Volledige wijding voor Tibetaanse boeddhistische nonnen

Toen de wijdingslijn voor het eerst kwam, was het met Śāntarakṣita, een van de grote Indiase wijzen die in de 8e eeuw kwam. Hij bracht het vereiste aantal monniken en ze reisden samen over het Himalaya-gebergte naar Tibet.

Hij nam geen volledig gewijde nonnen mee, mogelijk omdat hij dacht dat de reis te moeilijk voor hen zou zijn. Maar wat nog belangrijker is, is dat als je een groep monniken en een groep nonnen samen zou laten reizen, en je zou de bevolking vertellen dat ze celibatair waren, sommige mensen zouden zeggen: "Oh ja?!" Dus ik denk dat hij door alleen maar monniken mee te nemen heel duidelijk maakte dat deze monniken celibatair zijn. Dus toevallig bracht hij geen nonnen mee.

De Karmapa heeft gezegd dat hij op de hoogte is van enkele wijdingen die in Tibet hebben plaatsgevonden. Ik heb daar geen details over, maar het is in ieder geval niet iets dat algemeen wordt aanvaard, want om nonnen volledig te wijden, heb je een bepaald aantal bhikṣuṇī's nodig, de volledig gewijde nonnen, en een bepaald aantal bhikṣu's, de volledig gewijde monniken, om de bhikṣuṇī-wijding voor vrouwen te geven.

En dat vereiste aantal is er nooit geweest, dus daarom wordt er gezegd dat de afstamming is uitgestorven. Er is bij veel mensen interesse om te kijken of het weer opgestart kan worden, en er zijn verschillende voorstellen voor.

Een voorstel is, omdat de afstamming voor volledige wijding van vrouwen, waar mijn afstamming vandaan komt, bestaat in Taiwan, China, Korea en Vietnam, om het complement van nonnen die nodig zijn voor de wijding uit de Oost-Aziatische traditie te halen. Dan zouden we het complement hebben van monniken uit de Tibetaanse traditie.

Maar de Tibetaanse monniken zeggen dat dit twee verschillende zijn vinaya geslachten, en we kunnen ze niet mengen. Vervolgens is het andere voorstel dat, aangezien het eigenlijk de monniken zijn die de wijding geven, de Tibetaanse monniken zelf de bhikṣuṇī-wijding moeten geven, zonder de aanvulling van nonnen. En nadat die nonnen de juiste hoeveelheid tijd hebben gewijd, kunnen we ze het complement van nonnen laten worden.

Maar dan zeggen andere mensen: "Wel, is dat een perfecte ordening als je het op die manier doet?" In Oost-Azië en China, Taiwan enzovoort beschouwen ze die wijding als geldig, als het maar de bhikṣu is Sangha.

Persoonlijk denk ik, en eigenlijk werd me dit verteld door een Tibetaan die ik nogal respecteer, en hij zei dat hij denkt dat het meer een emotionele beslissing is, ook al is het verwoord in termen van vinaya regels enzovoort. Omdat het al meer dan een millennium zo is met alleen volledig gewijde monniken, en dus om het te veranderen, is een mentaliteitsverandering nodig, een verandering van perspectief, en het zou zijn alsof de hele traditie die verandering zou moeten hebben.

Zijne Heiligheid de Dalai Lama is zeer bedoeld ter introductie van de bhikṣuṇī-lijn, maar hij heeft gezegd dat hij het niet alleen kan, het moet een inspanning zijn van alle Tibetaans boeddhistische tradities. En sommige monniken en sommige tradities zijn nogal conservatief.

De vraag kan dan opkomen, hoe komt het dat je in de Tibetaans-boeddhistische traditie zit, maar je bent een bhikṣuṇī, een volledig gewijde non, hoe kan dat?

Dus ging ik naar Taiwan om de volledige wijding te ontvangen. Ik had mijn novicewijding bij Kyabje Ling Rinpoche in 1977, en toen wilde ik de volledige wijding in Taiwan op me nemen. Ik ging naar Zijne Heiligheid de Dalai Lama en vroeg zijn toestemming om dat te doen, en hij gaf me heel duidelijk zijn toestemming. Dus in 1986 ging ik naar Taiwan en nam daar de bhikṣuṇī-wijding.

Bij het opzetten van de abdij gebruiken we de vinaya traditie die in Taiwan wordt beoefend. Het heet de Dharmaguptaka vinaya, en het is een andere afstamming dan die in Tibet wordt beoefend. We zeggen onze vinaya afstamming is de Dharmaguptaka, maar onze praktijklijn is Tibetaans. En daar lijkt niemand moeite mee te hebben.