Vers 9: De ketenen die ons binden

• Hoe de geest van gehechtheid volgt ons zelfs als we in retraite gaan
• Hoe we gemakkelijk vervallen in gewoontes van twijfelen en afleiding, zelfs in een goede situatie voor gerichte oefening

Juweeltjes van Wijsheid: Vers 9 (Download)

Het vorige vers dat we deden, vers 8, was: "Waaruit is het moeilijk om uit de gevangenis te ontsnappen, ook al hebben we de sleutels?" En het antwoord was: "Verstrengelde persoonlijke relaties zoals" gehechtheid aan familie en vrienden.” Omdat die verstrengelde persoonlijke relaties ons gevuld houden met gehechtheid en zorgen en angst en proberen mensen te plezieren en allerlei dergelijke dingen. Daaruit volgt dan het volgende vers. Er staat: "Wat zijn de ketenen die iemand binden, zelfs wanneer hij die gevangenis heeft verlaten?"

Publiek: Nostalgie.

Eerwaarde Thubten Chodron: Je komt er! “Gehechtheid tot wereldse activiteiten, zelfs wanneer ze in retraite leven.”

Wat zijn de ketenen die iemand binden, zelfs wanneer hij die gevangenis heeft verlaten?
Gehechtheid tot wereldse activiteiten, zelfs wanneer ze in retraite leven.

'Wereldse activiteiten' betekent niet alleen de dingen die we doen, maar ook de dingen waar we aan denken. Je kunt je op fysiek niveau losmaken van deze verstrengelde relaties en naar het klooster gaan of retraite doen of wat dan ook, maar waar wordt je geest dan mee gevuld als die er is? Je oude gewoontes. Je raadt nostalgie, dus dat klinkt als je oude gewoonte. We kijken terug op de wereldse activiteiten die we vroeger deden en zeggen: “Oh, dat was zo leuk, dat was zo geweldig. Denk aan de goede oude tijd…. Denk aan de goede tijden...' En we vullen onze geest met allerlei prachtige herinneringen.

Dat is wat nostalgie is, het is een verzonnen verleden, nietwaar? We fabriceren deze prachtige dingen en: "Ik mis het, en ik wil het, en hoe kwam het dat ik het verliet?" En dus verzinnen we iets en dan is onze geest totaal afgeleid, ook al is onze lichaam is in een klooster of in retraite.

Anderen van ons kunnen verschillende patronen hebben. Hier was het geconcentreerd rond gehechtheid. Gehechtheid tot wereldse activiteiten. Dus het zou kunnen, misschien zijn wij het soort persoon dat betrokken raakt bij ieders zaken en al hun problemen moet oplossen. Een probleemoplosser. Dus je gaat naar het klooster, je gaat je terugtrekken, waar denk je de hele dag aan? “Oh, die-en-die heeft dit probleem, die en die is depressief, zo en zo is suïcidaal, oh deze mensen hebben niet genoeg geld om van te leven, wat gaat er gebeuren? Dit gaat gebeuren, dit, dit…. Hoe kan ik het repareren? Oh mijn familieleden hebben niet genoeg geld, misschien moet ik een bedrijf openen en wat meer geld voor ze krijgen. Misschien moet ik ze bellen om te kijken of ze in orde zijn. Misschien moet ik op Facebook gaan en met ze praten. Misschien moet ik ze een Dharmaboek sturen…. Kan zijn…. kan zijn…." En onze geest is, nogmaals, volledig gevuld met al onze oude gewoonten, in een poging om ieders problemen op te lossen. En geef ze een e-mail, geef ze een brief. Even een kort berichtje…. Weet je, dat zeggen we tegen onszelf om ze te laten weten dat het ons iets kan schelen. Maar eigenlijk, daar gaan we en proberen problemen op te lossen.

Ik kende één persoon die, eindelijk, na jaren van inspanning, een retraitehuis bouwde, het heel mooi inrichtte, zich in een zeer goede omgeving bevond, in retraite ging en toen - ik kan me niet herinneren of deze persoon visumproblemen had of niet, maar de andere mensen in de buurt hadden visumproblemen. Dus ineens is zij degene die naar het buitenlandse registratiekantoor probeert te gaan en hen overhaalt om mensen visa te geven, enz…. En zo eindigde de retraite. Omdat je geest gewoon wordt meegesleept door verschillende dingen.

Of je gaat naar het klooster, je gaat naar de retraiteplaats en je blijft denken aan alle projecten waar je eerder bij betrokken was die zo goed en zo heilzaam waren. En: 'Misschien moet ik teruggaan. Weet je, ik heb eerder Reiki gedaan, ik was echt mensen aan het helpen. Dus misschien moet ik teruggaan en dat doen. Of ik moet fysiotherapie doen. Ik was toen echt mensen aan het helpen. Nu zit ik hier gewoon, weet je? Ik keek een beetje naar mijn navel en, weet je? Ik wil iets doen. Ik was vroeger leraar. Ik hielp echt mensen. Ik zag het resultaat ervan. Ik was vroeger therapeut. Ik was…." Je weet wel, wat je vroeger ook was. "En dus hielp ik mensen er echt mee, en misschien is dat echt waardevoller..." En dus gaat je geest in gewoonte twijfelen, want dat is een gebruikelijke manier van denken. Met gehechtheid om iemand te zijn. “Ik heb vroeger in het leger gezeten. Ik had zo'n rang en ik deed dit en dat..." Wat het ook was.

Daar waren we. Gehechtheid naar onze oude identiteit, gehechtheid om het gevoel te hebben dat we een plek in de wereld hadden. Soms, als je het klooster binnengaat, ga je weg en doe je een retraite, het is als: "Wel, wie ben ik?" En dan: "Nou, ik kan maar beter snel een identiteit vaststellen."

Kijk uit voor al deze oude gebruikelijke manieren waarop gehechtheid komt naar buiten, ook al halen we onszelf misschien uit de fysieke situatie. Het in bedwang houden van de geest en het opnieuw vormen van onze mentale gewoonten is erg moeilijk.

Er is een verhaal over de Vijfde Dalai Lama, de Grote Vijfde, zoals hij wordt genoemd. Toen hij nog heel jong was lama die helderziende krachten had, hem en de jongeren kwamen bezoeken Dalai LamaDe bediende draaide hem terug en zei: "Hij is op de terugtocht." En de lama zei: "Wel, vertel hem dat ik hem vanmorgen op de markt zag." En later, tijdens de pauze van de retraite, vertelde de begeleider dat aan de jongeren Dalai Lama, en hij zei: "Nou ja, dat was waar, ik werd echt afgeleid in mijn... meditatie en ik droomde over de markt.” Dus het overkomt iedereen, denk ik.