Vers 55: De gekke olifant

• Door vast te houden aan negatieve gedachten jegens anderen, beschadigen we relaties
• Nadenken over de vriendelijkheid van anderen helpt ons te zien hoe anderen ons hebben geholpen
• Uiteindelijk doet het vasthouden aan een schadelijke houding ten opzichte van anderen onszelf echt pijn

Juweeltjes van Wijsheid: Vers 55 (Download)

"Wie is als de krankzinnige oorlogsolifant die zich omdraait en zijn bondgenoten vernietigt?"

Dit is een oude Indiase context, toen ze gingen vechten met een olifant. Een olifant kan een heel krachtig hulpmiddel zijn in een gevecht, maar als de olifant bang of in paniek raakt, draait hij zich om en doet hij de persoon die erop rijdt, of draait hij zich om en verwondt hij zijn eigen troepen. Dus wie is er zo? Draait en vernietigt zijn bondgenoten?

"Hij die negatieve gedachten en schadelijke houdingen heeft ten opzichte van anderen."

Wie is als de krankzinnige oorlogsolifant die zich omdraait en zijn bondgenoten vernietigt?
Hij die negatieve gedachten en schadelijke houdingen ten opzichte van anderen heeft.

Hier is de olifant, je rijdt er bovenop, hij ligt aan jouw kant, je kunt heel ver gaan. Maar als je net de krankzinnige oorlogsolifant bent, raak je in paniek - terwijl er misschien niets is om je zorgen over te maken - en dan gooi je je berijder van je af, draai je je om en vertrap je de andere olifanten en de andere mensen die allemaal op je pad zijn. kant. We zouden het misschien jezelf in de voet schieten noemen? Iets in die richting?

"Iemand die negatieve gedachten en een schadelijke houding ten opzichte van anderen heeft." Hoe is dit als de oorlogsolifant die zich omdraait en zijn bondgenoten vernietigt? Want als we er echt over nadenken - zoals we deden tijdens de retraite - dat voelende wezens onze moeders en vaders zijn geweest, en dat ze aardig voor ons zijn geweest in dit leven, in vorige levens. Zelfs vrienden, vijanden, vreemden dit leven hebben we voordeel gehad van al die levende wezens.

Als je op deze manier naar andere levende wezens kijkt, zijn ze allemaal onze bondgenoten. Zijn ze niet? Geen van hen zijn onze vijanden. Zelfs mensen van wie we zouden kunnen zeggen: "Oh, ze hebben me pijn gedaan", of "ze waren mijn vijand", of wat dan ook.... Als we de situatie vanuit een ander perspectief bekijken, zullen we zien dat ze ons in een moeilijke situatie hebben gebracht, maar die moeilijke situatie heeft ons doen groeien, en als resultaat hebben we kwaliteiten en vaardigheden ontwikkeld om met situaties om te gaan en dingen te doen die we zouden niet hebben gehad als die persoon ons geen kwaad had gedaan. Dus zelfs zo bekeken, kan zelfs een vijand een bondgenoot zijn in de zin dat hij ons laat groeien.

Wanneer we negatieve gedachten hebben over anderen, negatieve gedachten en schadelijke houdingen. Dus als we dat tegen bewuste wezens houden, dan keren we ons tegen al onze bondgenoten die ons op de een of andere manier helpen.

En als we negatieve gedachten en schadelijke houdingen hebben, maken we onszelf behoorlijk ellendig. Want niemand houdt van zo'n manier van denken. En toch hebben we soms deze gebruikelijke emotionele patronen waar we gewoon in glijden en dan beginnen we maar rond en rond en rond te gaan.

Ik las vanmorgen de aantekeningen die je maakte van de laatste NVC-sessie waar ze het over hadden boosheid, schaamte, schuldgevoelens en loskoppelen - Dat die vier dingen dingen waren die we heel vaak doen, maar ze voorkomen dat we een situatie helen en groeien omdat we vast blijven zitten in het niet verbonden zijn of ons schamen, of ons schuldig voelen, of boos zijn. En hoe belangrijk het was om met die situaties om te gaan, zodat we echt ergens van kunnen genezen en verder kunnen gaan.

Als we in die negatieve gedachten blijven, en we draaien er in rond - omdat die vier degenen zijn waarin we vast komen te zitten, en dus gaan we maar rond en rond en rond, "Ik ben zo schuldig, ik ben zo slecht." Of: "Ik ben zo beschamend, ik ben waardeloos." Of: "Ik kan die mensen niet uitstaan, tot ziens." Ga mokken. Of: "Ik ben boos, ik ben boos, ik wil dat ze zich verontschuldigen." Maar dat doen ze nooit. Dus, ik bedoel, dat zijn vier manieren waarop we in cirkels rondgaan. Is het niet? En het zijn ook vier soorten schadelijke houdingen. Ze schaden onszelf, ze schaden anderen. Daardoor keren we ons uiteindelijk tegen onze bondgenoten, die allemaal bewuste wezens zijn. Zeggen: "Ik ben boos op je, ik kan geen relatie met je hebben omdat je bla bla bla, en ik wil de rest van mijn leven niet met je praten." Of: "Ik ben zo onwaardig, ga weg van mij..."

Het is allemaal onze geest die al deze moeilijkheden tussen ons en andere mensen veroorzaakt. Het is niets in de situatie. Het zijn onze mentale reacties, de verhalen die we onszelf vertellen, de emoties die we hebben, en hoe we dan helemaal verstrikt raken in deze dingen. Als een gestoorde oorlogsolifant. En we schakelen andere bewuste wezens in.

Nu, we hebben allemaal de keerzijde van deze situatie gehad. Heb je ooit de situatie gehad waarin je vriendelijk probeert te zijn tegen iemand, en je vindt iemand leuk, en dan zeggen ze: "Nrah nrah nrah, je doet dit, je doet dat, je concurreert met mij, je bent mij in de weg lopen, je neemt mijn goede eigenschappen af, je krijgt hier alle eer voor, je doet dit...' En het is iemand met wie we vrienden willen zijn en ze keren zich tegen ons. Dat hebben we allemaal wel eens meegemaakt, toch?

Hebben we er ooit aan gedacht dat, misschien soms, de situatie om te draaien, wij degene zijn die het verhaal verzonnen over iemand die vrienden met ons wil worden, en wij degenen zijn die al die valse beschuldigingen tegen de andere persoon uiten? Is het ooit bij ons opgekomen, als we een probleem met iemand hebben, dat het probleem misschien in onze eigen geest wordt verzonnen?

Nee, het is nooit gebeurd. Het is altijd de schuld van de ander. [gelach]

Maar weet je, als we misschien dingen gaan uitdagen en iemand anders een beetje krediet geven, weet je? En denk: "Als ik contact opneem met deze persoon, kan er een verandering in de relatie optreden."

Ik zal je één verhaal geven. Ik was een keer op bezoek bij een Dharmacentrum en de persoon in het Centrum die mij assisteerde, daar was die persoon, en er was nog iemand die ik al vele jaren ken. En de persoon die ik al vele jaren kende - toen ik naar het Centrum kwam - negeerde me volledig, liep gewoon letterlijk langs me heen, zei geen hallo. Niks. En deze persoon was nooit erg vriendelijk geweest, maar er was nog nooit een conflict of situatie tussen ons geweest, dus dat begreep ik niet. En de persoon bij wie ik logeerde, die me een beetje hielp, zei: "Nou, zo is ze ook voor mij." Je weet wel, gewoon koud, maar daar was geen reden voor. Dus ik zei tegen haar: "Laten we haar uitnodigen voor de lunch." En mijn vriend zei: "Huh?" Ik zei: "Nee, we gaan haar uitnodigen voor de lunch." En we nodigden haar uit voor de lunch en we hadden een heel leuk gesprek tijdens de lunch, en daarna praatte ze met mij, ze praatte met de andere persoon, en iedereen kon het goed met elkaar vinden. En het was eigenlijk best wel verrassend. Ik bedoel, het enige dat echt nodig was, was op de een of andere manier dat ijs breken en een hand uitstrekken in vriendschap.

Wat de Tibetanen vaak doen in bepaalde puja's is - als je het hebt over interfererende krachten - je biedt ze een torma, een klein geschenk, iets dat u aan deze geesten aanbiedt en wat dan ook. Dus ik had tegen mijn vriend gezegd: "We zijn... het aanbieden van torma, nodigen we haar uit voor de lunch.” Het is hetzelfde idee, weet je? Als er iemand is met wie de relatie niet leuk is, geef diegene dan een cadeau, neem contact op en kijk wat er gebeurt. En dus werkte het eigenlijk best goed, het was echt verrassend. De andere persoon schreef me enkele maanden later en zei: "O, we waren net samen aan iets aan het werken en het was erg soepel." Dus dat werkt vaak. Oké? In plaats van verhalen te verzinnen over hoe gemeen iemand tegen ons is.

[In reactie op het publiek] Als je wat spanning met iemand hebt, als je naar binnen gaat - en je motivatie moet op een bepaalde manier zijn, moet je motivatie er een zijn van echt de goedheid in de andere persoon willen zien - als je hebt die motivatie en dan complimenteer je iemand ergens mee, of wijs je op iets dat ze hebben gedaan dat je echt waardeert, dat het dan echt werkt om alles een beetje te verzachten. En je merkt dat daarna de spanning weg is. Maar als je dat doet met de stiekeme motivatie - waarbij het een soort vleierij wordt - "Ik ga iets aardigs zeggen en dan zal die persoon me aardig vinden." - dan snappen ze natuurlijk dat we dat niet zijn oprecht zijn en het werkt niet. Maar als je echt een oprechte geest hebt, vermindert dat vaak het ongemak met iemand anders.

[In reactie op het publiek] Dus je verwijst naar het soort discussiegroepen die we hier in de Abdij hebben, waar we mensen vragen om de Dharma echt toe te passen op hun eigen leven, en ze delen uiteindelijk op een heel persoonlijke manier. En dat wanneer dat gebeurt, alle spanning van: "Nou, ik ben een nieuw persoon hier en andere mensen kennen elkaar allemaal, en pas ik erbij?" Dat vervaagt allemaal omdat we een beetje open en eerlijk zijn. En er wordt naar hen geluisterd. Ja. Erg belangrijk. Ze worden gehoord.

Want als we in nieuwe situaties komen, is het vaak zo van: “Ahh…. Gaan ze me leuk vinden? Zal ik erbij horen?” En we verzinnen allerlei verhalen. En sommige mensen komen heel snel over hun verhalen heen, en sommige mensen blijven heel lang aan hun verhalen gehecht.

Een andere situatie van hoe we doen wat het tegenovergestelde resultaat oplevert van wat we willen, dat wanneer we nerveus of verlegen zijn om een ​​nieuwe situatie in te gaan, het afstandelijk en kil overkomt, dus natuurlijk komen de andere mensen niet naar boven en praat tegen ons. En dan voelen we ons natuurlijk buitengesloten. We hebben allemaal de behoefte om erbij te horen, en sommige mensen zijn daar gevoeliger voor dan anderen. En dus als je echt gevoelig bent, word je behoorlijk verlegen.

Ik heb een vriend die erg verlegen is. Ze vertelde me dat ze besefte - dit is een dharmavriend - dat het eigenlijk trots was, omdat ze niet iets wilde zeggen of doen dat mogelijk bekritiseerd zou kunnen worden, dat haar zou uitsluiten, dus deed ze niet veel. Maar dan voelde ze zich natuurlijk buitengesloten omdat ze niet meedeed.