De tweede nondeugd van meningsuiting: verdeeldheid zaaien (deel 1)

Het tweede type spraak dat de Buddha aanbevolen die we vermijden omdat het anderen schaadt en onszelf schaadt, is verdeeldheid zaaiende spraak. Dit betekent dat we onze spraak gebruiken om disharmonie te creëren tussen mensen die met elkaar overweg kunnen, of om te voorkomen dat mensen die niet met elkaar overweg kunnen, zich verzoenen. Het heeft echt te maken met de motivatie om disharmonie te veroorzaken. Als je niet de motivatie hebt om disharmonie te veroorzaken, is je actie misschien niet deugdzaam en het kan nog steeds enigszins ondeugdzaam zijn, maar zeker niet volledig ondeugdzaam omdat je die intentie niet had.

Verdeeldheid zaaiende spraak: heel vaak komt het voor in situaties waarin iemand iets heeft gedaan dat we niet leuk vonden. Ze hebben ons op de een of andere manier kwaad gedaan of beledigd. Er is iets gebeurd. We voelen ons behoorlijk gekwetst. En wat doen we als we ons gekwetst of boos voelen? We gaan naar een vriend en vertellen hem er alles over. Het heet ontluchten, weet je, je ontlucht gewoon je boosheid of wat dan ook. Deze persoon zei iets schadelijks of deed iets schadelijks tegen mij, dus ik ga naar die persoon die mijn vriend is. En de reden dat ze mijn vriend zijn, is omdat als ik ze vertel hoe vreselijk deze persoon is, ze me zullen steunen. Als ze tegen me zouden zeggen: "Chodron, jij bent degene die de fout heeft gemaakt, wat ze zeiden is heel natuurlijk", dan zou ik ook boos op ze worden. Het is grappig hoe we onze vrienden kiezen. Het moeten mensen zijn die het met ons eens zijn, ook als we iets hebben gedaan dat niet erg aardig is. Zo vreemd, weet je? Want eigenlijk zijn goede vrienden mensen die ons op onze fouten wijzen.

Maar hoe dan ook, deze persoon heeft me pijn gedaan, ik ga naar deze persoon: 'Die en die deed dit, en ze deden dit, en ze zeiden dit, en ze zeiden dat! Kun je je voorstellen wat ze deden, en hoeveel pijn ze me deden, en wat het schaadde? En dan zegt deze persoon: "Oh, je hebt helemaal gelijk, die persoon is gewoon zo'n idioot, wat ze hebben gedaan is onvergeeflijk, weet je, je moet echt voor jezelf opkomen." Dus "voor jezelf opkomen" is code voor "wraak nemen". Dus die persoon, in plaats van te zeggen: “Oh, je klinkt echt boos, wat zit er achter je boosheid, je weet wel? Is er enige overdrijving, is er enige teleurstelling, is er enige noodzaak?” In plaats van dat die persoon me helpt mijn te begrijpen boosheid en laat mijn los boosheid, die persoon kiest de kant van mij en moedigt me aan om die persoon kwaad te doen.

Wat mijn toespraak in feite heeft gedaan, is dat deze twee mensen voorheen geen vijanden waren, ze konden met elkaar opschieten. Maar aangezien ik slecht met die persoon ging praten over deze persoon, hebben ze nu een conflict. Oké? Dit soort dingen gebeuren de hele tijd. Zoals ik al zei, het kan gebeuren omdat iemand iets heeft gedaan dat we niet leuk vonden, of ons op de een of andere manier pijn heeft gedaan, het kan ook gebeuren als we jaloers zijn op iemand. Dus deze persoon heeft een kans die ik niet heb, zij hebben een talent of bekwaamheid die ik niet heb. En ik kijk en het is alsof, ik kan er niet tegen dat ze beter zijn dan ik, ik kan het niet verdragen. Mijn verwarde geest, mijn onwetende geest denkt dat als ik die persoon kan afbreken en die persoon kan bekritiseren, ik er beter uit zal zien, omdat ik jaloers op hem ben. Nu dat voor onze verwarde geest een bepaalde logica heeft, maar als we er echt naar kijken, heeft het helemaal geen logica. Hoe zorgt het kwaadspreken van die persoon ervoor dat ik er beter uitzie? Eigenlijk zie ik er slechter uit omdat ik weet dat wanneer ik iemand anders slecht over een andere persoon hoor spreken, ik in de toekomst zelf erg voorzichtig ben met die persoon. Omdat ik weet dat als ze die persoon bekritiseren, ze morgen ook kritiek op mij zullen hebben.