De leegte van wezens

Tijdens het Bodhisattva Breakfast Corner onlangs sprak ik over enkele reflecties met betrekking tot het overlijden van onze andere kat, Achala, en dat er echt niemand is die sterft. We spraken erover dat het hebben van een bekrompen kijk op wie een bewust wezen is eigenlijk behoorlijk beperkend is. Eén persoon vertelde mij achteraf dat de specifieke motivatie die werd besproken voor haar zeer nuttig was bij het verminderen gehechtheid aan familieleden. En het werkt ook voor vrienden.

Elke keer dat we gehecht zijn aan iemand anders, moeten we onszelf afvragen: "Wel, wie denken we wel dat hij of zij is?" [Eerwaarde Chodron kijkt naar de kat, Manjushri, terwijl hij opstaat en wegloopt] "Oké, je wilt niet dat ik vraag wie ik denk dat je bent." [gelach] Hij zegt: "Ik weet dat ik dat ben!"

Als je onderzoekt wat er werkelijk is, is er eenvoudigweg een lichaam en een mentaal continuüm, en dat is alles. Op basis van deze twee labelen we 'persoon', maar als we proberen een persoon te vinden die daar is – iemand die we kunnen isoleren en zeggen: 'Dit is precies wie die persoon is' – kunnen we hem niet vinden. Er is slechts een lichaam en een gedachtenstroom.

Als we kijken naar de lichaam we geloven dat we iets echts en solide zien. Wij denken dat er een echt bestaan ​​bestaat lichaam daar, maar dan zien we eigenlijk dat het gewoon een verzameling ledematen is. Er is daar niets dat echt een is lichaam, maar op deze verzameling ledematen noemen we het “lichaam.” Op dezelfde manier is er, als we ‘geest’ zeggen, sprake van een verzameling van veel verschillende soorten bewustzijn: primair bewustzijn, mentale factoren, allerlei verschillende soorten stemmingen, gevoelens, percepties en mentale vermogens. Op basis van al deze verzamelde gegevens noemen we ‘geest’. Maar afgezien van die verzameling en wat er afhankelijk van wordt genoemd, is daar geen sprake van. Op dezelfde manier, afgezien van de verzameling ledematen en het etiket van “lichaam'In afhankelijkheid van hen is er geen lichaam.

Het is heel interessant om te zien hoe, als we erg gehecht zijn aan iemand, we zoveel emoties over hem of haar hebben. Het begon met een huisdier, maar het kan ook een mens zijn, of wat het ook is, waar we zo aan gehecht zijn en ons zo zorgen over maken, dat we er niet van gescheiden willen worden. Vervolgens onderzoeken we: “Wel, wat is die persoon precies? Wat is dat wezen precies?” Als we iets niet kunnen vinden dat we kunnen isoleren en kunnen zeggen: 'Dit zijn ze', hebben we aanvankelijk het gevoel dat we iets kostbaars zijn kwijtgeraakt.

We denken: 'Daar is mijn dierbare iemand van wie ik dacht dat hij er echt was', en we willen hem vasthouden en nog meer begrijpen. Maar als we echt nadenken over de pijn en ellende die het grijpen veroorzaakt, beginnen we te beseffen dat het niet vinden van een echt bestaande persoon daar eigenlijk een opluchting is. Het betekent dat er niets stevigs is om je aan vast te houden, en dus ook niets stevigs om te verliezen. Dan zijn we verlost van de pijn van het grijpen.

Maar in het begin beseffen we dat pijnlijke vastgrijpen niet. We willen dat er een echt persoon is, en we voelen dit enorme verlies als het verdwijnt. Maar hoe meer we de Dharma beoefenen, hoe meer we beseffen hoe pijnlijk dit is gehechtheid is wij willen om het tegen te gaan. En dan lijkt het eigenlijk een opluchting om het gebrek aan een vindbaar wezen daar te zien.

Op dezelfde manier kunnen we dit op onszelf toepassen als we denken aan onszelf die doodgaan: “Dat wat we ‘ik’ noemen, wordt alleen maar gelabeld op de combinatie van lichaam en geest. Het is niets meer dan dat.” Er is geen concreet 'ik' om bang voor te zijn dat het zal sterven, omdat er om te beginnen geen concreet 'ik' is. Nogmaals, dat komt voor onze begrijpende geest als een grote schok, en we zijn er behoorlijk van streek over, omdat we er echt zeker van zijn dat we daar heel zeker zijn als het centrum van het universum. Maar nogmaals, hoe meer we zien dat onwetende overtuigingen tot kwellingen leiden karmaen tot wedergeboorte leiden, en als we de leegte zien, zien we echt wat een opluchting het besef van de leegte met zich meebrengt.

Je kunt zien dat als we willen dat het besef van leegte echt een goed effect op onze geest heeft, we ook veel voorwerk nodig hebben. We moeten echt de nadelen ervan zien gehechtheid; we moeten de nadelen ervan zien hunkering en vastklampen en grijpen. We moeten echt de fouten van het cyclische bestaan ​​zien, want zonder dat allemaal eerst te zien, worden we, als we wat gepraat over leegte horen, gewoon bang en een beetje in paniek. We willen al die dingen gewoon omdat het bekend is. Als we dit werk van tevoren doen, is het begrijpen van de leegte niet beangstigend: “Ah, ontspan, ik hoef me nergens zorgen over te maken.”