Egoïsme omkeren

• De effecten van het toekennen van een geldelijke beloning (of het eisen van) vriendelijke daden
• De economische lens en de morele lens
• Hoe we in contact kunnen komen met onze aangeboren goedheid

Deel 1 vind je hier: Overleven van de meest coöperatieve

Ik wilde doorgaan met het artikel waar ik gisteren mee begon. Het komt uit de New York Times van David Brooks, over de kracht van altruïsme. Hij had het over hoe onze samenleving is gebaseerd op het idee dat we van nature egoïstisch zijn, maar dat er veel bewijs is om te bewijzen dat dat niet echt het geval is.

We stopten bij het gedeelte waar hij het over had: als je een baby van 18 maanden hebt en iemand laat iets vallen dat de baby zal pakken om het op te rapen en het aan iemand terug te geven, net zo snel als een volwassene hetzelfde doet, waaruit blijkt dat er is enige empathie en sommigen willen helpen. En het interessante was dat als je de baby een geschenk gaf omdat het aardig was, het hun neiging om in de toekomst te helpen zelfs verminderde, wat ik erg interessant vind.

Dan vervolgt hij:

Wanneer we academische disciplines en sociale instellingen bouwen op veronderstellingen van egoïsme, missen we de motivaties die mensen vaak drijven.

Waar.

Erger nog, als je verwacht dat mensen egoïstisch zijn, kun je hun neiging om goed te zijn zelfs verpletteren.

Dit heeft veel relevantie op dit moment, nietwaar?

Samuel Bowles geeft een hele reeks voorbeelden in zijn boek "De morele economie.” Zo legden zes kinderdagverblijven in Haifa, Israël, een boete op aan ouders die hun kinderen aan het eind van de dag te laat kwamen ophalen. Het aandeel ouders dat te laat kwam verdubbelde.”

Is dat niet geweldig? Als je een boete moet betalen, verdubbelde het aantal ouders dat te laat kwam.

Vóór de boete was het op tijd ophalen van hun kinderen een daad van attentheid voor de leraren. Maar na de boete werd het komen opdagen om hun kinderen op te halen een economische transactie. Ze voelden minder scrupules om aardig te zijn.

Interessant, niet? Wanneer je het verschuift naar een economische transactie in plaats van iets te zijn dat je doet omdat je contact maakt met een ander mens door hoffelijk tegen hen te zijn.

In 2001 beëindigde de brandweercommissaris van Boston het beleid van onbeperkte ziektedagen van zijn afdeling en legde een limiet van 15 per jaar op. Degenen die de limiet overschreden, kregen een vast salaris. Plotseling werd wat een ethiek was geweest om de stad te dienen, vervangen door een utilitaire betaalde regeling. Het aantal brandweerlieden dat zich met kerst en oud en nieuw ziek meldde, is vertienvoudigd ten opzichte van het voorgaande jaar.

Is dat niet geweldig? Als je het economisch maakt, verliezen mensen hun vriendelijkheid, ze verliezen hun ethiek, ze verliezen een deel van hun integriteit over het doen van hun werk.

Ter vereenvoudiging: er zijn twee lenzen die mensen kunnen gebruiken om elke situatie te zien: de economische lens of de morele lens.

Als je een financiële prikkel invoert, zet je mensen aan om door een economische lens naar hun situatie te kijken. In plaats van hun natuurlijke voorkeur voor wederkerigheid, service en samenwerking [hun natuurlijke motivatie hiervoor] te volgen, moedig je mensen aan om een ​​egoïstische kosten-batenberekening te maken. Ze beginnen te vragen: "What's in this for me?"

Door een economische motivatie op te roepen, krijg je vaak slechtere resultaten. Stel je voor wat er met een huwelijk zou gebeuren als beide mensen zouden zeggen: "Ik wil hier meer uithalen dan ik erin stop." De vooruitzichten op zo'n huwelijk zouden niet goed zijn.

Veel van onze verplichtingen, professioneel of maatschappelijk, zijn zo. Om een ​​goede burger te zijn, om een ​​goede werker te zijn, moet je vaak een altruïstische verbintenis aangaan met een groep of ideaal, die je door die tijden heen zal helpen waarin je burgerschap moeilijk en frustrerend is.”

Een morele verplichting. Een verbintenis van vriendelijkheid - een altruïstische verbintenis - houdt in dat je contact maakt met anderen, ontberingen doormaakt en deel uitmaakt van een groep die je steunt en die jou ondersteunt. Economische zaken, we staan ​​er alleen voor. "Het kost zoveel en ik alleen moet zoveel betalen, wat heb ik eraan?"

Of je nu een leraar bent die studenten dient of een soldaat die je land dient of een klerk die van je kantoorgenoten houdt, de morele motivatie is veel krachtiger dan de financiële motivaties. Regelingen die alleen al de financiële lens opwekken, verpesten alles.

Weet je, in termen van Dharma in het Westen, hebben zoveel Dharmacentra het gevoel dat ze moeten opladen om break-even te draaien. En ik denk dat ze door aan te klagen mensen ontmoedigen om Dharma en hun betrokkenheid bij het Centrum te zien als iets dat uit hun hart komt, dat deel uitmaakt van hun integriteit als mens, dat hen verbindt met anderen, dat hen in staat stelt om vriendelijk en genereus, en in plaats van de Buddha je leringen geven en je voelt je verheven, het is een financiële transactie, iedereen doet zaken, niemand creëert enige verdienste en je maakt geen verbinding met de groep. En in feite zie je de groep en de organisatie als een uitdaging, omdat ze hun vergoedingen blijven verhogen, en misschien kun je niet doorgaan omdat je niet zoveel kunt betalen. Het vervreemdt je van de groep. En ik denk dat deel uitmaken van een groep is wat de meeste mensen in de Verenigde Staten willen. Als ze naar centra komen, wat ik heb gezien, zijn mensen, ze willen het gevoel hebben dat ze ergens bij horen. En ze hoorden niet thuis in hun vorige kerken, en ze willen het gevoel hebben dat ze in hun Dharmacentra kunnen thuishoren.

In 1776 definieerde Adam Smith het kapitalisme als een machine die privé-eigenbelang neemt en dit organiseert om algemene welvaart te produceren.

Dit hebben we allemaal geleerd, weet je nog?

Een paar jaar later creëerden de oprichters van Amerika een democratie die gestructureerd was om de concurrentie tussen de particuliere facties te overstijgen en deze door middel van checks and balances om te zetten in deliberatieve democratie. Beiden steunen op een lage maar standvastige kijk op de menselijke natuur en proberen privédeugd om te zetten in publieke deugd.

Ons politieke systeem is erop gebaseerd dat iedereen egoïstisch is. Ons economisch systeem is gebaseerd op het egoïstisch zijn van iedereen. En dan de grondwet en de 'regels' van het kapitalisme die zogenaamd verzachtende factoren bieden zodat privé-egoïsme op de een of andere manier publieke deugd kan opleveren.

En dan vraag je je af waarom het zo moeilijk is voor Amerikanen om met elkaar samen te werken. Het individualisme waarop ons land zo gegrondvest is, dat het ons zo moeilijk maakt... Als we het er niet mee eens zijn alles in een groep gaan we gewoon niet met de bal spelen. Het moet allemaal onze weg zijn, of de snelweg.

Maar toen waren er tal van instellingen die de morele lens promootten om de economische lens in evenwicht te brengen: [dus in de 18e eeuw waren er] kerken, gilden, gemeenschapsorganisaties, militaire dienst en erecodes.

Sindsdien zijn de instellingen die de morele lens oproepen, verdord, terwijl de instellingen die prikkels manipuleren – de markt en de staat – zijn uitgebreid.”

Is dat niet waar? En zelfs de media zijn gebaseerd op dit idee van 'iedereen is egoïstisch'. Je leest de kopjes van artikelen in de krant, je kijkt naar de namen van tijdschriften, alles is afgestemd op de veronderstelling dat iedereen gewoon voor zichzelf uitkijkt. En daarmee stimuleren ze dat.

Nu is economisch, utilitair denken de normale manier geworden waarop we sociale analyses uitvoeren en de wereld zien.

Ik denk alleen aan wat Trump heeft gezegd over het steunen van onze bondgenoten met wie we al 70 jaar overeenkomsten hebben geschreven, en nu voelt hij niet de behoefte om door te gaan met die overeenkomsten. Er is geen moreel gevoel van 'we hebben een belofte gedaan'. En in plaats daarvan zegt hij dat ze hun deel moeten betalen. Niet beseffend dat als we onze verplichtingen nakomen, dit de wereld daadwerkelijk stabiliseert en veel militaire conflicten voorkomt. Dat hele uitzicht…. Wat gebeurt er?

We zijn beland in een samenleving die minder coöperatief, minder vertrouwend, minder effectief en minder lief is.

Dit proberen we hier in de abdij om te buigen. Dit is wat we proberen om te draaien.

Door aan te nemen dat mensen egoïstisch zijn, door voorrang te geven aan regelingen die gebaseerd zijn op egoïsme, hebben we zelfzuchtige gemoedstoestanden aangemoedigd. Misschien is het tijd om de klassieke economie en politieke wetenschappen op zijn kop te zetten. Misschien is het tijd om instellingen te bouwen die het natuurlijke verlangen van mensen om goed te doen benutten.

En ik denk dat dat de reden was van JFK's uitspraak: "Vraag niet wat uw land voor u kan doen, maar wat u voor uw land kunt doen." En wat Hillary bemoedigde in haar dankwoord, van: "We moeten allemaal bijdragen en samenwerken." Maar we zijn allemaal ingeprent en geconditioneerd met al deze andere onzin, dus er is veel waar we aan moeten werken in onze spirituele oefening, en collectief als individuen wanneer we met andere mensen praten, om deze opvatting te overwinnen dat we allemaal egoïstisch zijn en gewoon voor onszelf zorgen.

Stel je voor hoe het zou voelen... Dit is een goede meditatie Te doen. Weet je, als we ons voorstellen dat we Chenrezig of een van de boeddha's zijn, proberen we ons voor te stellen hoe het zou voelen om die Boeddha. Dus dit zou deel uitmaken van dat zelfgeneratieproces, van hoe het zou zijn om gewoon die toewijding aan de samenleving, aan groepen, aan individuen te hebben die onze verbondenheid waarderen, die ieders geluk waarderen. Stel je voor wat het zou zijn om onszelf te bevrijden van dit vooroordeel dat diep in onze geest is begraven, maar zeer actief, dat zegt dat we eerst voor onszelf moeten zorgen. Hoe zou het zijn om daarvan verlost te zijn?

Ik denk dat wanneer we 'goddelijke waardigheid' hebben door een van de boeddha's te zijn, dit deel uitmaakt van hoe we ons proberen voor te stellen hoe we zijn en ons gedragen in onze normale, dagelijkse interacties met andere mensen. In plaats van aan te nemen dat iedereen om ons heen alleen maar voor zichzelf zorgt en niet wil bijdragen, misbruik van ons zal maken en ons zal oplichten, enzovoort, enzovoort.

Dat betekent niet dat je je straatwijsheid opgeeft en iedereen gewoon onvoorwaardelijk vertrouwt. Ik bedoel, we moeten onze straatwijsheid behouden, dat is belangrijk, maar om die ruimte te verlaten, om gebruik te maken van andermans vriendelijkheid en integriteit.

Deel 1 vind je hier: Overleven van de meest coöperatieve