Werken in een gevangenis

Alsof je jezelf toevertrouwt aan een dappere man als hij erg bang is,
Door jezelf toe te vertrouwen aan de ontwakende geest,
Je wordt snel bevrijd,
Ook als je verschrikkelijke fouten hebt gemaakt.

-Van de Majjhima Nikaya, Pali-canon

Twee polissen aanbieden

Ik werk voor het Sheriff's Office, specifiek in de gevangenis als detentiespecialist. Dat betekent dat ik op verschillende posities in de gevangenis werk, zoals boekings-, bonding- of wachttorens. Ik werk rond moordenaars, verkrachters, kruimeldieven, drugsverslaafden, enzovoort. Onnodig te zeggen dat ik veel dingen en veel mensen zie. Mensen geven me een breed scala aan looks als ik ze vertel wat ik doe voor de kost. Het grootste wat ze vragen is: "Waarom?" De enige manier die ik weet om te antwoorden is door te glimlachen.

De rol die ik vervul bij correcties is tweeledig. Ten eerste dien ik het beleid van mededogen waar alle levende wezens recht op hebben. Ten tweede dien ik het correctiesysteem waar sprake is van een ongeschreven beleid van 'wij en zij'. Het gevaar is dat als men ervoor kiest om deel te nemen aan dit ongeschreven beleid, er een serieuze kloof tussen mensen ontstaat. In deze breuk zit de selectie van wie mijn medeleven zal ontvangen en wie niet. Met andere woorden, als je niet bent zoals "wij" en een van "hen" bent, dan is de kloof tussen opgesloten mensen en personeel duidelijk. Dit is natuurlijk niet exclusief voor de gevangenisomgeving.

Ik bied de volgende gedachten aan om mensen een ander perspectief op werk in correcties te geven, een perspectief van iemand die werkt met en rond gedetineerden. Sommige van deze gedachten zijn mentale notities voor mezelf. Andere zijn onderwerpen die ik heb besproken met een aantal gedetineerden en hun families.

Mentale notities voor mezelf

Loop je dag in zonder vooroordelen, oordelen of verwachtingen. Draag geen gedachte of emotie die enig levend wezen of uzelf lijden zal bezorgen. Wees helder en vloeiend. Dit bevordert onbevreesdheid bij het geven. Het geven van mededogen en het verlangen om van nut te zijn voor anderen is niet iets dat je moet verzinnen. Het zit al in je om te doen. Er is geen spreekwoordelijke bron die opdroogt. Te denken dat er grenzen zijn, zal de angst creëren dat je uiteindelijk opdroogt. Maak het geven niet ingewikkelder om je vervulling te voelen.

Er is geen wezen wiens lijden meer of minder is dan enig ander wezen. Lijden is lijden. Lijden in welke staat van zijn dan ook is ongewenst. Net zoals jij niet wilt lijden, verlangen anderen hetzelfde. Alle wezens hebben recht op geluk en niet te lijden. Daarom kan men niet discrimineren aan wie we medeleven zullen schenken en aan wie we zullen worden buitengesloten. Men geeft geen mededogen op basis van persoonlijke oordelen, vooroordelen of verwachtingen van een individu. Dit zou een onjuiste motivatie zijn en een onjuiste motivatie is lijden met voorbedachten rade.

De persoon die je tegenkomt, kan stinken, vies zijn of misschien een ernstige daad hebben begaan. Het kan zijn dat ze schoon zijn, lekker ruiken en er rechtop uitzien. De wijsheid is te weten dat er geen verschil tussen hen is - alleen labels, maar labels zijn niet wie deze mensen zijn.

Het is niet onze zaak om iemands daden te beoordelen. Het is niet onze taak om een ​​vooropgezet idee te ontwikkelen van hoe een persoon zou moeten denken, voelen of handelen. Het is niet gepast om iets terug te verwachten voor het gegeven mededogen.

Ik zal onder geen enkele omstandigheid deel uitmaken van "wij en zij" in een gevangenisomgeving of enige andere omgeving. Mededogen is voor alle voelende wezens zonder uitzondering. Geen enkel wezen verdient meer of minder mededogen dan enig ander. Allemaal wezens, geen excuses.

Gedachten gedeeld met opgesloten mensen en hun families

Elke persoon is verantwoordelijk voor zijn eigen acties, of die acties nu goed, slecht of onverschillig zijn. Eén zal voor hen verantwoordelijk zijn en daarom is het goed om hun karmische gewicht en effecten te begrijpen. We hopen dat onze acties vriendelijk en liefdevol zijn; we weten dat ze dat niet allemaal zijn. Dat is de aard van de dingen.

Probeer niet emotioneel te worstelen om iemand te helpen. Worstelen kan een grote kloof veroorzaken. Probeer niet te strijden tegen de aard van wat dan ook. Soms is het moeilijk te begrijpen waarom dingen op een bepaalde manier zijn, en hoe meer we proberen iets anders te maken dan de aard ervan, hoe meer het lijden veroorzaakt. Laat het zijn zoals het is en rol ermee. De wereld is altijd in beweging en in beweging. Wat geboren wordt, moet sterven en soms waait de wind gewoon niet zoals we willen. Je kunt niet dwingen of wegnemen. Dat is de aard van de dingen.

De aard van alle dingen is dat ze vergankelijk zijn. Het najagen en verwerven van die grotere, betere televisie zal je geen blijvend geluk geven in je vergankelijke leven. Er is geen magisch water, zalf of toverstok die je jong of onsterfelijk maakt. Met dit in gedachten, is het niet vreemd hoe we ons eigen lijden creëren?

Er zijn tijden dat we lijden door toedoen van anderen. Er zijn momenten waarop we schijnbaar overrompeld worden door tragedie. Als je gelooft in karma, vraag jezelf af: "Waar komt dit lijden eigenlijk vandaan?" Als je niet gelooft in karma, controleer jezelf op de verantwoordelijkheid voor je eerdere acties. Als al het andere faalt of je ontgaat, cultiveer dan diep het begrip van de vergankelijkheid van alle dingen. Wees eerlijk tegen jezelf en het antwoord zal er zijn.

Begrijp dat net zoals we ons eigen lijden creëren, we ons eigen geluk kunnen creëren. Geluk betekent niet buiten onszelf zoeken om het perfecte ding of de perfecte persoon te vinden, maar eerder in onszelf zoeken. Als sommigen aan geluk denken, denken ze aan een grotere auto of een groter huis en alle attributen die daarbij horen. Er zijn mensen die alles hebben wat ze willen, en ze zijn ellendig. Er zijn anderen die niets hebben en volkomen gelukkig zijn. Dit wil niet zeggen dat materieel begiftigd zijn een ellendige manier is om te zijn.

Alles wat je nodig hebt voor kalm, vredig geluk zit in jou. We verliezen dit uit het oog door zoveel nutteloze emotionele bagage op ons pad op te pikken. Als je van plan bent een wandeling van tien mijl te maken, neem je geen vijftig kilo bagage mee. Als je dat deed, is mijn weddenschap dat je de bagage na een korte afstand zou afwerpen. Onze emotionele bagage is niet anders. Neem een ​​​​lading weg en laat het gaan. Houd van jezelf en voel hoe het gewicht eraf komt. Wat was is verdwenen, en wat zal zijn, is niet eens gebeurd. Wees nu bij jezelf.

Als je langsloopt en op iets minder dan wenselijk stapt en het bedekt je schoen, beweeg je snel om je schoen te wassen. Vervolgens inspecteer je zorgvuldig elk hoekje en gaatje van je schoen om er zeker van te zijn dat het ongewenste materiaal verdwenen is. Als het niet weg is, maak je het weer minutieus schoon. Grappig hoe we zoveel aandacht schenken aan rommel op onze schoen, maar niet aan de rommel in onze gedachten. En schenken we veel aandacht aan degenen voor wie we zorgen en hoe we andere wezens behandelen?

Alle dingen en alle levende wezens zijn vergankelijk. De wereld en alles daarin is voortdurend in beweging en in beweging. Niets blijft van moment tot moment hetzelfde. Realiseer je hoe kostbaar deze menselijke vorm is en de vergankelijkheid die ermee gepaard gaat. Begrijp diep dat je alles in jezelf hebt wat je nodig hebt voor een kalm, vredig geluk. Denk niet aan het verkrijgen van iets, maar aan het verliezen van wat dingen om lagen terug te schillen, zodat je kunt zien en gebruiken wat er altijd is geweest. Omdat de wereld constant in beweging is, hebben we weinig tijd om positief te handelen en in het voordeel van alle levende wezens. Al het leven is kostbaar, zelfs als we ons realiseren dat we as zijn met voetafdrukken.

Op een gegeven moment en voor hun eigen persoonlijke genezing, moet iemand die een fout maakt - of het nu opzettelijk of onopzettelijk is - in contact komen met de weerslag die die fouten vaak met zich meebrengen. Dit is de aard van fouten maken en meer niet.

We maken situaties vaak ingewikkelder om een ​​gevoel van controle te krijgen. Het begrip is te weten dat we dingen niet kunnen forceren om te zijn zoals we willen. We willen liever bepaalde onrealistische gedachten loslaten, zodat we de ware aard van de dingen kunnen zien.

Wanneer iemand een fout heeft gemaakt en naar de gevangenis wordt gestuurd, heeft men de perceptie dat de familie als het ware met hen meegaat. Dit is de aard van fouten maken en meer niet. Ik bagatelliseer de emoties van de betrokkenen op geen enkele manier. Het is gewoon de aard van de situatie, hoe ongelukkig die ook is. Als een familielid zijn geliefde wil zien, zullen ze te maken krijgen met administratieve rompslomp. Dit is ook de aard van de huidige situatie. Het is niets meer en niets minder. Natuurlijk is het gevangenissysteem niet eerlijk en moet het worden hervormd, de hele samenleving is hierbij betrokken en het zal dus tijd kosten. Als iemand eenmaal verstrikt is geraakt in het gevangenissysteem, maakt het werken binnen de regels het verblijf draaglijker.

Gezien al het bovenstaande, moet men begrijpen hoe men ervoor kiest om met de situatie om te gaan. Present zijn; echt worden. Werken tegen de natuurlijke stroom van elke situatie brengt lijden met zich mee en drijft een grotere kloof in de situatie.

De bottom line voor iedereen is mededogen voor alle levende wezens. Compassie, compassie, compassie. Geen excuses geen uitzonderingen. Begrijp de situatie en wat u ertoe heeft gebracht om achter de tralies of achter het bezoekglas te zitten en houd rekening met alle betrokkenen.