Vers 38: De bekwame koopman

• Geven met verwachting van rendement lijkt veel op zaken doen
• Streef ernaar een duidelijke motivatie te cultiveren bij het geven van liefdadigheid

Juweeltjes van Wijsheid: Vers 38 (Download)

Vers 38:

Wie is anders dan een ervaren koopman onder de wezens van de wereld?
De beschermheilige die liefdadigheid geeft in de hoop iets terug te krijgen.

“Wie is anders dan een ervaren koopman onder de wezens van de wereld? De beschermheilige (of schenker) die liefdadigheid (of dana, vrijgevigheid) geeft in de hoop iets terug te krijgen.”

In de wereld moedigt iedereen vrijgevigheid aan. En iedereen denkt dat delen en geven en liefdadig zijn een goede kwaliteit is. Het is heel gemakkelijk voor de acht wereldse zaken om in onze liefdadigheid te komen en onze vrijgevigheid te besmetten, omdat de gedachte komt: "O, als ik dit geef, dan...

• "...andere mensen zullen denken dat ik erg gul ben en het zal mijn reputatie ten goede komen."
• "...andere mensen zullen weten dat mijn zaken goed gaan."
• "... ik krijg speciale voordelen."
• "...Ik zal mijn naam hier en daar laten vermelden en de mensen die verantwoordelijk zijn voor het Dharmacentrum - of de mensen die de leiding hebben over het ziekenhuis - zullen leuke dingen voor me doen als ze een les of een groot banket hebben."
• "...Ik zal vooraan zitten met de belangrijke mensen..."

Ken je die geest?

Zelfs op een andere manier, misschien geven we gewoon iets aan een vriend, maar onze geest denkt: "Oh, nu zullen ze me leuk vinden."

In hoeverre doen we vriendelijk voor mensen, of genereus, met een pure motivatie? En hoeveel ervan wordt gedaan met een bijbedoeling, die wat ego-voordelen wil? Het is eigenlijk best moeilijk om volledig te geven zonder de verwachting er iets voor terug te krijgen. Maar dit is precies waar we naar streven. Want wanneer we geven met een motivatie om te ontvangen, zijn we eigenlijk als de koopman waarnaar in het vers wordt verwezen. We doen zaken. Oké? Dus ik geef je dit en dan in ruil daarvoor:

• Je vindt mij leuk.
• Of je geeft me extraatjes.
• Of ik krijg een goede wedergeboorte.
• Of ik krijg rijkdom in een toekomstig leven.
• Of…. Ik heb hier iets aan.

Dit is een van de redenen waarom we in de abdij geen kosten in rekening brengen voor de evenementen die we hier hebben. Op sommige van de langere evenementen vragen we mensen om dana te geven, dat ondersteunt de hele groep om te kunnen komen. En dat is dus heel wat anders dan mensen zelf betalen. We moedigen mensen aan om hun vrienden en familie en wie dan ook te vragen om bij te dragen aan de dana. En heel vaak als mensen dat niet kunnen geven, dan brengen ze gewoon wat ze hebben. Maar over het algemeen komen mensen hier voor kortere activiteiten en wordt er geen betaling van hen gevraagd. Ook voor de boeken enzovoort die beneden staan, wordt dat allemaal gratis gegeven. Dat komt omdat we ons leven vrijgevig willen leiden en we willen andere mensen aanmoedigen om ook vrijgevig te zijn. Want dan creëert iedereen verdienste. Maar als je kosten rekent voor evenementen, je rekent voor boeken en zo, dan is het zaken doen. Is het niet? En op het moment van de Buddha Buddha heeft nooit iemand opgedragen om naar een leringen te gaan. Alles werd gratis aangeboden.

En Dharma zou niet alleen voor rijke mensen moeten zijn. Gezondheidszorg zou niet alleen voor rijke mensen moeten zijn. Eten zou niet alleen voor rijke mensen moeten zijn. Ik denk dat dit dingen zijn die iedereen verdient. En als er een manier is om gewoon te geven en dan te hopen dat mensen zullen teruggeven, dan creëert iedereen de verdienste die rijpt in het feit dat iedereen krijgt wat hij nodig heeft. Maar als je rekent en iedereen zaken doet, is er geen verdienste. En dan krijg je zoiets van "wel, laten we eens kijken hoeveel we kunnen vragen, zodat er nog steeds mensen komen..." En dat is echt niet zo leuk. En het voelt echt veel beter als je je leven kunt leven als een leven van vrijgevigheid.

In lijn hiermee, weet je, ontvang ik veel uitnodigingen om naar verschillende plaatsen te gaan om les te geven, bij het overwegen waar te gaan en waar niet te gaan, hoeveel dana mensen geven is niet een van de criteria die ik overweeg. Ik houd rekening met de ernst van de mensen die uitnodigen, en hun ontvankelijkheid voor de Dharma.

Dit kan soms erg moeilijk zijn voor lekenleraren als ze vertrouwen op de dana die ze ontvangen om hun gezin te voeden en hun kinderen en alles op te voeden. Overwegende dat, zijnde een kloosterlijk het is veel gemakkelijker. We hebben geen kinderen en we hebben niet veel spullen die lekenleraren nodig hebben om hun normale levensstijl te ondersteunen.

Maar toch moeten we als kloosterlingen heel voorzichtig zijn met onze motivatie. En dus is dit vers voor iedereen om echt aandacht aan te schenken, en zoveel als we kunnen proberen om gewoon te geven en er plezier in te hebben. En dat plezier dat we beleven aan geven, is eigenlijk de 'terugkeer'. Dat alleen is al goed genoeg.

Of mensen ons nu prijzen of niet, ons bedanken of niet, ons waarderen of niet, dat zetten we opzij. Dat is niet wat we zoeken. Maar juist de voldoening die in onszelf ontstaat door te kunnen geven. Of we nu iets groots of iets kleins geven. Alleen het genot dat uit geven komt, wordt zijn eigen beloning. Dat is waar we naar streven.