Vers 19-2: Kostbaar mensenleven

• Hoe niet elk mensenleven is een kostbaar menselijk leven
• Denkend aan wezens die zo dicht bij de Dharma staan, en toch zo ver er vandaan

41 gebeden om te cultiveren bodhicitta: Vers 19, Deel 2 (Download)

We hebben het over de 19e:

"Mag ik alle wezens naar de hogere levensvormen leiden."
Dit is het gebed van de bodhisattva bij het bergop gaan.

We hadden het gisteren over waarom de godenrijken als hogere levensvormen worden beschouwd, ook al is een kostbaar mensenleven het voordeligst voor de beoefening van de dharma. Het is hier belangrijk om ook te onthouden dat elk mensenleven geen kostbaar mensenleven is. Stel de twee termen niet gelijk. Kostbaar menselijk leven en menselijk leven zijn verschillend omdat een kostbaar mensenleven alle acht vrijheden en alle tien fortuinen heeft. Het is belangrijk om dat te onthouden. Alleen als mens geboren zijn, is niet echt voldoende om alle voorwaarden voor dharma-beoefening. Als je zintuigen niet intact zijn, als je op een plek woont waar je geen toegang naar Boeddhadharma, als je er van jouw kant geen interesse in hebt, als je zo vol bent van verkeerde opvattingen, als er geen sangha gemeenschap, als de leringen zich daar niet hebben verspreid. Er zijn zoveel obstakels die kunnen komen, zelfs als je een kostbaar mensenleven hebt.

Het kan echt krachtig zijn in onze meditatie als we deze doornemen om te denken aan mensen waarvan we weten dat ze zo dicht bij het vermogen zijn om te oefenen en dan missen ze een van de kleine dingen en dat is het dan. Ik bedoel, er zijn verschillende situaties die me echt bijblijven. Een daarvan zijn wezens in Bodhgaya, wat vanuit ons gezichtspunt de heiligste plek op deze planeet is. Pelgrims stromen binnen, en ze willen knielen en veel… aanbod en meditatie en echt het gevoel hebben dat het mogelijk is om verlichting te bereiken. En dan zijn er nog die mensen die daar kleine boeddhistische snuisterijen komen verkopen. Zo verdienen ze in hun levensonderhoud. Geen geloof in de Dharma, geen interesse in de Dharma. Ze zijn in een gemeenschap waar zoveel heilige wezens komen. Leraren komen om de Dharma te onderwijzen, ze hebben geen interesse om te gaan, niets. Of alle theeverkopers, zoveel mensen die thee verkopen, maar ze komen nooit tot een les en hebben er geen interesse in. Het is alsof ze zo dichtbij zijn, maar tegelijkertijd ook zo ver weg.

Je denkt aan iets kleins en de kans is weg. Ik bedoel, je kijkt naar onze poesjes. Ze staan ​​hier midden in een klooster. Er komen zoveel leraren. Ze horen veel lessen. Natuurlijk slapen ze er doorheen. Dat doen sommige mensen ook. Zo dichtbij en toch zo ver weg.

Ik herinner me een keer wanneer Lama Zopa logeerde waar ik vroeger woonde in Seattle en ik had een klein poesje, Jigme, en zij verstopte zich altijd onder het bed. Ze had Lama Zopa zat letterlijk boven haar kruin maar ze kon het niet zien. Ze kon niet waarderen wat er aan de hand was. Denk hier eens over na en denk dan na over alle verschillende oorzaken die nodig zijn om de reden voor kostbaar menselijk leven te creëren. Dan zien we echt hoe we onze huidige kans niet als vanzelfsprekend moeten beschouwen. Hoe we echt veel moeite zouden moeten doen om zoveel mogelijk oorzaken te creëren, omdat een kostbaar mensenleven afhangt van een heel spectrum aan oorzaken om al die oorzaken te creëren om ervoor te zorgen dat we dat soort leven in de toekomst hebben, zodat we kunnen blijven oefenen.