Onze bijdrage aan vrede

• Hoe zelfzucht aan de basis ligt van het geweld in Amerika
• Waarom het realiseren van leegte onze grootste bijdrage aan vrede kan zijn

Wijsheid van de Kadam-meesters: onze bijdrage aan de vrede (Download)

We hebben de lijn gedaan,

Het beste tegengif is de erkenning dat alles verstoken is van intrinsiek (of inherent) bestaan.

Ik wilde dat vandaag in verband brengen met wat er gisteren in het land is gebeurd, want gisteren was er weer een schietpartij op drie politieagenten die omkwamen in Baton Rouge. Enkele anderen raakten ook gewond, en eentje vocht zelfs voor zijn leven. Deze regel uit deze oude Kadampa-tekst is daar heel erg op van toepassing, omdat de regel - waar we het gisteren over hadden - is hoe we ons vastklampen aan een zeer verdinglijkt (of concreet) idee van onszelf, er is dit grote 'ik'. En vanwege deze verkeerde opvatting van ons zelf als een concrete entiteit, wordt MIJN geluk het belangrijkste, MIJN lijden is het belangrijkste. We klampen ons vast aan wat ons lijkt te helpen, we duwen weg wat ons niet lijkt te helpen. We beslissen 'voordeel' en 'geen voordeel' op basis van allerlei gekke begrippen die helemaal geen gezond verstand hebben als we er echt naar kijken, behalve het idee van 'Ik denk dat dit is wat er gebeurt' of 'Ik voel dit is wat juist is.”

Dit vasthouden aan de verkeerde opvatting van onszelf op deze manier, zeggen ze, is de wortel van alle lijden. Je ziet het echt aan wat er nu in het land gebeurt. De president moedigde mensen na de schietpartij in Baton Rouge gisteren echt aan om samen te komen, verenigd te zijn en naar hun toespraak te kijken. Ik keek naar hem en het was als: "Nogmaals, ik moet dit doen en niemand luistert." Maar hij zei dat we op onze toespraak moeten letten, dat we moeten proberen elkaar te begrijpen. En Hillary (Clinton) zei iets soortgelijks, mensen probeerden echt de andere kant te begrijpen en er geen "wij" versus "zij" ding van te maken.

Maar US versus THEM komt voort uit dit zeer sterke, geconcretiseerde concept van wie we zijn. Hoe meer we vasthouden aan dat idee van 'ik' en 'mijn', hoe moeilijker het wordt om te luisteren naar wat andere mensen zeggen, en om echt hun gevoelens te horen, hun behoeften te horen, omdat we zo in onszelf opgaan vanwege deze zelfbevrediging.

De wijze mensen zeggen: "Rustig aan, wees eensgezind, kom samen, we komen hier doorheen, we moeten elkaar begrijpen, we moeten luisteren, we moeten oprecht spreken en zonder allerlei verwijten en overdrijvingen, en al die dingen die er gebeuren.” En het is verbazingwekkend om te horen hoe sommige mensen, als ze dat horen, vanwege de manier waarop ze zichzelf begrijpen en de gehechtheid dat bij zichzelf opkomt, zeggen ze: 'Niemand gaat me vertellen wat ik moet doen. Zeg je dat ik naar anderen moet luisteren? Nou, ik wil dat ze naar me luisteren.” En dan gaan ze uit op een groot ding. Ze proberen mensen te krijgen, zelfs de politie - ik ben vergeten of het het hoofd van de politie of de sheriff of wie dan ook is in Cleveland - mensen vragen hun wapens alsjeblieft thuis te laten omdat de republikeinse conventie daar in het centrum van Cleveland is. “Breng je wapens hier niet mee, dat maakt het moeilijk voor de politie.” Om nog maar te zwijgen over de dreiging van geweld. En meteen komt er een man binnen met dit enorme - het was een AR15 - enorme artillerie-achtig ding, vastgebonden over zijn schouder, omdat hij een verklaring wilde afleggen, dat dit zijn recht was om dit te doen.

Dit is wat er gebeurt als we ons zelfbegrijpen niet kunnen identificeren en we gehecht raken aan onszelf, gehecht aan onze meningen, we creëren verhalen over dingen, en dan praten we gewoon over MIJN rechten. Dit is MIJN recht. Maar we denken niet aan andermans rechten. We denken niet na over de gevoelens van andere mensen, hun behoeften, hun zorgen. En dan vragen we ons af waarom er zoveel vijandigheid in de wereld is.

Ik denk dat wat de president ons vroeg te doen heel redelijk was, en ook iets dat…. Ik bedoel, het gaat om onze spirituele oefening, nietwaar? Voorzichtiger worden met wat we zeggen en tegen wie we het zeggen. Onszelf vertellen, onszelf eraan herinneren dat we echt naar andere wezens moeten luisteren, dat ze gevoelens hebben en dat we op moeten letten. En voor ons als boeddhisten om over na te denken karma, en alle karma die we hierin creëren als we betrokken raken bij haat en vijandigheid, enzovoort, versus de karma we creëren als we in staat zijn om in balans te blijven en compassie te hebben voor anderen.

Precies hier in deze situatie kunnen we de fouten zien van het grijpen naar een verkeerde opvatting van 'ik', waarom het zo belangrijk is dat we de wijsheid genereren die ziet dat zo'n 'ik' niet bestaat, dus er is geen persoon die we moeten verdedigen om te beginnen met. Wat eigenlijk best een opluchting is.

Dat is de wijsheidskant van het pad. En dan ook of we de methode-kant van het pad kunnen cultiveren, met mededogen en aandacht en empathie voor andere levende wezens. Hoeveel zou dat de toestand van de samenleving nu verbeteren, en natuurlijk creëren karma voor de toekomst.

Lees niet alleen de krant en steek je handen in de lucht en zeg: 'Wat moet er gebeuren? Wat kan ik hieraan doen?” De Buddha vertelde het ons al. Dit is hoe we moeten oefenen in deze situaties.

We zitten veel liever op onze meditatie kussen en medeleven opwekken voor de vlieg die door de kamer zoemt en ons irriteert. Dat soort medeleven, met dat niveau van ergernis: "Ja, ik heb zoveel medeleven met deze vlieg." Maar iemand die het niet met ons eens is? Iemand die ongewapende burgers neerschiet, iemand die politie neerschiet, kunnen we medeleven hebben met al die mensen? Als we zo in de verleiding komen om soms gewoon te schreeuwen tegen de mensen waarvan we denken dat ze dit allemaal aanwakkeren, kunnen we dan een stap terug doen en zeggen: "Oef, wat gaat er door hun hoofd, en kijk eens naar het soort zelfbegrip dat ze hebben, en de karma dat ze creëren, en hoeveel lijden ze op dit moment voor zichzelf creëren, en de karma om in de toekomst te lijden, en om anderen negatief te beïnvloeden.” Kunnen we compassie hebben met iemand, met al die mensen? Kunnen we medelijden hebben met de man die gewoon de behoefte voelt om midden in Cleveland te lopen met zijn artilleriegeweer?

Maar dan te beseffen dat we op dezelfde manier aan onszelf vastgrijpen. We kunnen niet gewoon zitten en met de vinger naar hem wijzen, want we grijpen door: “Waarom zeg je me dat ik dit moet doen? Ik wil dit niet doen. Ik wil dat doen. Mijn idee is het beste. Waarom praat je zo tegen me? Weet je niet wie ik ben?” Wij doen hetzelfde, nietwaar? Dus om het in anderen te zien en mededogen te hebben. Om het in onszelf te zien en er iets aan te doen. We kunnen niet in de gedachten van anderen kruipen en ze veranderen, maar we kunnen en moeten onszelf veranderen. En één persoon per keer gaat een lange weg. Omdat je kunt zien, is alles wat je nodig hebt één persoon die van de muur gaat en het raakt iedereen. Ons werken aan onszelf is dus zeker een bijdrage aan vrede in de wereld. En de Buddha leerde ons hoe het moest.