn als ik me niet verdedig tegen de rest van de wereld? En als ik deze geweldige verdediging niet opvoer en mezelf niet bescherm, zullen andere mensen over me heen rennen." Je hebt wat innerlijke kracht nodig om dat naar beneden te halen en het proces van verandering te beginnen, zodat je echt gelukkiger kunt zijn. Het is vreemd hoe veranderen en deugdzame mentale toestanden hebben….. Dat is erg bedreigend voor zelfgrijpende onwetendheid en egocentrisch denken. Er is veel innerlijke kracht en innerlijke moed voor nodig om de weerstand te overwinnen die zelfgrijpend en egocentrisme zetten om te veranderen.

Begrijp je wat ik bedoel? Het is zo raar, want als we onze reizen zouden loslaten, zouden we gelukkiger zijn. Maar we zijn bang om onze reizen los te laten, want dan zijn we kwetsbaar en voelen we ons ellendig. Maar eigenlijk krijg je het tegenovergestelde resultaat van het loslaten van je reizen, je voelt je gelukkiger en meer ontspannen. Maar omdat we onwetend zijn, realiseren we ons dat niet, en dus verdedigen we onze reizen. Dus de innerlijke kracht hebben om die weerstand te overwinnen.

[In reactie op het publiek] We hebben veel ellende, maar we maken ons grote zorgen over ons imago. We willen eruit zien alsof we goede beoefenaars zijn. Of als het geen goede beoefenaar is, in ieder geval een heel aardig persoon. Dus we zetten een front op, dat is, denk ik, wat jij (publiek) bedoelt met 'controle'. We proppen al die andere dingen, verstoppen het netjes hier onder, hier achter, en dan zetten we dit "ik ben echt een samen persoon" ding op. Of we zetten het soort 'ik ben een heel fel persoon en kom niet bij mij in de buurt' op, ook uit het gevoel van kwetsbaarheid, willen controleren wat anderen van ons denken, zodat we weer onze zin kunnen krijgen. De hele zaak maakt ons behoorlijk ellendig, nietwaar?

[In reactie op het publiek] Het is zeker vermoeiend. Kost een hele hoop energie.

[In reactie op het publiek] Nederigheid betekent dat je niet tegen de realiteit vecht. Je vecht nergens tegen, maar vooral niet tegen de realiteit. Dingen veranderen en je raakt niet in paniek door te zeggen: "Nou, ze zouden niet moeten veranderen, het zou niet zo moeten zijn." Mensen doen dingen waarvan je niet had verwacht dat ze zouden doen, of niet wilde dat ze zouden doen, en je raakt niet in paniek: "Oh, ze horen niet zo te doen!" Of: "Ik zou ze moeten kunnen veranderen." Of: 'Ik zou de omgeving moeten kunnen beheersen, zodat ze hun uitstapjes niet op mij kunnen spelen. Omdat ik mijn trips erop wil spelen.” Echt, best vermoeiend.

Ik denk dat als je vergankelijkheid accepteert, we veel daarvan kunnen loslaten. En als we accepteren dat er om te beginnen geen inherent bestaand 'ik' is, is er niemand die we hoeven te verdedigen. Er is hier echt niemand die verdediging nodig heeft. Dan kunnen we weer zo lekker ontspannen.

[In reactie op het publiek] Als we een aspect van onszelf hebben waarvan we weten dat we het moeten veranderen, moeten we er langzaam aan werken. We doen wat moeite, we werken er langzaam aan, maar we moeten ook accepteren waar we nu staan. We gaan dit morgen niet wegkrijgen. Dat bedoel ik ook met acceptatie, we moeten accepteren wie we zijn, wat we nu zijn, wetende dat we in de toekomst kunnen veranderen. Op die manier hoeven we, wanneer mensen op onze fouten wijzen, deze niet te verdedigen en te ontkennen dat we die fouten hebben, omdat we al hebben geaccepteerd dat we ze hebben. Waarom ontkennen we? Omdat we ze niet hebben geaccepteerd. En we hebben niet geaccepteerd dat andere mensen ze zien. We willen op de een of andere manier doen alsof andere mensen onze problemen niet zien en onze fouten niet kennen. En dat is zo belachelijk. Ja, dat iedereen rondloopt [hun ogen bedekken]. Eigenlijk zien andere mensen onze fouten, ze zien onze zwakheden, ze zien onze problemen. Wie proberen we er goed uit te laten zien?

Ik denk dat als we het over transparantie hebben, transparantie gebaseerd is op dit soort zelfacceptatie. 'Ik weet dat ik dit probleem heb, en ik weet dat jij en alle anderen weten dat ik dit probleem heb, omdat je er vaak tegenaan bent gelopen. Omdat ik het veel uitdraag.” Dat is de realiteit van de situatie. Ik hoef niet onder de tafel te kruipen en me te schamen, en ik hoef niet de Wizard of Oz-ding te doen en een geweldige grote reis te maken. het is gewoon zo. En ik weet zeker dat velen van jullie mijn fouten beter kennen dan ik. Sterker nog, je praat er waarschijnlijk veel met elkaar over.

[In reactie op het publiek] Als we het hebben over standvastigheid we denken aan innerlijke kracht. En als we aan innerlijke kracht denken, denken we meestal aan de kracht om mezelf te verdedigen tegen al die mensen van buitenaf die me zouden kunnen kwetsen, of bedreigen, of me ontmaskeren omdat ik een nietsnut ben, of wat het ook is. Dus ik moet dit fort overal om me heen maken, zodat mensen het niet zien. En we denken: "O, dat is kracht." Maar dat is niet het soort kracht dat de kracht is in standvastigheid De kracht die standvastigheid Dit is het tegenovergestelde van die kracht, omdat je dat soort "bouwmuur"-sterkte niet nodig hebt. Je hebt alleen de kracht nodig om de realiteit te accepteren. Het is een innerlijke kracht.

Al dat gepraat over muren…. Ons land zit vol met gepraat over muren. En mensen hebben het over muren en grenzen, en al dat soort dingen. En ik denk dat als mensen zeggen: "Ik moet een grens trekken tussen mezelf en anderen", die taal, ik weet het niet, me op de een of andere manier niet aanspreekt. Ik geef de voorkeur aan de taal van "ik moet heel duidelijk zijn over mijn eigen reacties op mensen." Omdat ik geen grens kan bouwen - zelfs geen mentale grens - en dan iemand anders dwingen om er niet voorbij te gaan. Natuurlijk gaan ze daar overheen stappen. Maar ik moet duidelijkheid hebben om niet de haak te bijten. Voor mij dat hele gepraat over grenzen, ik voel me niet zo op mijn gemak. Ik zie het meer als een innerlijk proces van als ik duidelijk ben, kunnen mensen zeggen wat ze willen, maar ik bijt niet op de haak. Als ik niet duidelijk ben, bijt ik op de haak. En dan geef ik ze de schuld. Maar ik ben degene die het beet.

[In reactie op het publiek] Ja, je eigen capaciteiten kennen, de situaties kiezen waarin je jezelf plaatst en weten dat je soms in een situatie terechtkomt die je niet onder controle hebt - de externe situatie - maar je kunt duidelijk zijn in je eigen geest wat je wel en waar je niet mee bezig zult zijn.

[In reactie op het publiek] Ja, het is van ons karma. We kunnen niet controleren wat onze karma…. De tijd om de te beheersen karma is voordat het rijpt. Als het rijpt, is het er, dan hebben we te maken met de situatie.