Verslag over “Nonnen in het Westen II”

In 2002 had ik het geluk een katholiek-boeddhistische kloosterlijk dialoog in Gethsemani, het klooster van Thomas Merton in Kentucky. Wij nonnen wilden meer tijd om onderling te discussiëren, dus de katholieken klooster- Interreligieuze Dialoog georganiseerd Nonnen van het Westen. We ontmoetten elkaar tijdens Memorial Day-weekend in 2003 in de Hsi Lai-tempel, in de buurt van Los Angles. De dialoog was zo rijk dat we graag wilden doorgaan, en dus werd Nuns of the West II opnieuw georganiseerd door MID en gehost door Hsi Lai Temple, 27-30 mei 2005.

De meeste van de 25 aanwezige nonnen hadden deelgenomen aan onze eerste bijeenkomst, maar de groep werd verrijkt door de deelname van verschillende nieuwkomers. De katholieke zusters bestonden uit beide kloosterlijk zusters (zij wiens leven was georganiseerd rond het dagelijkse kantoor) en apostolische zusters (die meer betrokken waren bij sociale projecten). De boeddhistische nonnen kwamen uit de Tibetaanse, Vietnamese, Chinese, Japanse en Koreaanse tradities, en er was ook een hindoenon aanwezig.

In onze eerste doorstart hebben we de wens uitgesproken dat onze dialoog dieper zou gaan nu we elkaar beter kenden, hoewel niemand van ons wist welke richting die diepte zou uitgaan. We waren het erover eens dat begrip en tolerantie, geen consensus, doelen van dialoog zijn. Dialoog helpt ons om onze grenzen te verleggen; het verrijkt ook zowel ons geloofssysteem als onze spirituele oefening. Bovendien maakt onze contemplatieve praktijk dialoog mogelijk en zoekt die ook.

Verscheidene van de nonnen gaven aan dat onze ontmoeting en samen delen belangrijk was in deze wereld waar mensen zich opnieuw opsplitsen in politieke groepen langs religieuze lijnen en elkaar vermoorden in naam van religie. De kracht van vrouwen van verschillende religies die elkaar ontmoeten en in harmonie delen, kan niet worden onderschat. Hoewel we alleen de kwalen van de wereld niet kunnen genezen, kunnen we anderen een voorbeeld van hoop geven en onze bijeenkomst is een bijdrage aan de wereldvrede. Met dit in gedachten zijn we met de hele groep aan een langwerpige tafel in gesprek gegaan. Later braken we op in kleinere groepen waardoor we nog meer konden verbinden.

De onderwerpen waren boeiend. We bespraken bijvoorbeeld God en non-dualiteit (laat het aan ons nonnen over om er middenin te springen!); de rol van studie, gebed, contemplatie en meditatie; types van meditatie; het voordeel van een kloosterlijk manier van leven voor de samenleving als geheel; de rol van autoriteit in spirituele beoefening en in gemeenschappen; de betekenis van toewijding aan een spiritueel pad. We deelden rituelen, gezangen en muziek uit onze eigen tradities, evenals gelach en humor.

Het zien van de overeenkomsten en verschillen in onze filosofieën en praktijken verrijkte ons. Een dialoog die ik bijzonder interessant vond, was het onderwerp rechtvaardigheid. Ik had tijdens mijn vele jaren van boeddhistische studie nog nooit over dit woord gehoord en was persoonlijk verbijsterd door de vele betekenissen die het tegenwoordig lijkt te hebben. Politici beschouwen 'rechtvaardigheid' als straf en gebruiken het woord soms als een eufemisme voor wraak en agressie. De katholieke nonnen daarentegen gebruiken het woord heel anders: voor hen duidt het op actie die armoede, mensenrechtenschendingen, racisme en andere ongelijkheden verhelpt. Als boeddhisten steunen we deze laatste doelen, maar we zouden de term 'meedogende actie' gebruiken om onze inspanningen te beschrijven om de wereld en het leven van de individuen erin te verbeteren.

Dit bracht ons in een discussie over ons wereldbeeld. Is de wereld een plek die perfect kan worden gemaakt? Of is het van nature gebrekkig? Wat houdt het voordeel van anderen in? Geeft het anderen voedsel, onderdak, kleding, medische benodigdheden? Verandert het de maatschappelijke, politieke en economische structuren die uitbuiting en geweld plegen? Is het ons bevrijden van onwetendheid, gehechtheid, en vijandigheid zodat we anderen naar diezelfde vrijheid kunnen leiden? Zijn al deze manieren even noodzakelijk en waardevol? Zo ja, hoe bepalen we waar we onze energie in stoppen? Zo niet, is het dan gepast om teleurstelling te uiten over de "beperkte" manieren waarop anderen de samenleving helpen? Persoonlijk denk ik dat deze kwestie spreekt over de verscheidenheid aan disposities die de Buddha zo vaak becommentarieerd. Ieder van ons heeft zijn eigen talenten en manieren om te geven en te profiteren. Deze zijn allemaal waardevol en allemaal nodig. Sommige mensen blinken uit in het veranderen van maatschappelijke structuren, anderen zijn effectiever in het persoonlijk helpen van individuen. Sommigen helpen door hun gebeden en hun voorbeeld van ethische discipline, anderen door anderen te onderwijzen en te begeleiden. Wederzijds respect en waardering voor de diversiteit in hoe we bijdragen aan het welzijn van anderen is net zo belangrijk als het respecteren van de diversiteit in onze religieuze overtuigingen en manieren van praktiseren.

Ik was ook gefascineerd door onze discussie over de profetische rollen van kloosterlingen. 'Profetisch' is een ander woord dat niet in het boeddhisme voorkomt, en het gebruik in het Oude Testament, waarmee ik vertrouwd was, leek niet te passen bij wat de katholieke zusters bedoelden. Ze gebruikten het om het geweten van de samenleving aan te duiden: wie niet gehecht was aan de normen van de samenleving, kon wijzen op onrecht en gedegenereerde praktijken. Ze zouden zich uitspreken om anderen aan te moedigen hun misleide wegen te corrigeren. De Buddha gaf zeker raad aan koningen, ministers en de samenleving in het algemeen, maar vaker nam dit de vorm aan van het formuleren van algemene leidende principes in plaats van specifieke gevallen aan te pakken. Het lijkt mij dat de tegenculturele rol van een profetische stem op verschillende manieren kan functioneren. Een zou zijn door te leven a kloosterlijk levensstijl van eenvoud, die bijvoorbeeld de verslaving van de samenleving aan consumentisme en materialisme uitdaagt. Een andere zou zijn door actief goede waarden en principes aan anderen te onderwijzen in kerken, tempels en dharmacentra. Een derde zou degenen zijn die het publiek toespreken of met de media spreken over specifieke kwesties en gebeurtenissen die zich op dit moment voordoen. Dit onderwerp vereist echter veel meer discussie, net als het onderwerp rechtvaardigheid en medelevend handelen. Ik hoop dat deze MID deze bijeenkomsten zal blijven organiseren en dat de Hsi Lai-tempel of andere kloosters ze zullen blijven organiseren, zodat dit zal gebeuren.

Als boeddhistische non die het grote avontuur aangaat om een ​​abdij in het Westen te stichten, waardeer ik de steun van deze nonnen - zowel boeddhistische als katholieke, westerse en Aziatische nonnen - ten zeerste. Sommigen van hen hebben onze jonge abdij bezocht, anderen zullen dat in de toekomst doen (meer dan één katholieke zuster vroeg naar retraite in de abdij van Sravasti). Ze hebben jarenlange ervaring om te delen en een geest die zich verheugt over wat gezond is in de wereld. Naast de dialoog groeien er echte vriendschappen onder ons.

Bekijk foto's en een verslag uit "Nonnen in het Westen II."