Attributen van ware oorsprong: Oorsprong

• Waarom de oorsprong van het cyclische bestaan ​​talrijk is, niet enkelvoudig?
• Hoe dit ons helpt om te genereren verzaking

We gaan verder met de 16 eigenschappen van de vier edele waarheden. Praten over ware oorsprong, degene die we de vorige keer deden citeerde hunkering als de oorsprong, de verklaring is,

Hunkering en karma de oorzaken van dukkha omdat door hen dukkha constant bestaat.

Die eerste wijst erop dat dukkha oorzaken heeft, dat het niet willekeurig is, het is geen toeval, het komt niet zomaar uit de lucht vallen, maar het komt van oorzaken die we creëren. Dit weerlegt het idee van de materialisten. Er was een school ten tijde van de Buddha de Cārvāka's genoemd, die materialisten zijn. Soms worden ze levensgenieters genoemd. Omdat ze zeiden dat er alleen dit leven is, dus leef je uit. Het enige dat bestaat is wat je met je zintuigen kunt zien, dus leef het uit, er is geen toekomstige wedergeboorte. Omdat er geen wedergeboorte in het verleden en geen toekomstige wedergeboorte is, is onze dukkha (onze ellende) gewoon toeval. Dit (attribuut) druist specifiek in tegen hun idee, dat eerste.

De tweede over ware oorsprong:

Hunkering en karma de herkomst van dukkha (eerste was oorzaak, hier worden ze oorsprong genoemd) omdat ze herhaaldelijk alle verschillende vormen van dukkha produceren.

Waar het op neerkomt is dat ja, dukkha een oorzaak heeft (we zagen vanaf de eerste), maar er zijn eigenlijk veel oorzaken die vele aspecten van dukkha voortbrengen, en dat al onze dukkha tot stand komt door deze vele soorten oorzaken, specifiek hunkering en karma. Wat dat doet, is dat het ons meer gefocust maakt op het idee dat hunkering en karma zijn de echte onruststokers. Natuurlijk is onwetendheid de wortel, het zit er ook in. Maar zij zijn de echte onruststokers. En het verdrijft ook het verkeerde idee dat dukkha maar door één oorzaak komt. Want vanaf de eerste zou je kunnen denken dat dukkha maar één oorzaak heeft. Maar nee, het heeft niet één oorzaak. Er is onwetendheid, er is hunkering, er is alles karma. Dan zijn er alle samenwerkingsvoorwaarden die er voor moeten komen karma rijpen. Eigenlijk, als je alle 12 schakels van afhankelijk ontstaan ​​doorloopt, zijn het allemaal oorzaken die leiden tot de dukkha van een nieuwe wedergeboorte. Het laat ons inzien dat het een complex proces is. Het is niet slechts één oorzaak die één resultaat oplevert en dat is het dan.

Het punt is dat als iets, vooral onze dukkha, van één oorzaak afhing, dan zijn er enkele problemen. Zeker als die oorzaak inherent aanwezig is. Als je één oorzaak hebt, en je hebt geen andere nodig voorwaarden of andere oorzaken, wat zorgt er dan voor dat die ene oorzaak een resultaat oplevert? Zonder andere oorzaken en voorwaarden beïnvloeden, zou één oorzaak ofwel geen resultaat kunnen opleveren, of als het wel een resultaat zou opleveren, zou het dat voortdurend doen, zonder te stoppen, omdat het stoppen van enkele van de andere oorzaken en voorwaarden zou die ene reden er niet toe leiden om te stoppen met het produceren van dukkha. Begrijp je wat ik zeg?

Dit soort argument komt veel naar voren als we ingaan op de weerleggingen van leegte. Het weerhoudt ons er echt van om causaliteit, conditionaliteit, als een eenvoudig proces te zien. Het is niet alleen dat X Y produceert. Als het gewoon X was – als je maar één zaadje nodig had om een ​​plant te laten groeien, en je had geen water, kunstmest, warmte en andere dingen nodig, dan zou het zaadje nu ook kunnen groeien ( vetkans), of als het zou groeien, zou het nooit stoppen, omdat het wegnemen van warmte of vocht, wat dan ook, de groei niet zou stoppen. Dus je hebt die twee fouten die zich voordoen.

Het zien van de verschillende vormen van dukkha, en ze worden allemaal veroorzaakt door onwetendheid en kwellingen, en karma. De verschillende vormen van dukkha zien die bewuste wezens herhaaldelijk ervaren, onder controle van kwellingen en karma, kan in het begin nogal schokkend zijn. Als we er echt over nadenken, als we echt naar het leven kijken en zien wat er aan de hand is, en hoeveel bewuste wezens geluk willen en geen lijden, en toch voortdurend de oorzaken creëren voor meer en meer ongeluk. Het kan nogal schokkend zijn.

Daar zat ik aan te denken, in het geval van Mudita [een van de Abbey-poesjes]. Eerwaarde Yeshe heeft haar vanmorgen gebracht. Ze kwam binnen, ze zag een vogel, dus scheurde ze van de ene kant van de kamer naar de andere, sprong op het altaar, gooide wat dingen omver op het altaar. Ik heb haar eindelijk van het altaar gekregen. Ze ging op haar kleine bed. Je probeert haar soms te aaien, en ze zal naar je meppen. Of ze bijt. En hoewel je haar zachtjes aait, laat ze je haar misschien vijf of tien minuten aaien, plotseling bijt en klauwt ze. Dus ik keek naar haar nadat ze dit had gedaan, toen ze in slaap viel. Ze was zo schattig, vredig slapend, rustig slapend, gewoon een schattig klein poesje. En ik dacht: "Wat verdrietig." Want echt, ze houdt van mensen. Ze vindt het heerlijk om vastgehouden te worden. Ze vindt het heerlijk om vertroeteld te worden. Maar ze begrijpt op de een of andere manier, wat we ook doen, niet dat we niet graag gebeten en gekrabd worden. Ook al proberen we haar dat herhaaldelijk te laten weten. Of ze begrijpt het niet, of ze kan zichzelf niet beheersen. Het is heel verdrietig omdat de genegenheid die ze wil niet naar haar toekomt zoals ze het wil, omdat mensen zich niet om haar heen kunnen ontspannen en haar kunnen vertrouwen. Gewoon naar haar kijken als ze er zo schattig en vredig uitziet, het is gewoon heel triest om aan haar te denken in die situatie.

Dit is de situatie van ons allemaal in samsara. Wanneer onze geest niet meer onder controle is, creëren we de oorzaken van lijden die het lijden direct voor onze deur brengen. En als we in een goede bui zijn, zien we eruit alsof we zo aardig zijn, en hoe kunnen we ooit de oorzaak van ellende creëren? Maar het is triest, nietwaar? Als je denkt aan deze mensen die tegenwoordig echt macht misbruiken. Ze proberen gelukkig te zijn, en als ik denk aan de... karma ze creëren voor toekomstige levens, het is als wauw…. Verschrikkelijk, verschrikkelijk karma. Maar ze zien het niet. En ze lijken het zo naar hun zin te hebben in hun opsmuk en dat soort dingen. Dus het is echt een nogal trieste situatie.

Vanmorgen werkte ik aan één verhaal, een incident dat gebeurde in de... Buddhaleven, toen hij deze ene zwerver ontmoette die niet van de... Buddha's filosofie helemaal niet. Deze zwerver dacht dat zintuiglijk genot je doet groeien. Het is een beetje zoals de huidige filosofie van het hebben van zoveel verschillende sensuele ervaringen als je maar kunt hebben, omdat dat je alleen maar laat groeien. Dus hij kwam om te praten met de BuddhaEn Buddha zei: "Weet je, ik had al deze zintuiglijke ervaringen in het paleis. Ik had het echt goed. En toen realiseerde ik me dat het nergens heen ging. Ja, mijn zintuigen werden bevredigd. Ja, al deze genoegens waren de oorsprong van mijn geluk. Ja, mijn zintuigen werden bevredigd. Maar er was ook gevaar omdat niets van dit plezier kon worden volgehouden. Geen van de objecten die het plezier brachten, kon worden volgehouden. En dus moest ik uiteindelijk zien dat er gevaar was, en dan proberen uit de situatie te komen.” En de manier waarop hij het deed was door te wijden, een... kloosterlijk, het beoefenen van de Dharma en het bereiken van nirvana. Dan de Buddha vertelde een analogie met deze zwerver van een melaatse. Nu, als je in India bent geweest, vooral in Dharamsala, we hadden vroeger onze Dharamsala-lepralijders. Ze maakten deel uit van de gemeenschap. Ze woonden daar. Er waren andere melaatsen die kwamen toen Zijne Heiligheid onderwees, maar er was een groep die we gewoon kenden. Als je lepra hebt, vreten de bacteriën het weefsel en de botten weg. Je bent verdoofd, dus in zekere zin voel je het niet. Maar op een andere manier jeukt het verschrikkelijk. Dus je krabt eraan om de jeuk te stoppen. Door eraan te krabben verwond je jezelf. Er groeien korstjes. Je krabt er nog wat aan en trekt de korstjes eraf, zodat de wonden ontstoken raken. Het is echt lelijk. Dus dan, soms, in wanhoop, wat ze doen, is dat ze hun ledematen dichtschroeien, want als je het verbrandt, stopt het de jeuk, het stopt het verval. Het is een vreselijke ziekte, die overigens te genezen is.

De melaatsen denken dat krabben hen plezier geeft. Ze denken dat dichtschroeien hun pijn ophoudt en hen plezier geeft. Het voldoet, voor een korte tijd, net zo goed aan ons gevoel hunkering brengt ons een paar minuten plezier. Maar in het geval van de melaatsen, wat ze doen dat hen het plezier geeft, verergert in feite de ziekte en verergert de jeuk en de pijn. Op een vergelijkbare manier, als we achter zintuiglijk genot aan rennen, krijgen we een beetje plezier, maar hoe meer we ernaar verlangen, hoe meer we er achteraan rennen, en hoe meer we krijgen, en hoe meer we er achteraf in teleurgesteld zijn. , en hoe meer we ontevreden zijn omdat elk zintuig dat we hebben nooit echt goed genoeg is. We willen meer, we willen beter. Dus net als de melaatse schieten we onszelf in de voet. Het is alsof je zout water drinkt en verwacht dat het je dorst zal lessen. Het verergert alleen je dorst.

De Buddha zei tegen deze zwerver, het is net als de melaatse, er is iets mis met zijn zintuigen, ze zijn aangetast, dus hij ziet wat hij doet niet als pijnlijk en als een toename van de ziekte en de pijn. Evenzo, als we zintuiglijke genoegens najagen, zien we onze hunkering en onze vastklampen als iets dat een opzet is voor meer teleurstelling, meer pijn, meer ontevredenheid, waardoor we achter steeds meer en meer zintuiglijk plezier aan gaan rennen, en leiden tot meer en meer ontevredenheid. We zien niet die hele cyclus en hoe dat begint. Dus het is alsof, in sommige opzichten, onze geest is aangetast, onze mentale zintuiglijke vermogens is aangetast. Het kan de dingen niet zien voor wat ze zijn. Het kan de oorzaken van dukkha niet zien als de oorzaken van dukkha. Daarom hebben we deze vier attributen die spreken over de oorsprong van dukkha, zodat we dat echt kunnen gaan begrijpen, en dan hopelijk dat soort hunkering en vastklampenen verslaving aan externe objecten.

Hier gaat het niet alleen om externe objecten: "Ik wil geld en een zeilboot." Het gaat over verslaving aan lof, aan status. Deze dingen die we zeggen: "Nou, lof is geen zinsobject, status is geen zinsobject, roem niet." Maar eigenlijk zijn al die dingen afhankelijk van objecten van de zintuigen, dus op die manier worden ze opgenomen als zinsobjecten. Je moet naar lieve, ego-aangename woorden luisteren, of ze met je ogen lezen om de ervaring van lof of roem, of iets dergelijks te hebben.

Echt een sterk bericht over verzaking. En hoeveel opluchting je voelt als je stopt met jezelf in de voet te schieten. Hoe meer we in staat zijn de bron van onze ellende op te geven, hoe gelukkiger we zullen zijn. Gewoon om dat te begrijpen en dat te beseffen.

Publiek: Eén oorzaak zou inherent aanwezig moeten zijn, toch? omdat het onafhankelijk is van alle andere factoren.

Eerwaarde Thubten Chodron: Het veronderstelt een inherent bestaande oorzaak, maar hoe dan ook, zelfs maar één oorzaak…. Hoe kan je een afhankelijke oorzaak hebben? Dat is een oxymoron. En er zouden geen andere factoren bij betrokken zijn. Het is afhankelijk of onafhankelijk. Als het één ding is, is het onafhankelijk.