Vers 56: Het dodelijke zwaard

• Ontkenning is niet iets om met geweld te confronteren, maar om voorzichtig mee te werken
• We moeten naar onze eigen geest kijken en zien waar we dingen ontkennen en verstandig onderzoeken
• We moeten een brede kijk ontwikkelen op afhankelijk ontstaan ​​en causale afhankelijkheid

Edelstenen van Wijsheid: Vers 56d (Download)

Welk dodelijk zwaard snijdt alle takken van creatieve activiteit af?
Het zwaard van ontkenning dat de realiteit van wat is niet onder ogen ziet.

In het Westen gebruiken we het woord 'ontkenning' op een specifieke manier. Dus dat is hier inbegrepen, maar het is niet de enige betekenis. Oké? Dat is heel belangrijk.

Laat me het hebben over de westerse manier waarop we het woord 'ontkenning' gebruiken. Als we het hebben over iemand die er niet klaar voor is - nou ja, het is hetzelfde - iemand is niet klaar om de realiteit te beseffen van wat is, en dus willen ze er niet naar kijken. Dat zou een psychologische techniek zijn. Soms hebben mensen een groot oordeel over ontkenning. Zoals: "Ontkenning is erg slecht. Deze persoon is in ontkenning. Ze moeten veranderen.” Maar ik sprak een keer met een arts over ontkenning en hij zei dat hij nooit probeert zijn patiënten uit de ontkenning te halen, omdat hij denkt dat als ze de situatie ontkennen, het is omdat ze dat moeten, ze zijn er echt niet klaar voor om ermee om te gaan. En als je iemand dwingt om naar iets te kijken, of ergens over na te denken, dan zal hij of zij er niet klaar voor zijn om ermee om te gaan. Terwijl, als je in staat bent om een ​​omstandigheid te creëren en een persoon te helpen zijn geest te ontspannen tot het punt waarop ze naar iets kunnen kijken, ze zelf "uit ontkenning komen". Maar ze doen het zelf op hun eigen tijd, omdat ze het innerlijke gevoel van welzijn of innerlijke kracht hebben ontwikkeld dat ze nodig hebben om de situatie te zien zoals die is. Terwijl we in het westen vaak denken aan iemand uit de ontkenning duwen en dwingen. Maar dat is niet per se nuttig voor hen. Oké?

Dat gezegd hebbende, moeten we allemaal naar onszelf kijken en zien waar we de neiging hebben om dingen te ontkennen en waarom we dat doen. Of misschien niet zozeer WAAROM we het doen, maar naar welke gebieden kijken we moeilijk, en wat komt er doordat we niet naar die gebieden kijken. Soms is dat een veel betere benadering dan: 'Waar ontken ik over en waarom ontken ik? Ik moet mezelf uit de ontkenning zien te krijgen." Die manier van omgaan met onszelf is niet erg nuttig. Maar als het is: "Wat vind ik moeilijk om naar te kijken, en wat zijn de effecten..." Weet je, als we kijken naar hoe NIET kijken naar iets ons beïnvloedt, kan dat ons de energie geven om te gaan kijken naar hoe het ons beïnvloedt. Want daar zien we de tekortkomingen van. Oké? Aan de andere kant zien we misschien echt de voordelen ervan, omdat we aan onszelf toegeven: “Dit is niet iets waar ik nu op dit moment naar wil kijken. Ik streef ernaar om dat in de toekomst te doen, en dit zijn misschien de interne kwaliteiten die ik moet ontwikkelen om dat in de toekomst te kunnen doen. Dus ik zal werken aan het ontwikkelen van die kwaliteiten.” Ja? En dus op die manier onze geest wat ruimte geven, ja? En behandel onszelf met wat zachtheid in plaats van: "Ik moet dit onder ogen zien!"

Dan, eigenlijk de betekenis hier, als we het in meer boeddhistische zin opvatten: "Welk dodelijk zwaard snijdt de takken van creatieve activiteit af?"

Terugkomend op de andere: als we kijken naar - op een psychologische manier - hoe wordt onze creatieve activiteit beperkt door niet naar bepaalde dingen te kijken? En dus is dat een manier om het ding te doen van "wat zijn de effecten van niet naar dingen kijken." "Hoe beperkt dit mijn creatieve activiteit?" Dat zou nog een heel goede, nuttige manier kunnen zijn om ernaar te kijken.

Oké, maar: "Welk dodelijk zwaard snijdt alle takken van creatieve activiteit af? Het zwaard van ontkenning dat de realiteit van wat is niet onder ogen ziet.”

In boeddhistische zin verwijst de realiteit van 'wat is' in de eerste plaats naar afhankelijk ontstaan. Dus het zou in zekere zin kunnen verwijzen naar afhankelijk ontstaan ​​als de redenering die leegte bewijst. En dus als we geen leegte kunnen zien - we kunnen de dingen niet zien zoals ze zijn en daarom veel onrealistische verwachtingen ontwikkelen - dat beperkt onze creatieve activiteit. Oké? Dat is een manier om ernaar te kijken.

Of op een andere manier: door het afhankelijke ontstaan ​​niet te begrijpen, begrijpen we causale afhankelijkheid niet, en daarom ontwikkelen we - in ons conventionele leven - verkeerde gedachten en zeer onrealistische verwachtingen. Oké?

Ik zal u hiervan een voorbeeld geven. Soms kijken mensen naar de abdij en zeggen ze: "Dit komt allemaal door jou." Verwijzend naar mij. En ik zeg altijd: "Nee, het ligt niet allemaal aan mij." Omdat het voor mij heel duidelijk was toen het idee over de abdij kwam, dat één persoon alleen geen klooster kan bouwen. Het bestaan ​​van de abdij hangt af van alle mensen die de karma profiteren van de abdij. Als mensen het niet hebben karma om van de abdij te profiteren, zal de abdij verdwijnen. Als mensen dat wel hebben karmaen daar handelen ze naar karma, dan zal de abdij groeien en bloeien. Het is dus niet één persoon. Het hangt af van elke persoon die betrokken is bij de abdij, op welke grote of kleine manier dan ook. Dus sommige mensen zijn erbij betrokken - ze wonen hier en het is hun 24/7 leven. En iemand anders kan één keer $ 5 geven, en dat is het dan. Maar al deze mensen hebben de karma om te profiteren van het bestaan ​​van de abdij en bij te dragen aan de abdij, en ze zijn allemaal - elk van hen - nodig. Het is niet slechts één persoon en het is niet slechts een kleine groep.

Het is erg belangrijk om je bewust te zijn van dit grotere beeld van hoe causale afhankelijkheid werkt. Dat alles wat we ervaren het gevolg is van zoveel oorzaken. Ik bedoel, zo veel oorzaken, zo veel voorwaarden die nu gebeuren. En ook hoe we reageren op wat er nu gebeurt, schept nieuwe oorzaken en gaat over nieuwe voorwaarden voor wat er in de toekomst gaat gebeuren.

Er is dit hele ongelooflijke ding van onderlinge verbondenheid dat ons vermogen als gewone wezens echt te boven gaat. Maar alleen al het besef hiervan helpt ons om een ​​heel grote geest te hebben, heel inclusief te zijn en op de lange termijn te denken. En daardoor meer realistische doelen te hebben, in plaats van valse verwachtingen of valse lof, of iets dergelijks. Oké?

En dus denk ik dat - in het voorbeeld van de abdij in ieder geval, de abdij op de lange termijn beter zal floreren. En dan, in termen van waar mensen nog meer bij betrokken zijn, die geest die dat ziet, weet je, we zijn niet de controleur van elke factor die tot iets leidt. Dat er zoveel andere factoren meespelen waar we geen controle over hebben. En dus om onszelf wat ruimte te geven en niet te verwachten dat we alles “perfect” kunnen maken. Met andere woorden, wat we denken dat het zou moeten zijn. Omdat de oorzaken en voorwaarden bestaan ​​daar niet voor. Omdat we allemaal samen in dit onderling afhankelijke ding zitten.

[In reactie op het publiek] U spreekt erover in termen van uw vakgebied, architectuur, maar het kan op elk gebied voorkomen als we zeggen: 'Ik ben de expert. En hou je mond en doe het op mijn manier. Want ik ben degene die weet wat hier aan de hand is.” Dat als we die houding hebben, we eigenlijk de creatieve mogelijkheden beperken, omdat iedereen iets heeft dat kan bijdragen dat van nut kan zijn.

[In reactie op het publiek] Lang geleden, toen iemand zo sprak, zei je: "Oh nee, we gaan gewoon door."

“Het enige dat het nodig heeft, zijn wij! Niet veel factoren, slechts zes mensen.”