Het overwinnen van gehechtheid aan identiteiten

Ik wilde een brief met jullie delen die ik ontving van een van de gevangenen met wie ik al een tijdje correspondeer. Hij is in Joliet, Illinois, in het Stateville Correctional Center. Ik denk dat hij levenslang heeft, maar hij probeert in beroep te gaan en de straf te laten veranderen. In ieder geval is hij een zeer, zeer attent persoon. We hebben echt heel goede uitwisselingen in onze brieven. Het is geen geklets. Hij vertelde me over een ‘aha’-moment dat hij had. 

Ik weet niet of iedereen het weet, maar Chicago heeft een zeer hoog moordcijfer; Vorig jaar werden ruim 750 mensen vermoord. En het aantal moorden is enorm gestegen. Hij kwam uit Chicago. Zijn hele familie is daar. Hij zegt: ‘In de nasleep van de opleving van geweld en misdaad in Chicago zijn mijn moeder en zoon bezig hun spullen in te pakken en naar Texas te verhuizen. Mijn zus en haar kinderen zijn er al naartoe verhuisd. Ik heb een oom en tante die vorige maand van Chicago naar Nevada zijn verhuisd. Mijn vader woont in Indiana, maar hij gaat ook naar Texas verhuizen. Kortom: mijn hele familie staat op het punt Chicago te verlaten. Dit is waar hij is geboren en getogen en zo. 

Hij vertelde me: 'Wat tot me doordrong, was hoe gehecht ik was aan het idee een man uit Chicago te zijn. Mijn identiteit was zo verbonden met het feit dat Chicago mijn thuis was, dat als ik me voorstelde dat ik op een strand in Fiji was, het landschap in mijn visioen in werkelijkheid een strand was dat ik vaak bezocht in Chicago. Of ik zou me voorstellen dat ik in Parijs was, maar het visioen zou eigenlijk gewoon het centrum van Chicago zijn met de Eiffeltoren op de achtergrond. Maar nu ik geen familie meer heb in Chicago, is de betovering van die plek als thuis verbroken en besef ik hoeveel van mijn creatieve energie werd overgeheveld om die identiteit te behouden. 

Dat klopt, nietwaar, over hoeveel van onze creatieve energie wordt weggesluisd om een ​​identiteit te behouden? In zijn geval was het de identiteit van een man uit Chicago. Het kan elke andere identiteit zijn. Het kan mijn identiteit zijn als lid van een bepaalde familie, mijn identiteit als lid van een bepaalde carrière, van een bepaalde sociaal-economische klasse, van een bepaalde natie, van een bepaalde seksuele geaardheid, van een bepaalde religie. We kunnen talloze identiteiten hebben waarvan we ons niet echt bewust zijn dat we die hebben. Ik denk niet dat hij zich daar bijzonder bewust van was vastklampen zo sterk dat hij een Chicago-man was, totdat hij dat opeens niet meer was. 

Het is dus belangrijk om echt naar enkele van de identiteiten te kijken die we hebben; nogmaals, het kan racistisch of etnisch zijn – wie weet wat. Maar zijn punt is dat hij zag hoeveel van zijn energie werd weggesluisd en wegstroomde door te proberen die identiteit te behouden. En in zijn geval was het niet eens zo dat hij het bewust probeerde vol te houden. Het was precies wat hij zei: het zat in hem ingebakken. Dus ik denk dat het soms interessant is om te proberen op te merken welke identiteiten we zo vasthouden.  

Maar laat ik doorgaan met de brief. Hij zei: ‘Dus toen besefte ik op een dieper niveau hoeveel energie er door mijn lichaam werd weggesluisd gehechtheid omdat de locatie van mijn familie de plek was die ik thuis noemde. De eerste was gewoon een man uit Chicago zijn. De tweede is dat de identiteit van waar zijn familie woont zijn thuis moet zijn. Ik ben altijd enigszins verbaasd als ik de kloosterlingen van de abdij hoor zeggen: ‘Ik ga naar huis om op bezoek te komen.’ Dat vind ik wel vreemd, want dit is thuis. Wij zijn ‘thuisgelaten’ mensen. Wij zijn ‘thuisgelaten’ mensen; wij hebben geen huis. Het klooster is ons thuis. Maar ook hier: hoeveel van zijn energie werd weggesluisd door te denken: ‘Thuis is waar mijn familie is. Ik hoor thuis. Ik ben thuis geworteld.” Het is die identiteit voor een plaats, voor een gezin, voor wat het ook is.

"Mijn gehechtheid voor hen”, dat is wat hij zei. "Gewoon mijn gehechtheid' op al deze dingen. “Ik kan van mijn familie houden zonder gehecht te zijn aan de conditionering die ik van hen heb gekregen.” Dit is groot! Deze man noemt zichzelf ook niet eens een boeddhist. Dit is dus om te beseffen dat ik van bepaalde mensen kan houden zonder gehecht te zijn aan de conditionering die ze mij hebben gegeven. En in onze gezinnen hebben we zoveel conditionering gekregen – over politiek, over wat we van verschillende soorten mensen moeten denken, hoe we ons in verschillende soorten situaties moeten gedragen. Er zijn door onze familie zoveel vooroordelen bij ons ingeprent; er zijn zoveel ‘moeten’ en ‘niet moeten’ en ‘moeten’ en ‘verondersteld worden’. 

Vaak zijn we ons er niet eens van bewust dat dit geconditioneerde elementen zijn. We denken dat deze echt zijn, dat dit is wie we zijn. In de hedendaagse maatschappij proberen mensen er altijd achter te komen wie ze zijn. En ik denk dat dit een van de redenen is waarom veel mensen terugkeren naar een meer fundamentalistische kijk op hun eigen religie, omdat het hen een gevoel van identiteit geeft: “Ik weet hoe de wereld is. Ik weet hoe ik me moet gedragen. Ik weet wie andere mensen zijn.”

Ik was verrast toen ik als gereformeerd Joods opgroeide toen ik hoorde van andere mensen die opgroeiden zoals ik en vervolgens koosjer begonnen te blijven en daarna misschien zelfs op de chassidische mensen gingen lijken. En ik dacht: “Wauw, dat is een enorme verandering. Waarom zouden ze dat in vredesnaam doen?” Ik denk dat het een zoektocht is naar identiteit, naar veiligheid, naar stabiliteit – op dezelfde manier waarop zoveel mensen naar het fundamentalistische christendom gaan. Het geeft je een identiteit, een zekerheid. Of alsof we nu zo vol identiteitspolitiek zijn.

Je weet wie je bent, wie je groep is, en dit wordt in de wereld echt als belangrijk benadrukt. Een groot deel van onze energie gaat daar naartoe, en zoals hij opmerkte, is het energie die voor andere dingen gebruikt zou kunnen worden. Maar het stroomt daarna gewoon en wordt geconsumeerd.

En als we die identiteiten beginnen te ontmantelen, is dat echt eng! Het is heel eng. “Als ik geen deel uitmaak van deze familie, wie ben ik dan? Als ik deze carrière niet heb, als ik niet tot een bepaalde “X”-carrière behoor, wie ben ik dan?” De angst bouwt zich op. Ik vind het best interessant. Maar hij zegt: “Ik kan van ze houden zonder gehecht te zijn aan de conditionering die ik van ze heb gekregen.” Dus hij scheidt die conditionering van de liefde; hij scheidt de conditionering en de identiteit die vaak voortkomt uit de zorg voor mensen. We kunnen om ze geven en van ze houden, maar zonder ondergedompeld te worden in al hun drama’s.

“Het was op dat ochtendgloren, dat ‘aha’-moment, dat het voelde alsof er een enorm gewicht van mijn schouders viel. Ik denk dat het het gewicht was van een enorm aspect van een zelf waarvan ik niet eens wist dat het er was, en dat werd opgeheven.” Dat is groot! “Nu dat interne anker is doorgesneden, ben ik benieuwd hoe de open wateren van het leven zullen aanvoelen. Dit is slechts een kort briefje van een ‘dakloze man’.” En dan gaat hij verder met de rest van de brief.

Is dat niet iets? Ik wilde dat met jullie delen omdat wat hij schreef mij echt raakte en mij ook tot nadenken aanzette. Bedenk eens hoeveel energie we steken in het behouden van onze identiteit en hoe die energie kan worden gebruikt voor zoveel andere dingen die productiever zijn. We beginnen met het elimineren, of op zijn minst werken aan, enkele van onze conventionele identiteiten. En dan gaan we verder met het ontmantelen van de grootste identiteit van allemaal: dat er om te beginnen een werkelijk bestaand ‘ik’ bestaat. En stel je dan eens voor wat voor een last er zal worden opgeheven zodra we beseffen dat we die werkelijk bestaande 'ik' zijn geweest vastklampen naar is er niet. Als je je zo opgelucht en licht voelt na het elimineren van die conventionele identiteit, stel je dan voor wat we zullen voelen als we vrij zijn van dat grijpen naar ‘ik’. Dus laten we het doen.