Geluk door verzaking

• Begrijpen waar we afstand van doen
• Verduidelijken wat lijden werkelijk is
• Een goed gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen ontwikkelen

Allereerst moeten we ervoor zorgen dat we begrijpen waar we afstand van doen. Mensen denken vaak verzaking betekent dat we het plezier opgeven. Dus: “Ok, ik doe afstand, ik geef het plezier op, ik vind mijn grot in de Himalaya, waar het ijskoud is en, weet je, er is geen centrale verwarming in mijn grot, er is zelfs geen kussen om op te zitten. Ik eet brandnetels zoals Milarepa, maar ik ben zo verstoten en ik hoop dat al mijn vrienden waarderen en weten hoe heilig ik ben om dit te doen.” Balen, oké? Dat is niet verzaking omdat we een goede reputatie willen. We willen er wat lof uithalen. Dat is niet verzaking.

We zien af ​​van dukkha. Dukkha betekent de onbevredigende ervaringen van het cyclische bestaan. Daar doen we afstand van. Het betekent niet dat je het geluk opgeeft. We geven het lijden op, maar natuurlijk is ons lijden gebaseerd op onze verkeerde opvattingen en veel van onze verkeerde opvattingen, of veel daarvan, hebben te maken met verkeerde opvattingen over wat geluk is en wat de oorzaak van geluk is. Dus we denken, voelen objecten, externe dingen, externe mensen, dat die dingen de bron zijn van ons geluk en dus: "Ik wil dit. Dit kan me gelukkig maken en dit zal me gelukkig maken, en ze zijn allemaal van mij. Ik ga ze niet opgeven."

Als je zo denkt, geeft dit je misschien een beetje geluk. Het is alsof je vrienden er geen hebben die er zo uitziet en jij hebt de enige antieke (eigenlijk is het niet antiek, maar het ziet er zo uit) bel, gong. Je kunt zeggen: "Kijk eens wat ik kreeg toen ik in India was", en je vrienden zullen allemaal zeggen: "Oohh", en jij zegt: "Ja." Weet je, is dat echt geluk? Is dat echt geluk? Je hebt een mooie kop met wat water erin, is dat echte geluk. Je hebt een fantastische vriend, een fantastische vriendin. Je hebt de juiste muziek. Je hebt de juiste baan. Je hebt overal mensen om je heen die je vertellen hoe geweldig je bent. Is dat echt geluk? Wij denken van wel. Als iedereen me zegt dat ik geweldig ben, dan zal ik misschien proberen het te geloven, maar geloven we het echt? Als alle mensen in de wereld ons prijzen, gaan we ons dan echt goed voelen over onszelf? Ik denk niet dat dat de manier is om een ​​goed gevoel van eigenwaarde te ontwikkelen. Een goed gevoel van eigenwaarde komt voort uit het kennen van onszelf, onze vriend worden, in onszelf geloven, zodat we niet afhankelijk zijn van andere mensen die ons altijd leuke complimentjes geven en dat soort dingen.

Het punt is, als we voor ons geluk afhankelijk zijn van externe objecten, wat gebeurt er dan als we die externe objecten niet hebben of als we niet in de buurt van die mensen zijn? Dan zijn we helemaal ellendig. Dus verzaking doet afstand van dukkha. Het is afstand doen van de mentale toestanden, de vervormde mentale toestanden, die de manier waarop we dingen herkennen en ons ermee verhouden, scheeftrekken. We doen afstand van de kwellende mentale toestanden die ons ertoe aanzetten acties te ondernemen die negatief zijn karma en dan dat karma rijpt in ons eigen ongeluk. Daar doen we afstand van. Dus je krijgt wel wat plezier van je bel, maar je wordt er niet opgewonden van. Weet je, al je vrienden zeggen: "Wauw, waar heb je die spectaculaire beker vandaan? Dat is wonderbaarlijk.” Je wordt niet arrogant, je voelt je niet speciaal. Je zegt gewoon, "Dank je", en je handhaaft een gemoedstoestand die meer gelijk is, die niet zozeer afhankelijk is van andere mensen die constant ons ego voeden. In plaats daarvan hebben we zelfvertrouwen dat voortkomt uit het kennen van onszelf en weten dat we niet perfect zijn, maar we hebben de Dharma ontmoet en hoeveel geluk we hebben. Dus we oefenen en we gaan stap voor stap en daar zijn we tevreden mee.