De derde nondeugd van spraak: harde spraak (deel 1)

De derde ondeugd die de Buddha adviseerde ons om aandacht te schenken aan zijn harde spraak. Dit is spraak die de gevoelens van iemand anders kwetst. Het is anders dan verdeeldheid zaaiende spraak, want met verdeeldheid zaaiende spraak ben ik boos op deze persoon, dus praat ik met een andere persoon. Met harde taal ben ik boos op deze persoon, dus zeg ik rechtstreeks iets gemeens tegen hen. Harde taal omvat beledigen, kleineren, bekritiseren, belachelijk maken, plagen, belachelijk maken, al dit soort manieren die we doen om iemand anders te kleineren en te vernederen.

Het komt er vaak vandaan boosheid, of het komt vaak voort uit jaloezie. Het kan ook uit andere emoties komen, maar ik denk boosheid en jaloezie zijn waarschijnlijk de belangrijkste. Boosheid is opgekropt en we ontploffen. We denken: “Deze persoon heeft iets verkeerd gedaan en ze moeten het weten! Dus voor het welzijn van alle levende wezens, met mededogen, ga ik ze vertellen hoe ze zichzelf kunnen verbeteren!” En dan gaan we: "Je deed dit en je deed dat, bla bla bla bla!" Dan geven we ze de schuld, en kleineren ze, en schelden ze uit, en schelden ze uit. En dan denken we aan het einde: "Oh, ik voel me zoveel beter, ik heb dat van mijn borst." Maar de andere persoon? Ze voelen zich vaak rot, ze voelen zich echt gekwetst, of ze zijn boos en in ruil daarvoor reageren ze met boosheid en dus begonnen we net een leuke kleine discussie. Ik blies naar hen op, en toen bliezen ze terug naar mij, en ik - heen en weer en heen en weer. En dit gebeurt weer zo vaak in werksituaties en in gezinnen. Het is echt heel tragisch als we ontploffen en ons humeur de situatie gewoon overneemt.

Sommige mensen blazen niet op omdat ze bang zijn voor zichzelf boosheid, of vaak als vrouwen wordt ons verteld: "Je hebt geen recht om boos te zijn, je hoort aardig te zijn." Dus wat we in plaats daarvan doen, is dat we ons volledig terugtrekken uit de situatie. Ik ben boos, wat moet ik doen, ik draai me om, ik ga weg, mijn gedrag is ijskoud. Ik draai me om, ik ga terug naar mijn kamer, en ik pruil, en ik rook en heb medelijden met mezelf. Maar ook dat is een vorm van communicatie. We communiceren dus misschien niet met onze spraak, maar het kan in veel gevallen ook als harde taal worden beschouwd. Want wat we eigenlijk zeggen: "Je bent het niet waard dat ik tegen je praat omdat ik zo gekwetst en boos ben."

Heel vaak beginnen dit soort argumenten met iets kleins. Want vooral in relaties waarin we iemand heel goed kennen, zijn we het niet altijd met hem oneens omdat het te vermoeiend is om het altijd oneens te zijn. We zouden zogenaamd dingen laten gaan, maar we laten ze niet altijd los, we houden ze in ons achterhoofd, zodat ik ze de volgende keer dat we een groot gevecht hebben, naar buiten kan brengen. Dus ik kan zeggen: "We hebben hier ruzie over, maar vorige week deed je dit, en de week voordat je dat deed, en de week voordat je dat deed", en ik heb een hele mooie, nette lijst bijgehouden van al deze dingen om als munitie te gebruiken de volgende keer dat we vechten. Wij vinden dit leuk. Het is echt nogal dwaas.

Sommige mensen zijn zo opvliegend dat ze gewoon ontploffen over iets kleins. En dan zeggen ze gewoon tegen de mensen om hen heen: “Nou, ik ben een boos persoon. En jij bent gewoon zoals ik ben. Ik kan niets doen, je moet gewoon bij mij wonen.” En dat is niet eerlijk, want we zijn niet inherent boos. Boosheid is niet ingebed in de aard van onze geest. We kunnen veranderen. En het is niet eerlijk om gewoon te zeggen: 'Ik heb het recht om te ontploffen, want dat heb ik boosheid, en dus jij, mijn familie, de mensen waar ik het meest om geef, jullie moeten gewoon mijn slechte humeur verdragen. Het is niet eerlijk tegenover iedereen. En het creëert veel negativiteit in termen van negatief karma, en veel kwade wil tussen mensen.