Geen etiketten meer

Onlangs kwam ik tot de weloverwogen conclusie en beslissing om mezelf niet meer te labelen. Ik zal mezelf niet langer beschouwen als lid van een bepaalde religieuze denominatie of van een bepaalde religieuze filosofie, of mezelf zelfs maar beschouwen als niet-religieus of atheïst. Ik heb wat volgens mij de waarheid is - mijn waarheid - de waarheid zoals ik die zie. Als iemand me 'boeddhistisch' wil noemen omdat ik mediteren en leef naar de vijf lekenvoorschriften, dat is hun label. Als ze me een 'atheïst' willen noemen omdat ik niet geloof in goddelijke tussenkomst, creationisme, de goddelijkheid van Christus of een van de fundamentele concepten van de Abrahamitische religies, dan is 'atheïst' hun label, niet het mijne. Geloof ik in het concept van een alwetende God die alwetend en alziend is? Duidelijk niet. Geloof ik in de verschillende dogma's, rituelen en uitsluitingspraktijken van georganiseerde religies? Nee. Dus waarom zou ik geëtiketteerd moeten zijn? Ik zou het niet moeten doen.

Ook al geloof ik niet in georganiseerde religie, ik geloof wel in menselijke spiritualiteit. Er is een onverklaarbare energie in ons leven die de ziel, geest, spiritualiteit of wat dan ook wordt genoemd. Ik denk dat georganiseerde religie hieruit voortkomt als een manier om het te proberen uit te leggen.

Desalniettemin heeft de Dharma me een alternatieve uitleg gegeven van wat deze energie is en heeft me een andere filosofie getoond. De Dharma komt het dichtst in de buurt van welke religieuze geschriften dan ook ooit zijn gekomen om te passen bij de manier waarop ik me van binnen voel. Nee, ik geloof niet in het grootste deel van het ritueel (ook al is het er als representatie van dingen) of in het religieuze dogma. Maar de concepten van vergankelijkheid en het doel van liefdevolle vriendelijkheid zijn twee van de dingen die me als een handschoen passen. Dankzij de Dharma, meditatie, en introspectie, mijn geest en denkprocessen zijn veranderd. Misschien ben ik ook volwassen geworden? Aan de andere kant, misschien de Dharma, zelfbewustzijn, en meditatie zijn de redenen geweest waarom ik volwassen ben geworden.

Van de vele dingen die Dharma me heeft laten zien, zijn er twee die vooral belangrijk zijn: perspectief en vergankelijkheid. Ik denk en voel veel anders dan voorheen. Mijn perspectief is radicaal ten goede veranderd, en mijn begrip van vergankelijkheid beïnvloedt mijn leven elke dag. Ik heb nooit beweerd een echte, keiharde boeddhist te zijn, maar ik ben een aanhanger van de boeddhistische filosofie. Het heeft mijn leven veranderd. Ik zeg tegen mensen dat ze me geen boeddhist moeten noemen, maar me een man moeten noemen. Ik ben geen etiket; Ik kan niet echt worden geëtiketteerd. Maar ik ben een man, tenminste in dit leven. En ik ben van plan een goed mens te zijn, een goed mens, voor de rest van mijn verblijf in deze incarnatie. De Dharma heeft me geholpen om te kunnen zijn wie en wat ik werkelijk ben: iemand die om veel dingen geeft en van plan is anderen te helpen.