De zeven juwelen van de arya's: leren in Tibetaanse kloosters

• Op zeer jonge leeftijd Tibetaanse kloosters betreden
• Volgorde van leren en de graden die kunnen worden behaald
• Waarom het verschil in leren tussen de Tibetaanse en westerse cultuur?

Laat me het vers dat we hebben nog eens voorlezen. Twee versies:

Geloof en ethische discipline
Leren, vrijgevigheid,
een onaangetast gevoel van integriteit,
en rekening houden met anderen,
en wijsheid,
zijn de zeven juwelen waarover de Buddha.
Weet dat andere wereldse rijkdommen geen waarde hebben.

En de andere was:

De rijkdom van geloof, de rijkdom van ethiek
Geven, leren,
geweten en spijt.

Ik weet niet zeker in welke volgorde ze die twee hebben. Er zijn zoveel verschillende vertalingen voor sommige termen dat het moeilijk is.

Ik dacht aan het "leren", want daar hebben we het de vorige keer over gehad, om misschien kort wat van het leren dat ze in de Tibetaanse kloosters doen, te bespreken, zodat je een idee hebt van wat er in de Gelug-kloosters gebeurt. Sommige van dat programma doen we hier, en andere doen we niet omdat het een prachtig programma is, maar ik denk dat het niet noodzakelijkerwijs voldoet aan de innerlijke behoeften van westerlingen. Er is veel studie, veel discussie, en niemand leert je dat echt mediteren. En ik denk dat westerlingen die in de Dharma komen, echt iets willen dat hun hart zal raken en hen zal helpen met hun problemen. Daarom denk ik dat het programma dat ze in de Tibetaanse kloosters doen geweldig is voor de Tibetanen, maar we gaan het hier niet herhalen.

Een deel van de reden is dat ik vele jaren geleden naar Tharpa Choeling ging - dit was vele, vele jaren geleden - het was het klooster van Geshe Rabten in Zwitserland. Het was erg interessant om daarheen te gaan. Het was helemaal gevuld met (niet-Tibetaanse) monniken, en een paar Tibetanen, maar alles was net een Tibetaans klooster. De monniken deden hun ochtend puja in het Tibetaans debatteerden ze in het Tibetaans, de lessen waren in het Tibetaans, alles. Het zingen voor de maaltijd. Alles. En heel droevig, nadat Geshe Rabten stierf, verspreidden alle monniken zich, en ik weet niet of een van hen nog steeds gewijd is of niet.

En een keer had ik het hierover met Zopa Rinpoche, en hij merkte op dat hij dacht dat een deel ervan was dat de westerlingen echt iets nodig hadden dat hun hart zou raken en hun hart zou raken. En dat soort programma, hoe mooi het ook was, deed dat niet helemaal.

Hoewel ik persoonlijk dol ben op dat soort studie, ben ik ook opgegroeid op Lojong en lamrim, en koester dat, en ik weet dat dat is wat me echt helpt, me in balans houdt en me het algemene beeld geeft van waar het pad over gaat, waar de beoefening over gaat. Maar toch, omdat we in die traditie zitten, is het erg handig om te weten wat ze in die kloosters doen.

Als je binnenkomt, kom je in de eerste plaats meestal als een klein kind binnen. Kleine kinderen doen wat ze wordt opgedragen. De meeste van hen. Dus waar je mee begint, is memoriseren. Westerlingen ontmoeten de Dharma meestal pas als ze volwassen zijn. En als je ze een Tibetaanse tekst voorlegt en zegt dat ze die uit het hoofd moeten leren, denk ik niet dat ze veel zullen meewerken. En de meeste teksten die de Tibetanen uit het hoofd leren, zoals: Abhisamayālaṃkāra, zijn niet in het Engels vertaald. Dus je gaat ze niet in het Engels onthouden. En zelfs als ze dat deden, is zo'n tekst in feite een lijst met termen, en een volwassene, althans in onze cultuur, zal dat niet doen.

De traditionele boeddhistische cultuur is een orale cultuur. Dat is wat we op vrijdagavond hebben geleerd. Je leert alles uit je hoofd. Onze westerse cultuur is een informatiecultuur waar we leren de informatie te vinden die we willen. We hoeven het niet altijd te onthouden, maar we moeten wel weten hoe we het kunnen vinden. Het zijn twee verschillende manieren om naar kennis te kijken.

Dus je gaat het klooster binnen als je een klein kind bent, en je begint deze teksten uit je hoofd te leren. En nu hebben ze ook school voor sommige kinderen. In ieder geval voor de jongens. Voor de meisjes, ik weet het niet, misschien gaan ze naar een van de TCV-scholen, of centrale Tibetaanse scholen. Maar voor de jongens zijn het in ieder geval Sera en Drepung, en Ganden, alle drie, ze hebben scholen waar ze nu een beetje seculier onderwijs krijgen samen met het boeddhistische onderwijs. Toen we daar voor het eerst gingen, was er helemaal geen seculier onderwijs.

Nu snappen ze dat. En ze beginnen met debatteren, met... Dudra, de verzamelde onderwerpen, waar we mee bezig zijn. En dan gaan ze verder. De Dudra bestaat uit drie delen, drie delen. Een daarvan is het leren over kleuren en al deze verschillende termen enzovoort. De tweede is Lorig (geest en bewustzijn), het leren van de mentale factoren, en ook de verschillende soorten bewustzijn en hoe ze objecten kennen. Dan is de derde Tarig, waar je de redeneringen leert, de verschillende soorten redeneringen die een correct syllogisme kunnen vormen. Dat duurt meestal drie of vier jaar.

Dan beginnen ze met de Perfectie van Wijsheid. Ze gebruiken de Abhisamayālaṃkāra ("Ornament van duidelijke realisatie"), die door Maitreya is. (In de Tibetaanse traditie is het van Maitreya.) Interessant is dat deze tekst pas in deze eeuw in het Chinees werd vertaald. Dat is meestal gedaan voor vijf tot zeven jaar. De programma's op de drie stoelen, de drie grote kloosters, lijken redelijk op elkaar, al hebben ze wel hun eigen verschillen. Ze bestuderen dat omdat die tekst je een groot overzicht geeft van heel veel onderwerpen. En ook al heet het De perfectie van wijsheid, het heeft enkele passages en secties over wijsheid, maar het gaat vooral over het pad. Het gaat over het pad van de sravaka, het pad van de eenzame realist, het pad van de bodhisattva. En dan natuurlijk het resulterende boeddhaschap. Er staan ​​dus veel verschillende onderwerpen in. Dat leer je en discussieer je.

Dan hebben ze in die tijd bepaalde periodes waarin ik niet zeker weet welke tijd van het jaar het is, waarin ze een maand of twee vrij nemen en studeren Pramanavarttiek, wat we hebben gedaan met Geshe Thabke. Maar ze gaan veel dieper in op de redeneringen. Dat doen ze een paar maanden per jaar voor meerdere jaren om de tekst door te nemen.

Na Het Ornament van Duidelijke Realisatie, dan gaan ze verder Madhyamaka. Daar is de basistekst Chandrakirti's Aanvulling op Nagarjuna's "Verhandeling op de Middenweg". Maar ze doen ook Tsongkhapa's Lekshe Nyingpo (Essentie van Welsprekendheid)¹ Die twee teksten zijn gemaakt in de Gelug-kloosters. Daar komen ze pas echt in de leegte terecht. En meestal besteden ze twee jaar, soms drie of soms meer aan die twee teksten.

Sommige mensen stoppen daarna met hun opleiding omdat die drie teksten een beetje de primaire zijn, en ze hebben het gevoel dat ze genoeg hebben en ze willen gaan mediteren en ze willen oefenen of iets anders doen. Anderen blijven op voor de laatste twee onderwerpen, waar het niet zoveel discussie met zich meebrengt. Ze debatteren wel, maar het is een ander soort studie en ze zijn tegen die tijd al erg gewend geraakt aan debatteren, en dus vinden ze het leuk, dus de andere soort studie is anders.

De vierde tekst die ze doen is Abhidarmakosja door Vasubandu. Dan de vijfde is dat ze studeren vinaya en ze gebruiken de Vinayasutra, die geen soetra is, het is geschreven door Guṇaprabha. Toen schreef Sakyaprabha nog een commentaar. En ze gebruiken de Tibetaanse van Sonowa om dat te leren.

Op dat moment kunnen ze hun geshe-diploma behalen. Sommigen van hen willen een lharampa-diploma halen, ze doen wat extra jaren studie en beoordeling en dan gaan ze voor die examens, dan worden ze geshe lharampa's.

Zo ziet het programma eruit in de Tibetaanse kloosters en nonnenkloosters. Het kan achttien, negentien jaar duren, en dan nog meer als je voor het lharampa-diploma gaat. Maar als je begint als je zes of zeven jaar oud bent, niet als je 25 of 35 bent, en je de taal ervan al kent, is het veel gemakkelijker om dat af te ronden.

Sommigen van hen beginnen bij kleine kloosters en gaan dan naar de drie stoelen als ze klaar zijn met de Collected Topics. Maar toch wonen ze altijd bij familieleden of vrienden van de familie, mensen uit hun eigen gebied in Tibet, en door daar gewoon te wonen, pikken ze veel op van hoe je je hoort te gedragen, enzovoort, zoals a kloosterlijk. En als ze het klooster binnengaan, komen ze al binnen met een gemeenschap. Terwijl westerlingen zijn opgegroeid in een zeer individualistische samenleving, die een zekere mate van stress toevoegt, waar je jezelf altijd moet bewijzen en iemand moet zijn en je moet onderscheiden, een individu moet zijn door je aan te passen aan het individu zijn. Mensen komen vaak naar de Dharma en omdat het hier geen boeddhistische cultuur is, gaan ze buiten hun familie, ze gaan buiten de religieuze cultuur waarin ze zijn opgegroeid, en ze komen binnen met een geest die heel individualistisch. En er zijn geen gemeenschappen opgericht. Heel weinig kloosterlijk gemeenschappen opgericht waar mensen naar toe kunnen gaan. Je mag ordineren, maar ga dan in een dharmacentrum wonen. Maar in een dharmacentrum komen en gaan de hele tijd mensen. Je bent een personeelslid, in principe, als je een kloosterlijk in een dharmacentrum, en je helpt het draaiende te houden. En als je verder komt, kun je beginnen met het leiden van cursussen en lesgeven, enzovoort.

Westerlingen komen binnen en we moeten leren hoe we gemeenschap kunnen vormen. De Tibetanen, de cultuur zelf, is erg gemeenschapsgericht. Daarom hadden ze in het oude Tibet geen sociale diensten in de regering, omdat ze die niet nodig hadden omdat de families voor iedereen zorgden. Nu beginnen ze een aantal sociale diensten in ballingschap te krijgen, omdat veel van de families uiteengevallen zijn door in ballingschap te gaan. Maar we komen al uit veel gebroken families in deze cultuur. Dus leren leven in gemeenschap…. We willen allemaal gemeenschap, maar we weten niet hoe we in gemeenschap moeten leven. We willen heel graag bij andere mensen zijn en we willen metgezellen hebben, maar we willen ook onze zin krijgen.

Dus een ander soort leren is, denk ik, nodig om niet-Tibetaanse kloosters te creëren. Voor een aantal redenen. De cultuur, en ook vanwege de religie van het land. Als je in Tibet of Taiwan wijdt, weet iedereen wat boeddhisme is. Je familie vindt het misschien niet leuk, maar je doet niet zo raar. Terwijl je hier wordt geordend en mensen echt denken dat je op de vlucht bent geslagen en je bent misschien een beetje... daarbuiten. Maar het gaat steeds beter. Oh mijn god, het wordt beter dan jaren geleden.

Het punt dat ik probeer te bereiken is dat omdat we uit een andere cultuur komen, een ander land, onze... voorwaarden, onze mentaliteit is op die manier anders, dat ik denk dat we een ander soort onderwijssysteem nodig hebben. Geen replica van wat ze doen. Maar wat ze in Tibet doen is geweldig voor de Tibetanen. En ik denk dat er bepaalde aspecten zijn die we kunnen overnemen en aanpassen. Maar op dit moment, in termen van het voortzetten van de volledige traditie en de afstamming, zullen het de Tibetanen zijn die het doen. Omdat we die niet hebben toegang, in onze eigen taal, op alle teksten. Maar dat is oke. Ze doen het al jaren en eeuwen, en ze doen goed werk. We willen werken op een manier die onze geest helpt.

Publiek: Voor degenen die alleen de eerste drie onderwerpen bestuderen en vertrekken voor de Abhidarmakosha, is er een soort diploma op dat niveau of niet?

Eerwaarde Thubten Chodron (VTC): Ik denk het niet. Ik denk niet dat er een diploma op dat niveau is.

Ik moet hieraan toevoegen, de Nyingma-traditie, voor hun studies gebruiken ze 13 teksten die dezelfde vijf onderwerpen behandelen. De Gelugs kiezen een of twee teksten en gaan heel diep voor de vijf onderwerpen, de Nyingma's hebben 13 teksten die ze bestuderen, maar het is binnen dezelfde vijf onderwerpen, dus iets ander programma.

Publiek: Iets waar ik vorige week aan dacht, was dat iedereen in deze kamer min of meer een non-conformist moest zijn om deze levensstijl aan te nemen, en dan moeten we allemaal samenkomen en ons conformeren. [gelach] Je gaat tegen de stroom in, en dan komen jullie bij elkaar en moeten jullie allemaal dezelfde kant op. Het gaat niet altijd even soepel. [gelach]

VTC: In het begin is het een schok. En dan raak je eraan gewend en begin je de waarde ervan in te zien. En je begint vooral de waarde te voelen van het hebben van een gemeenschap, en hoe dat je praktijk echt kan helpen. Dus als je een klein beetje moet opgeven van wat je wilt, om veel te krijgen van iets dat heel zinvol voor je is en je helpt bij het oefenen, dan is dat oké. Maar het is even wennen.

We komen binnen en we zijn net kleine kinderen. We zijn beleefder. Soms. Soms niet.

Zo en zo mag dat doen, hoe komt het dat ik dat niet kan? Het is niet eerlijk. De kloosterlingen in deze plaats zijn gedeeltelijk.

Daarom kijk je naar binnen vinaya en zoveel dingen over het beschuldigen van de sangha van gedeeltelijk zijn. Want dat is wat onze individualistische geest doet.

En dan komen we terug op ben je hier gekomen om je zin te krijgen of ben je hier gekomen om je geest te trainen? Wat is je doel?

1. Eerbiedwaardige vertaalt de titel ten onrechte als "Verlichting van welsprekendheid." De belangrijkste tekst van Tsongkhapa die wordt bestudeerd is de "Gongpa Rabsal" wat vertaald wordt als Verlichting van de gedachte, een commentaar op Chandrakirti's Aanvulling op de 'Verhandeling op de middenweg'. ↩