Vers 104: Het meest verbazingwekkende drama

• Hoe u dingen kunt bekijken als u er niet bent meditatie
• Illusie-achtige verschijningen
• Voorbeeld van een reflectie in een spiegel
• Labels maken

Juweeltjes van Wijsheid: Vers 104 (Download)

Wat is het meest verbazingwekkende drama dat zelfs in dromen te zien is?
De scènes die aan de zintuigen verschijnen, moeten als illusies worden begrepen.

Ons vorige vers had het over de perfectie van wijsheid in meditatieve stabilisatie, in je werkelijke meditatie sessie wanneer je analyseert en bepaalt hoe de dingen bestaan. Als je dan uit je meditatie je probeert niet alleen terug te gaan naar de normale oude manier, maar je moet echt proberen en integreren wat je hebt geleerd in de meditatie gedurende de dag.

Als je geen begrip hebt van leegte als je uit je meditatie sessie denk je er achteraf niet eens meer aan. Het kost tijd om echt begrip te ontwikkelen.

Als je enig begrip hebt van leegte, in de mate dat je begrip hebt, dan wanneer je uit de... meditatie dingen lijken niet zo solide.

Ze zeggen dat wanneer je een inferentiële realisatie van leegte, beginnend op het moment dat je uit je meditatie dan verschijnen dingen voor jou als illusies in de zin dat een illusie (of een droom zoals hier genoemd) dingen in een droom, dingen in een illusie heel echt lijken wanneer je in de droom bent, of wanneer je ervaart de illusie, maar dat zijn ze niet. Ze bestaan ​​niet zoals ze op dat moment verschijnen.

Dus de geest wordt heel gemakkelijk misleid door te denken dat dingen bestaan ​​zoals ze verschijnen wanneer we dromen of wanneer er een illusie is, maar als we dan een beetje wakker worden en ons realiseren hoe dingen werkelijk bestaan, zien we dat er iets is, maar het bestaat niet' t bestaan ​​zoals het lijkt.

Hetzelfde geldt voor de normale manier waarop onze zintuigen functioneren, dat dingen objectief lijken, daarbuiten - er is een objectieve wereld daarbuiten waarmee we proberen om te gaan, en toch nadat we mediteren op leegte realiseren we ons dat het daar geen objectieve wereld is, het is als een illusie in die zin dat het objectief lijkt, maar zo bestaat het niet.

Dat betekent niet dat er geen wereld is, het betekent niet dat er niets bestaat. Het betekent gewoon dat dingen niet bestaan ​​zoals ze lijken.

Een ander goed voorbeeld dat ze in de teksten gebruiken, is als een weerspiegeling in een spiegel. Als je in de spiegel kijkt, zie je dat gezicht, en dat gezicht ziet er zo echt uit. En als je een jonge baby bent of als je een klein kitten bent, zie je de weerspiegeling in de spiegel en de baby wil met de baby spelen, en de kitten wil met de kitten spelen, ze denken dat het echt is, ze doen niet niet beseffen dat het niet zo is. Dus hoewel er geen echt gezicht in de spiegel is (of geen echt kitten in de spiegel), is er een reflectie en een verschijning, en die reflectie en die verschijning kan nog steeds functioneren. Het is dus geen echt gezicht, maar het is niet alsof er niets is. Omdat je de weerspiegeling van het gezicht kunt gebruiken om je tanden te poetsen en je gezicht te schilderen en je puistjes uit te knijpen en al het andere. [gelach] Ook al is het geen echt gezicht.

Dus op dezelfde manier, hoewel dingen voor ons lijken te bestaan ​​los van het bewustzijn, intrinsiek daarbuiten bestaand als dingen waar we toevallig tegenaan lopen, en denkend dat onze perceptie ervan echt en waar is, om te zien dat dingen werkelijk niet Ze bestaan ​​niet inherent zo, ze zijn geen objectieve realiteit die is afgesneden van de mindstream. Ze bestaan ​​echter nog steeds.

Dus dingen bestaan, omdat we zeggen dat we er allemaal zijn, en we zeggen dat ik dit doe en jij dat. Dus dingen bestaan. Maar ze zijn niet objectief. Ze zijn op de een of andere manier gerelateerd aan ons bewustzijn. Volgens het standpunt van Prasangika is de manier waarop ze gerelateerd zijn aan ons bewustzijn, dat we ze verwekken en ze een naam geven, en op die manier hebben we ons tot hen verhouden.

Maar het punt is dat we vergeten dat wij degenen zijn die ze hebben verwekt en ze de naam hebben gegeven, en in plaats daarvan denken we dat ze hun eigen identiteit hebben daarbuiten, onafhankelijk, maar zichzelf.

Dus, als je uit het meditatieve evenwicht komt waarin je de leegte ziet van al dat geprojecteerde spul dat we op dingen hebben gezet, wanneer je uit dat meditatieve evenwicht komt, is er nog steeds de schijn van inherent bestaan, maar de bodhisattva's op dat punt (of de toehoorders die in het voertuig zijn gestapt) vatten ze die schijn niet op als echt. Door die dingen niet zo echt te zien, is er veel meer ruimte in de geest.

Dat is mooi, want je kunt nu zien hoe krap onze geest wordt. Heeft iemand hier zin om strak te worden? En waarom wordt onze geest krap? Omdat we geloven wat we denken. En we geloven ook dat wat onze zintuigen ons vertellen een objectieve waarheid is. Omdat we zulke overtuigingen hebben, die zo smal zijn, raken we natuurlijk helemaal verstrikt in hoe we de dingen zien. Omdat we ze een manier van bestaan ​​opleggen die ze niet hebben en wat doen we dan? We moeten vechten met wat we hebben gecreëerd.

Een heel eenvoudig voorbeeld is als…. Dit is wat we doen in gedachtetraining, het is een gemakkelijke manier om het te begrijpen. Iemand bekritiseert je. Als je die persoon 'vijand' noemt - ze bekritiseerden me, daarom zijn ze een vijand - dan is je geest elke keer dat je die persoon ziet ongelukkig en achterdochtig, en ben je defensief, ook al is die persoon gewoon door de kamer gelopen, en dat is simpelweg omdat we het label 'vijand' hebben gegeven en vervolgens zijn vergeten dat wij degenen waren die dat label gaven. Terwijl, volgens de leringen van gedachtetraining, als iemand je bekritiseert, je zegt dat die persoon me helpt, ze een vriendelijk bewust wezen zijn om me de dingen te laten zien waaraan ik moet werken, om me te helpen mijn negativiteiten te zuiveren. Dus je bestempelt die persoon als 'een vriendelijk, bewust wezen'. Als ze dan de kamer binnenkomen, zeg je dat er een vriendelijk, bewust wezen is dat me kan helpen meer te weten te komen over mijn fouten en wat ik moet verbeteren, en ik ben die persoon echt dankbaar. En als je die persoon dan ziet, ben je niet allemaal bevroren en angstig omdat je een andere opvatting hebt en ze een ander label hebt gegeven.

Onze geest is zo krachtig in hoe het iets vat en wat het labelt, en hoe dat onze ervaring creëert. Dus echt zien dat dingen niet bestaan ​​zoals ze verschijnen, en dat ze slechts nominaal bestaan, geeft ons heel veel mentale ruimte.

Dat is het illusie-achtige meditatie waar dit vers hier naar verwijst.