Vers 52: Het tegengif voor apathie

• Met apathie geven we onszelf geen kans om ons potentieel te realiseren
• Vreugdevolle inspanning is het tegenovergestelde van apathie en luiheid
• Dagelijks mediteren over kostbaar menselijk leven weerhoudt ons ervan onze goede situatie als vanzelfsprekend te beschouwen

Juweeltjes van Wijsheid: Vers 52 (Download)

"Wat is het dat ervoor zorgt dat je alles verliest wat je ooit wilde?"

Publiek: verzaking [gelach]

Eerwaarde Thubten Chodron: Verkeerd antwoord

Wat is het dat ervoor zorgt dat je alles verliest wat je ooit wilde?
Verdrijven van apathie die in geen enkele taak volhardt.

Verdrijven van apathie die in geen enkele taak volhardt... Dus ik denk dat ik nu klaar ben met praten. Jullie kunnen het gewoon zelf uitzoeken, het maakt mij niet uit. [gelach]

Apathie verdrijven - het kan ons gewoon niet schelen. En dus is het interessant omdat er staat: "Wat zorgt ervoor dat je alles verliest wat je ooit wilde?" Waarom zorgt apathie ervoor dat we alles verliezen wat we ooit wilden? Want om te krijgen wat we wilden - op een wereldse manier of vooral op een Dharma-manier - moeten we ons inspannen. We moeten energie gebruiken. Apathie is het tegenovergestelde van het uitoefenen van energie. Apathie is een soort luiheid. En in het bijzonder is apathie: "Nou, het kan me gewoon niet schelen. Het maakt me niet zoveel uit. Ik ga het niet proberen."

Vandaag was ik bijvoorbeeld niet voorbereid op Jeffreys onderwijs. Dus ik ging naar binnen, ik wist niet eens waar we waren, en ik kijk over de schouder van Eerwaarde Tarpa, waar zijn we, waar heeft hij het over? En op dat moment had ik gewoon kunnen zeggen: "Ik ben niet voorbereid, ik weet niet waar we zijn, ik weet niet waar hij het over heeft, vergeet het maar, ga hier maar zitten." Maar dat deed ik niet. Ik zei tegen mezelf: "Ik ben niet voorbereid, daarom moet ik bijzonder aandachtig luisteren en echt goede aantekeningen maken, omdat ik waarschijnlijk niet zal begrijpen wat hij zegt omdat ik niet vooruit heb gelezen." Dus ik maakte meer aantekeningen dan normaal en probeerde beter op te letten omdat ik niet voorbereid was. In plaats van alleen maar te zeggen: "Ik weet niet waar hij het over heeft, dus vergeet het maar."

Maar dat doen we vaak met apathie, nietwaar? We geven onszelf geen kans om onze eigen dromen en onze eigen wensen te realiseren. We zeggen gewoon: "Ik kan het niet, het is te moeilijk, ik ben te dom, ik begrijp het niet, het maakt toch niet uit, dus ik ga hier maar zitten." En dat is wat we doen, nietwaar?

We worden onze eigen ergste vijand met die apathische geestestoestand. We schieten onszelf voortdurend in de voet. Omdat we het potentieel hebben, hebben we de kracht om iets te doen, maar we doen het niet. In plaats daarvan zeggen we tegen onszelf dat we het niet kunnen. En dan zitten we gewoon en hebben medelijden met onszelf en mokken en klagen dat de wereld oneerlijk is. En dan afvragen waarom we zo ongelukkig zijn.

Waar of niet waar? Het is interessant, nietwaar, hoe dat soort apathie echt tot veel ongeluk leidt. Het wordt heel, heel zelfvernietigend. Het hebben van vreugdevolle inspanning is het tegenovergestelde van deze apathie en luiheid, en dus is het echt belangrijk dat we vreugdevolle inspanning hebben.

Er zijn vier stappen naar vreugdevolle inspanning. Vreugde, aspiratie, mindfulness en lenigheid.

1. Vreugde: Een positieve kijk op dingen hebben. Dus om vreugde te genereren, om ons te helpen onze apathie te overwinnen, denken we na over alles wat we in ons leven voor ons hebben. We denken aan het hebben van een kostbaar mensenleven. We denken na over de kwaliteiten van Buddha, Dharma, Sangha. wij overwegen Buddha natuur. We kijken om ons heen en zien het verbazingwekkende goed voorwaarden dat we er heel, heel blij over zijn en voelen.

   En ik denk dat dit soort vreugde…. Het is echt belangrijk voor ons om de meditatie zeer regelmatig over het kostbare mensenleven. Anders nemen we alles maar als vanzelfsprekend aan; en in plaats van te kijken naar alles wat we voor ons hebben, kijken we naar het enige dat een probleem is.

   Het is alsof je naar de hele muur kijkt, van het ene uiteinde naar het andere, die in één kleur is geverfd, en je ziet de kleine rode stip daar en focus je op die rode stip. Of je hebt een muur gemaakt van bakstenen, en er zijn zo'n duizend bakstenen die allemaal op hun plaats zitten, en je focust op degene die scheef is. Weet je, het is echt erg vervormd, niet?

   Hetzelfde met ons leven. Het is belangrijk om een ​​vrolijke houding te hebben door al het goede te zien voorwaarden die we voor ons hebben.

2. Ten tweede, om te genereren aspiratie. En we genereren aspiratie door het voordeel te zien van het specifieke project waar we mee bezig zijn. Zoals: "Als ik het in mijn... meditatie, zou mijn geest zelfs rustiger kunnen worden, of ik zou de leringen beter kunnen begrijpen, of ik zou ze in mijn leven in praktijk kunnen brengen.” En zo zie je de voordelen van iets en dat helpt je om de aspiratie om het te doen.

3. Ten derde, voor mindfulness, om mindfulness te cultiveren, oefenen we om te onthouden wat we willen lichaam, spraak en geest te doen. En door dat te onthouden, richten we onze gedachten in die richting.

4. Dan is de vierde soepelheid. Of het is een soort mentale en fysieke flexibiliteit die we op dit moment hebben, die klein is, maar die wordt gecultiveerd als we concentratie-stijl doen meditatie, zodat zowel de lichaam en de geest wordt behoorlijk flexibel.

   Misschien moeten we ook beginnen met wat yoga, dat kan ook helpen. Dit staat niet in de leringen, maar weet je, als je... lichaamgeeft je problemen, in plaats van te zeggen: "Mijn lichaamgeeft me problemen, ik kan het niet mediteren,,Ik kan dit niet, ik kan dat niet”, weet je? Doe wat yoga, neem wat medicijnen, maak een wandeling, rek je uit…. Doe iets in plaats van lui en apathisch te worden. Want als je ernaar kijkt, luiheid en apathie…. We hebben al deze dromen, we hebben al deze ambities, maar we kunnen nergens naar handelen. En dus worden we opnieuw zelfbeperkend. We beperken onszelf, wanneer we dit ongelooflijke potentieel hebben.

Dus, oefen in het cultiveren van vreugde, aspiratie, mindfulness en lenigheid of flexibiliteit.

Vooral de vreugde. Denk aan al het goede dat je voor je hebt. Denk aan de voordelen van het doen van welk project dan ook. Want als je denkt aan de voordelen van iets doen, dan ga je, zelfs als er moeilijkheden zijn, toch door omdat je de voordelen ziet.

Het is alsof je gaat werken voor een baan, en je zegt: "Oh, ik hou niet van deze baan, en dit is verkeerd, dat is verkeerd, ugh." Maar je gaat elke dag naar je werk omdat je er de voordelen van inziet. Dus hoe komt het dat we onszelf opgeven als het gaat om de beoefening van dharma? Ook al heeft de beoefening van Dharma zoveel meer voordelen dan naar je werk gaan. Dus we moeten die voordelen zien en het goede zien voorwaarden we hebben, en passen ons toe met aandacht, en leren flexibel en meegaand te zijn.

Dat gezegd hebbende, ben ik nu uitgeput. Ik wil de rest van de dag niets meer doen. [gelach]

Ik zat net te denken dat met betrekking tot apathie, soms beginnen we niet eens aan iets omdat we ernaar kijken en zeggen: "Dat is te groot." En dat zou hetzelfde zijn als kijken naar ons bos - 240 hectare, het bos moet echt worden verzorgd - en zeggen: "Oh, er is 240 hectare, het is te groot, laten we het gewoon vergeten." En laat het allemaal achter met al dit puin en overbevolking, en wat maakt het uit. Maar dat doen we toch niet? We doen elk jaar een klein beetje. En langzaam komt het er. Je kan dat zien. Ik bedoel, je doet gewoon elk jaar een klein beetje en je blijft op het goede spoor, en dan gaan de dingen vooruit.

[In reactie op het publiek] Ik denk dat je eerst ontmoedigd raakt en daarna apathisch. Je raakt ontmoedigd: "Oh, ik ben niet in staat." Er is dus iets mis met ons. Of: het pad is te moeilijk. "Oh, bodhisattva pad, te moeilijk, dat kan ik niet.” Of: het resultaat is te hoog en onbereikbaar. "Oh, boeddhaschap, ha." En zo ontmoedigen we onszelf door onze eigen manier van denken; en als we dan ontmoedigd zijn, zeggen we: "Wel, waarom zou je het proberen? Waarom iets doen? Ik ga hier gewoon zitten."

[In reactie op het publiek] Het is waar, de meeste mensen verwijderen hun aandoeningen niet vanwege gebrek aan interesse. Omdat we de voordelen niet zien van het elimineren van onze aandoeningen. Het is als een persoon die ziek is en die er zo aan gewend raakt ziek te zijn dat ze vergeten dat de staat van welzijn bestaat en ze vergeten hoe zich goed voelen, zodat ze niet eens proberen om beter te worden. Dus we zijn zo gewend aan onze kwellingen dat we ze gewoon accepteren en ons verslagen voelen en het niet eens proberen. We zijn niet geïnteresseerd. Te hard. Laat de wetenschap een pil ontwikkelen, dan neem ik de pil.

[In reactie op het publiek] Ja, ik vroeg me af of deze die hij hier plaatste een andere lijst was…. Maar ja, standvastigheid en dan rust. Standvastigheid gaat door, doen wat je kunt doen zoals je kunt doen zonder op te geven. En dan is rust, als je iets hebt afgerond, geef jezelf een schouderklopje, rust, zodat je vol energie aan het volgende kunt beginnen. In plaats van constant duwen, duwen, duwen….

Soms moet je midden in het doen van iets rusten, zodat je ermee kunt doorgaan. Dus dat doe je, maar dan komt standvastigheid om de hoek kijken, je neemt een tijdelijke rust, maar je blijft standvastig in die richting gaan.

[In reactie op het publiek] Ja, soms vinden we het moeilijk om te weten dat we moeten rusten. Het herkennen. Het is moeilijk om een ​​evenwichtig mens te zijn. Omdat we soms rust nodig hebben, en we merken het niet, of we merken het en we weigeren het te doen. Andere keren moeten we echt actiever worden en onze energie vernieuwen, maar we zeggen: "Ik ben te moe om dat te doen", en dan proberen we het niet. Dus weten wanneer we wat moeten doen, is een talent dat veel vallen en opstaan ​​vereist. Maar het is een heel goed talent om te leren. Hoe leer ik een evenwichtig persoon te zijn?

[In reactie op het publiek] Je zegt dat een deel van het probleem, verwarring, en waarom mensen apathisch worden, is omdat ze de systematische volgorde van de leringen niet kennen en niet weten hoe ze ze moeten toepassen. En omdat ze voornamelijk op boeken vertrouwen en niet op een levende leraar om hen te begeleiden, lezen ze een beetje uit dit boek, een beetje uit dat boek, een beetje uit het andere boek, raken behoorlijk in de war, weten wat ze eerst moeten oefenen of wat ze als tweede moeten oefenen, ze weten niet eens of ze geloven in de helft van de dingen die ze lezen, en ze kunnen niet begrijpen hoe ze al die dingen in de praktijk van één persoon kunnen samenvoegen.

Terwijl als je gedurende een bepaalde periode met een leraar studeert - niet alleen een weekend of een week of een maand, maar over een bepaalde periode - en die persoon je begeleidt, dan, weet je, eerst doe je dit, en dan ga je doe dit, en dan doe je dit, en je krijgt een soort van... Weet je, dat is het mooie van de lamrim, de stadia van het pad.