Een voorbeeld zijn van mededogen

• Een oprecht medelevende motivatie hebben
• Oefenen met de mensen om ons heen
• Wat lijden is: drie soorten lijden

We hebben het nog steeds over Lama Yeshe's pittige instructies hier.

Leef in harmonie met elkaar
en wees een voorbeeld van
vrede, liefde, mededogen en wijsheid.

We hadden het over het eerste deel. We gaan het hebben over het zijn van een voorbeeld van mededogen.

Zoals ik al eerder zei, als we de gedachte hebben: "Ik word het voorbeeld van mededogen", dan creëren we een soort beeld en raken eraan gehecht, en "Ik wil dat iedereen mij ziet als een medelevende persoon, of ik dat nu echt ben of niet.” Dus het is het beste om het niet te doen proberen om een ​​voorbeeld van mededogen te zijn, maar gewoon om be een voorbeeld van mededogen. Met andere woorden, een oprecht medelevende motivatie hebben en daarmee handelen.

Zoals we altijd benadrukken, moeten we liefde, mededogen, al deze dingen beoefenen, met de mensen die ons direct omringen, en het dan uitbreiden, omdat het zo gemakkelijk is om mededogen te hebben met mensen aan de andere kant van de planeet, die we niet hebben' niet mee hoeven te communiceren. Wie stoort ons niet. Maar medeleven hebben met de mensen die niet dezelfde politieke meningen delen, die andere waarden hebben, die niet dezelfde manieren hebben als wij, of (niet) uit dezelfde cultuur komen, zodat ze anders denken , of ze hebben andere gewoontes, of wat dan ook. Op basis van al dit soort simpele verschillen kunnen we ons behoorlijk gaan irriteren aan andere mensen, en ze als 'anders' gaan beschouwen. Dit is helaas wat er in het land aan de hand is, en waarom ik het zo belangrijk vind om terug te blijven komen op "maar we willen allemaal geluk en niemand van ons wil lijden", en gewoon op die basis alleen te wensen dat anderen vrij zijn van lijden en de oorzaken ervan, wat de definitie is van wat compassie is.

Nu we wensen dat anderen vrij zijn van lijden en de oorzaken ervan, roept ook de vraag op wat lijden precies is en wat de oorzaken van lijden zijn, en we denken hier vaak niet diep over na. We gaan gewoon naar het niveau van lijden waar alle wezens niet van houden, wat de zeer grove vorm van fysiek of mentaal lijden is. Dat lijden doet pijn, en we vinden het allemaal niet leuk, en onze basis is om te wensen dat anderen en onszelf vrij zijn van dat niveau van lijden. Maar dat is niet helemaal voldoende, want er zijn veel andere soorten lijden. Als we ons alleen concentreren op het "au" soort lijden, dan hebben we alleen compassie voor bepaalde levende wezens, en we hebben de neiging om andere levende wezens de schuld te geven die we zien als degenen die het lijden begaan van degenen voor wie we compassie hebben. Dus we zitten nog steeds met een geest van "wij en zij", en "goeden en slechteriken", en "slachtoffers en daders". En dat soort geest werkt niet zo goed als je echt de wilt oefenen bodhisattva pad.

We hebben het vaak over drie niveaus van lijden, of dukkha. Het "au" soort lijden is er één. De tweede is het lijden van verandering, dat wil zeggen het plezier dat we hebben, welk geluk we ook hebben in het cyclische bestaan, het duurt niet lang, en wat we ook doen dat dat plezier oplevert, als we het lang genoeg doen, verandert het in een grove vorm van lijden. Als we echt nadenken over dat niveau van dukkha en zien hoe we er ook aan lijden, dan opent dat onze geest om medeleven te hebben met mensen die beroemd zijn, die rijk zijn, die elk samsari-geluk zien dat beschikbaar is. En om te zien dat ook die mensen een onbevredigend leven hebben.

Dit is erg belangrijk, want anders wordt ons mededogen echt eenzijdig. Compassie voor de mensen die in het getto leven, maar haat voor de mensen die in Beverly Hills wonen. Of de South Hill, hier in Spokane, zou South Hill zijn. Maar dat dekt het feit dat zelfs de mensen die alles lijken te hebben niet helemaal tevreden zijn in hun leven, en dat niemand, ook zij niet, ontsnapt aan veroudering, ziekte en dood.

Wat ons naar het derde niveau van dukkha leidt, dat is onder controle zijn van kwellingen en karma. Wij allemaal, of we nu geluk of ellende ervaren op dit specifieke moment, we ervaren nog steeds dat niveau van dukkha, onder controle van kwellingen en karma. Het is heel belangrijk om dat te beseffen. Gewoon rijkdom krijgen, gewoon populair zijn, gewoon macht hebben, of iedereen laten doen wat je wilt dat ze doen (wat sowieso niet mogelijk is), maar zelfs als we dat zouden kunnen, zelfs dat is niet echt wat echt geluk en vervulling zijn. En om te zien dat de mensen die de dukkha van verandering ervaren ook lijden hebben, en we zitten allemaal vast in dezelfde boot van samsara, die de derde soort dukkha van alomtegenwoordig lijden ervaart.

Om terug te gaan naar de dukkha van verandering, en ik denk dat dit heel belangrijk is als we het nu in ons land kunnen zien, omdat er zoveel andere mensen de schuld lijken te krijgen. "Ik lijd door wat je doet". Maar erkennen dat zelfs de rijken en de beroemdheden en de rijken veel problemen hebben, is erg belangrijk. En ze hebben misschien een heel ander soort probleem dan de mensen die in armoede leven, maar het zijn nog steeds problemen.

De rijken (en beroemdheden enzovoort) hebben het bijvoorbeeld vaak zo druk met werken dat ze heel weinig tijd hebben om met hun gezin en hun kinderen door te brengen, met als gevolg dat de kinderen zich soms gaan gedragen omdat ze zich behoorlijk verwaarloosd voelen, en de de enige steun die ze van hun ouders krijgen, is dit pushen om goed te scoren op jouw school, en goed te scoren op je toelatingsexamens voor de universiteit, en om een ​​succes te worden volgens wat de ouders willen dat je bent. Dan hebben die kinderen vaak veel psychisch lijden. Ze komen in opstand. Of - er stond een tijdje geleden een artikel in de krant - sommigen van hen plegen zelfmoord vanwege de druk die hun familie op hen uitoefent. Dan voelen de ouders ongelooflijk verdriet over het misbruiken van hun kinderen. Dat is een heel ander soort lijden. Of het lijden van wat er gebeurt als je een grote basketballer of voetballer bent, en dan word je oud en kun je je sport niet meer doen, en je hele lichaam valt uit elkaar. Dan heb je niet alleen het lijden van de lichaam dat iedereen ervaart, maar het lijden van het proberen je zelfbeeld te veranderen van iemand die gezond, sterk en atletisch is, naar iemand die nu afhankelijk is van andere mensen. En dat is veel geestelijk lijden.

Het lijden van mensen die rijk zijn als ze hun geld verliezen omdat de economie naar beneden gaat. Of er is een revolutie in hun land, of een opstand in hun land en ze moeten vluchten voor hun leven omdat de regering zich tegen hen heeft gekeerd of de bevolking zich tegen hen heeft gekeerd.

Ze zeggen altijd: pas op op wie je jaloers bent, want op een dag word je misschien net als zij en dan ervaar je het soort lijden dat zij ervaren.

Dan natuurlijk medeleven met degenen die hebben wat we allemaal delen, namelijk dat we niet vrij zijn, en onderhevig zijn aan geboorte, veroudering, ziekte en dood. En het maakt echt niet uit of je sterft in een echt prachtig ziekenhuis met gesteven witte lakens gevouwen met ziekenhuishoeken en de nieuwste medische apparatuur, of je sterft op straat, want als we sterven, sterven we alleen. Het maakt niet uit hoeveel mensen je omringen, de dood is een eenzame ervaring. En materiële rijkdom helpt op dat moment niet. En de mensen om je heen zeggen hoeveel ze van je houden, dat helpt op dat moment ook niet. Zie gewoon dat dit een ervaring is die we allemaal doormaken. Niemand is er immuun voor. Dan om ons hart te openen in mededogen voor alle levende wezens, die geboorte, veroudering, ziekte en dood ervaren. Dan die wedergeboorte, veroudering, ziekte en dood ervaren, en opnieuw wedergeboorte, veroudering, ziekte en dood, tot in het oneindige, zonder ophouden in zicht, tenzij ze toevallig de Dharma tegenkomen tijdens hun samsarische omzwervingen.

Dan is het natuurlijk het mededogen, als je mensen ziet die de Dharma zijn tegengekomen en er vervolgens van worden afgeleid. Of die de Dharma tegenkomen en dan zeggen: oh, het doet er niet toe.

Ik werkte op het kantoor in Kopan, en mensen kwamen de heuvel op op zoek naar een spiritueel pad, en zodra een van de leraren begon te praten over de acht wereldse zorgen, was het als: "Ik ben hier weg, dit is niet relevant, ik wil een leuke tijd hebben.”

Mensen die de Dharma tegenkomen. Dan ook, om wat dan ook, boos worden op de Dharma, jaloers worden op de Dharma, boos worden op hun... spirituele mentoren, om wat voor reden dan ook, en dan gewoon op alles weglopen en zeggen: dit is een hoop hooey.

Of mensen die geloof hebben, en zoals ik al zei, worden afgeleid van de praktijk. Ze kunnen aan het oefenen zijn, maar hey, ik wil voor dit en dat en dat andere zorgen. Dat is iets om echt compassie voor die mensen te hebben, omdat ze zo dichtbij zijn en zo ver weg.

Hoe dan ook, een voorbeeld van mededogen zijn betekent eerst onze eigen gedachten veranderen om mededogen te hebben, en dat vervolgens uit te breiden naar de mensen om ons heen en naar alle levende wezens.