Leegte en het object van ontkenning, deel 3

Publiek: Een van de dingen die bij mij opkwam tijdens deze retraite toen ik mediteerde op de lichaam is dat ik besef dat er in deze cultuur – en ik denk dat dit vrij gebruikelijk is – een soort gevoel bestaat alsof er binnenin een ruimte is waar de persoon zich bevindt. Alsof het niet allemaal vol vlees en vocht en botten zit, maar dat er in plaats daarvan ergens een kamer is, zoals een klein kamertje of zoiets, waar de persoon is. [gelach] Ik heb mijn hele leven rondgelopen met de gedachte dat er in iedereen een klein kamertje is waar de man is. En je begint in je te kijken lichaam en zie dat er daarbinnen geen ruimte is voor waar het zou zijn.

Eerwaarde Thubten Chodron (VTC): Rechts. Dat is het precies. Is het niet? Het lijkt erop dat daarbinnen een persoon te vinden is. Je kunt zien waarom de mensen in de oudheid dachten dat er in de pijnappelklier een kleine homunculus zat die de persoon was. En jij zegt dat dat precies is hoe het voelt – precies zoals een kleine kamer, iets, ergens binnenin, misschien in je hartcentrum, een kleine kamer waar Kathleen bestaat. Een kleine kamer waar Semkye bestaat. Een kleine kamer waar Dallas bestaat. En dus bestaan ​​we allemaal in deze kleine kamer. 

Weet je nog dat ik je vorig jaar de meditatie op de lichaam en het ontleden van de elementen van de lichaam? Dat meditatie is heel goed om te overwinnen gehechtheid aan de lichaam, maar het laat ons ook achter met het gevoel van “Waar ben ik hierin?” Omdat we ‘ik’ associëren met iets heel puurs, iets heel wonderbaarlijks, maar als we naar binnen kijken lichaam, dat vinden wij niet. Dus waar is dit pure, prachtige 'ik' dat zich ergens in de wereld bevindt? lichaam? 

Publiek: Dan is er het volgende waar we ons aan moeten vastgrijpen, namelijk het vormloze bewustzijn waar ze volgens mij op doelt, dat meerijdt op de wind van de lichaam en dat gaat in de Bardo. Mijn geest wil zich daar dan aan vastklampen.

VTC:  Dat klopt, precies. Dat ben ik. Er is iets persoonlijks aan het bewustzijn. Wat is er in vredesnaam persoonlijk aan een bewustzijn? Er is een oogbewustzijn dat geel waarneemt. Wat is persoon? Wat vindt een persoon van de kennis van geel? Dan zeg je: “Wel, dat is gewoon zintuiglijk bewustzijn. Ik denk na!” Oké, dus er is de gedachte aan geel. Wat is er persoonlijk aan de gedachte aan geel? Welke persoon denkt aan de gedachte ‘geel’? Wat is er zo persoonlijk aan de gedachte aan geel? Het is maar een gedachte aan geel. Dan zeggen we: "Het is mijn gedachte aan geel!" Dus, zie je, we houden altijd vast. Maar wie is de 'mijn' die eigenaar is van die gedachte aan geel?  

Dit is heel moeilijk te herkennen, omdat we er zo aan gewend zijn dat alles zo volledig door elkaar wordt gemengd dat het moeilijk is om het uit elkaar te halen. Als we ernaar kijken, zeggen we in eerste instantie: 'Dit slaat nergens op. Het is allemaal verkeerd.” Dat zei ik altijd tegen Gen-la. Hij was erg geduldig: 'Oh, je begrijpt gewoon niet welk object moet worden genegeerd. Hehe.” Nee Gen-la, het is niet “hehe! Je begrijpt het gewoon niet!” [gelach]