De derde nondeugd van spraak: harde spraak (deel 2)

We moeten onze harde taal niet alleen verontschuldigen door te zeggen: "Zo ben ik." Wat interessant is, is onszelf de vraag te stellen: 'Met wie gebruiken we het hardste taalgebruik? Vreemden of de mensen waar we het meest om geven?” Het zijn de mensen waar we het meest om geven, nietwaar? We zouden nooit tegen een vreemde praten zoals we tegen een geliefde praten. Ja, vooral in huwelijken. Mensen zouden nooit met andere mensen praten zoals ze met hun partner praten. Dan vraag je je af, als mensen zichzelf innerlijk toestemming geven om al hun negativiteit op hun echtgenoot te dumpen, geen wonder dat het aantal echtscheidingen zo hoog is. [In] het huwelijk moet je aan dingen werken, en dingen uitwerken en zo.

De harde taal kan komen [door] mensen uit te schelden, te kleineren, te vernederen. We doen het ook bij kinderen. Een manier waarop we het tegen kinderen doen, is door ze te plagen en ze kleine leugentjes om bestwil te vertellen om ze bang te maken, en dan de volwassenen, we giechelen een beetje, alsof dit niet schattig is? Het kind is bang. We vertellen de kinderen dat de boeman zich onder het bed verstopt. Ja? Ik weet het niet, heb je boogeymen in de Chinese cultuur? In de Amerikaanse cultuur is het alsof er iemand heel slecht is die je kwaad gaat doen, en hij verstopt zich onder het bed. En u zegt dit tegen kleine kinderen, zodat ze braaf zullen zijn. Of je zegt het gewoon omdat je het leuk vindt om kinderen bang te maken. Weet je, kijk soms hoe volwassenen met kinderen praten, het is echt verschrikkelijk. Ze maken de kinderen opzettelijk bang voor de boeman, of een monster, of de duivel, of wat dan ook. En dan vinden ze het zo schattig, volwassenen. Het is echt niet, het is harde taal tegen kinderen, erg schadelijk voor kinderen om op die manier tegen ze te praten.

We moeten voorzichtig zijn met onze spraak, want als het gaat om mensen die we vertrouwen, dan mensen met wie we werken, kan een klein beetje harde spraak het vertrouwen en de goodwill vernietigen die jarenlang zijn opgebouwd. Het kost veel tijd om vertrouwen en goede wil op te bouwen, maar het kan zo worden verbroken, door gewoon uit te halen naar iemand. Want ook als we uithalen, zeggen we vaak dingen die we niet echt menen, en zeggen we dingen die niet waar zijn. Het wordt dus vaak gecombineerd met liegen en van alles.

En dan denken we achteraf, oké, ik ben nu kalm, nu ga ik gewoon naar die persoon toe en zeg: 'Het spijt me. Het spijt me wat ik gisteravond heb gezegd." En dan denken we dat dat alles is en dat het allemaal voorbij is. Nee, want de ander herinnert zich heel goed wat we zeiden. We herinneren het ons misschien niet meer omdat we zeiden wat we deden in een vlaag van boosheid, maar de andere persoon herinnert het zich en voelt zich gekwetst. En ook als we ons verontschuldigen door simpelweg te zeggen: "Het spijt me voor wat ik heb gezegd", weet de andere persoon niet precies waar we spijt van hebben. Ja? Vinden we het jammer dat ze gewond zijn geraakt? Spijt het ons dat we ze vals hebben beschuldigd? Spijt het ons van onze tone of voice? Het is niet erg duidelijk.

We hebben misschien een heleboel dingen gezegd, maar de andere persoon weet niet precies wat het ons spijt dat we het hebben gezegd. Dit gebeurde enkele maanden geleden. Iemand werd behoorlijk boos op me en schreef net een e-mail, weet je: "Het spijt me heel erg wat ik laatst zei." Het is als, wacht. Je hebt een heleboel dingen gezegd, waar heb je spijt van dat je het hebt gezegd? Waar ben je blij mee dat je het hebt gezegd en wat vind je eigenlijk jammer dat je het hebt gezegd? Excuses kunnen dus niet zomaar zo zijn, we moeten echt gaan zitten en nadenken over wat we zeiden en waarom we het zeiden en wat we eigenlijk probeerden te zeggen. Omdat ik vaak denk dat als we boos zijn en harde woorden gebruiken, dat komt omdat we eigenlijk dicht bij de andere persoon willen zijn, maar op dat moment niet weten hoe we dichtbij moeten zijn. Of we willen juist de zorg voor de ander uiten, maar we weten niet hoe.