เหตุและผลที่ลี้ภัย

• ตระหนักถึงอันตรายที่เรากำลังเผชิญอยู่และหันไปหาไกด์ที่เชื่อถือได้
• เข้าใจว่าพระธรรมเป็นที่พึ่งที่แท้จริง
• เปรียบเทียบหมอ คนไข้ (เราเอง) พยาบาลที่มาช่วยเรา และยา

สาระสำคัญของชีวิตมนุษย์: ที่พึ่งเหตุและผล (ดาวน์โหลด)

ที่เราอยู่ในข้อความคือ

• เราได้คิดถึงชีวิตมนุษย์อันมีค่าของเราและประโยชน์ของมัน
• ความยากในการได้มานั้น
• มันไม่คงอยู่ตลอดไป ดังนั้นอย่าเสียมันไปดีกว่า เพราะเรากำลังจะตาย
• เวลาที่เราตาย สิ่งเดียวที่เราจะเอาไปก็คือของเรา กรรม และนิสัยใจคอของเรา

ตั้งแต่ กรรม มีพลังมาก กรรม จะพาเราไปสู่อีกชีวิตหนึ่งและจะมีอิทธิพลต่อสิ่งที่เราเป็น นิสัยของเราคืออะไร สภาพแวดล้อมที่เราอยู่ สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราในชีวิตในอนาคตของเรา

เห็นเหตุการณ์นี้แล้วรู้ซึ้งถึงภัยในนั้น เพราะเมื่อเราตรึกตรองดูบ้าง จะเห็นว่าเราสร้างอกุศลกรรมไว้มากในชาตินี้ นับประสาอะไรกับชาติก่อนๆ ชาติก่อนๆ มากมายที่เรายังไม่ได้พบธรรมเลย ลองจินตนาการถึงการคิดลบที่เราสร้างขึ้นมา ในเมื่อแม้ชีวิตนี้ เมื่อเราได้พบธรรม เราก็สร้างความคิดลบไว้มากมาย จากนั้นเราค่อนข้างกังวลและตระหนักว่าเราต้องการความช่วยเหลือ เราต้องการคำแนะนำ เราต้องการการสนับสนุน ถ้าอย่างนั้นเราหันไปทาง ไตรรัตน์ ของที่หลบภัย

ธรรมเป็นที่พึ่งอันแท้จริง ธรรมะคือความดับที่แท้จริงและ เส้นทางที่แท้จริง. เมื่อเรารู้เท่าทันในจิตของเราได้ จิตของเราก็หลุดพ้น เมื่อจิตของเราเป็นรัตนมณี นั่นแหละคือความหลุดพ้น เราจักได้เป็นรัตนมณี. ธรรมเป็นที่พึ่งที่แท้จริงที่เราพึ่งได้ เพราะนั่นคือธรรมที่เราเข้าถึง

เมื่อเราบรรลุธรรมเราก็เป็น สังฆะ เป็นสมาชิกแล้วเมื่อเราฝึกฝนและทำจิตใจให้บริสุทธิ์ยิ่งขึ้นเราก็เป็น Buddha.

ในแง่ของการทำให้ที่พึ่งทั้งสามเกิดขึ้นจริง อันดับแรก เรากลายเป็นอัญมณีแห่งธรรม สังฆะ อัญมณี, the Buddha อัญมณี.

สิ่งเหล่านี้คือผลที่ตามมาของที่พึ่งทั้งสาม สิ่งที่เราต้องทำเพื่อให้เป็นจริงคือเราต้องทำ หลบภัย อันดับแรกในสาเหตุสามที่พึ่ง, the Buddha, ธรรมะ, และ สังฆะ ที่อยู่ภายนอกตัวเราในขณะนี้ เพราะหากเราได้รับรู้แล้วว่า Buddha, ธรรมะ, และ สังฆะ อยู่ในตัวเรา เมื่อนั้นเราย่อมหลุดพ้นแล้ว ดังนั้นเราต้องเริ่มต้นด้วย ลี้ภัย ในธรรมที่เป็นภายนอก สังฆะ สมาชิก และ Buddha อัญมณี.

ที่นี่มักจะให้การเปรียบเทียบ—และฉันคิดว่ามันเป็นการเปรียบเทียบที่ดีมาก และยิ่งเรานำการเปรียบเทียบนี้เข้ามาในหัวของเราได้มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งช่วยเราได้ดียิ่งขึ้น—คือเราเหมือนผู้ป่วย คนป่วย โรคของเราคือสังสารวัฏ เราไปที่ Buddhaที่เป็นเหมือนหมอและ Buddha ให้วินิจฉัยแก่เราแล้วตรัสว่า “ ท่านเป็นทุกข์ในอริยสัจข้อแรก (ทุกข์แท้) และสาเหตุ "ไวรัสจิตวิญญาณ" ที่ทำให้เกิดทั้งหมดนี้ (ต้นกำเนิดที่แท้จริง) มีรากฐานมาจากหัวหน้า "ไวรัสจิตวิญญาณ" ซึ่งก็คืออวิชชา จึงต้องรับประทานยาซึ่งก็คือ เส้นทางที่แท้จริง เพื่อบรรลุมรรคผลโดยเฉพาะ ปัญญาอันรู้แจ้งความว่างและนั่นจะนำท่านไปสู่สุคติ คือ ความดับที่แท้จริง ความดับแห่งทุกข์และเหตุของมัน

พื้นที่ Buddha วินิจฉัยโรค ทรงบัญญัติธรรมเป็นยารักษา เนื่องจากเราได้รับใบสั่งยาแล้วจึงได้รับยา (ถ้าเราโชคดี) เราไปที่ร้านขายยา เราได้ยามา แต่เราลืมวิธีรับประทาน หนึ่งแถบสีฟ้าในตอนเช้า แถบสีชมพูสองแถบในตอนบ่าย แถบสีเขียวครึ่งแถบระหว่าง…. เราต้องการความช่วยเหลือ. เดอะ สังฆะ เป็นเหมือนความช่วยเหลือ คนที่ช่วยเรารับยา คนที่บดมันและผสมกับซอสแอปเปิ้ลของ Abbey แล้วใส่ลงในช้อนแล้วไป "เปิดกว้าง" และช่วยเรารับยา

เราต้องการทั้งหมด ไตรรัตน์ เพื่อช่วยเราเพราะไม่เช่นนั้นบางครั้งเราก็ไม่…. เราทุกข์แต่เราไม่ไปหาหมอ เราขี้เกียจ หรือเราไม่ไปหาหมอเพราะกลัวหมอจะบอกว่าเราป่วย ทั้งที่รู้ว่าป่วยแต่เราก็ไม่อยากรู้ เราอยากแสร้งทำเป็นว่าเราสบายดี ไม่อยากไปหาหมอด้วยซ้ำ เราก็เลยไม่ไปเรียนธรรมะ ไม่ถามจิตเลย บางครั้งเราไป ขอใบสั่งยา เราพูดว่า "ดีจัง" ยัดไว้ด้านล่างของอะไรก็ตามที่เราถืออยู่ แล้วลืมมันไปซะ เข้าคลาสธรรมะ “โอ ดีมาก” กลับบ้าน ลืมเรื่องธรรมะไปเลย อย่าซ้อมเลย

บางครั้งเราเก็บใบสั่งยาไว้กับเรา เราติดแม่เหล็กไว้บนตู้เย็นแต่เราไม่ไปเติม ก็เหมือนคุณเข้าห้องเรียน ได้หนังสือธรรมะ เอาหนังสือธรรมะกลับบ้าน ไม่อ่าน ไม่กลับไปเรียน

หรือบางครั้งคุณไปรับยา คุณกรอกใบสั่งยา และคุณวางมันไว้บนโต๊ะข้างเตียงของคุณ แต่คุณไม่รับมัน เพราะ “ไม่รู้สิ ยาเม็ดเหล่านั้นดูสวยมาก แต่รสชาติอาจจะไม่ดีนัก ดังนั้นฉันจะดูพวกเขา นั่นจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น” ก็เหมือนเรามีแท่นบูชา มีหนังสือธรรมะ มีสมุดบันทึกเต็มไปหมด เราไม่เคยอ่านเรื่องพวกนี้เลย เราไม่เคยนั่งลงบนเบาะ เรามียาครบแต่เราไม่กินก็เลยไม่สบาย

แล้วเข้าไปหานางพยาบาลซึ่งเป็นเพื่อนธรรมของท่านคนหนึ่ง แล้วพูดว่า “รู้ไหม ดูแย่กว่าเมื่อก่อนอีก” แล้วเราก็พูดว่า “ไม่นะ ฉันสบายดี ทุกอย่างดีมาก” และเพื่อนของคุณชอบแกล้งคุณและพูดว่า “คุณรู้ไหม คุณอารมณ์ไม่ดี และทุกคนก็เห็นอย่างนั้น” และในที่สุดก็โน้มน้าวให้เราเชื่อว่าเราต้องกินยา แล้วก็เพื่อนใจดีคนนี้ (คือ. สังฆะ) ทั้งที่รู้ว่าเราไม่ต้องการซอสแอปเปิ้ลด้วยซ้ำ เราดีเกินไปสำหรับยาที่บดในซอสแอปเปิ้ล จึงต้องผสมในพุดดิ้งช็อกโกแลต เดอะ สังฆะ ทำให้ยาย่อยได้จริงๆ ผสมในช็อกโกแลตพุดดิ้ง เล่นซูม แล้วให้เค้กช็อกโกแลตชิ้นหนึ่ง (เหมือนขนมแมว) ในตอนท้ายสำหรับการกินยาของเรา แล้วเราก็เริ่มดีขึ้น

แต่เราต้องกินยานั้น มิฉะนั้นก็จะไม่เกิดขึ้น และสิ่งที่เป็น Buddha, ธรรมะ, และ สังฆะ ช่วยเราได้ แต่ถึงเขาจะอมยาไว้ในปากเราก็ยังต้องกลืนเข้าไป ไม่มีใครสามารถกลืนมันแทนเราได้ เราต้องทำเอง นี่คือที่มาของความรับผิดชอบส่วนบุคคล เราอยู่ในสถานการณ์ลำบาก คนอื่นช่วยเรา แต่เรามีหน้าที่รับผิดชอบในส่วนของเรา มิฉะนั้น เวลาแห่งความตายจะมาถึง เราคงเศร้ามาทั้งชีวิต แต่เรามีแท่นบูชาที่สวยงาม หนังสือธรรมะมากมาย สมุดจดบันทึกมากมาย และแม้แต่ไฟล์คอมพิวเตอร์ที่มีวิทยานิพนธ์ทั้งหมดที่เจฟฟรีย์ส่งมาให้เรา หนังสือทั้งหมดบนไฟล์คอมพิวเตอร์ PDF ของทุกสิ่ง…. ไม่เคยอ่าน ไม่เคยฝึกเลย เราแค่มองไปที่แท่นบูชาของเรา และเราบอกเพื่อนๆ ว่า “ดูแท่นบูชาที่สวยงามของเรา และมีรูปฉันกับ ผู้นำศาสนาฮินดู. เราดูไม่ดีด้วยกัน และเขาก็เซ็นมัน” และความพองตัวเล็กน้อยของเรา “เขาไม่เพียงแต่เซ็นมันเท่านั้น แต่เขาอุทิศมันให้กับผม ดังนั้นมันจึงมีชื่อของผมอยู่ด้วย” แต่เรากำลังนอนตายอยู่บนเตียง แล้วภาพนั้นมีประโยชน์อะไรกับเราบ้าง? ศูนย์. เพราะสิ่งที่จะช่วยเราในยามตายได้จริงๆ คือ การปฏิบัติของเรา ดังนั้นความตายจึงเป็นการทดสอบการปฏิบัติของเราอย่างแท้จริง และในเมื่อเราไม่สามารถหลีกหนีความตายได้ เรามาฝึกฝนกันดีกว่า