Ethisch leren zijn

Zoals u weet, als ik artikelen in de krant vind waarvan ik denk dat ze van toepassing zijn op de beoefening van de Dharma, breng ik ze vaak naar u toe. Dit is er een die ik in januari 2016 heb gevonden, maar we waren in retraite, dus het is pas nu dat ik je erover vertel. Het is een artikel met de titel: 'In het leven en zakendoen, leren ethisch te zijn.' Het werd gedrukt in de New York Times, en het is geschreven door Alina Tugend.

Ze begint met te praten over goede voornemens voor het nieuwe jaar en hoe iedereen een vast voornemen zou moeten hebben om ethischer te handelen. Ik weet voor mezelf dat dit een van de redenen is waarom ik besloot een kloosterlijk. Ik keek naar mijn ethische gedrag en ik was zo hypocriet. Ik was erg kritisch over bedrijven die logen en stalen en dit soort dingen, maar toen ik dat deed, had ik een goede reden. Toen ik dat merkte, dacht ik: 'Ugh.' Ik had een ethische afstemming nodig.

In het artikel vertelt ze over kleine dingen die mensen het afgelopen jaar misschien hebben gedaan, zoals liegen op het werk of niets zeggen als iemand een ongepaste grap maakt. Resoneert dat met iets dat je misschien niet hebt gedaan en dat je wel had moeten doen? Vervolgens zegt ze dat dit vaak komt doordat we ons niet vaak gedragen zoals we denken dat we zullen doen als we met iets onethisch worden geconfronteerd. We houden onszelf voor de gek, hè? 

Alina Tugend geeft een voorbeeld van een experiment uitgevoerd aan de Northeastern University. Mensen kregen te horen dat er een gemakkelijke klus en een vervelende klus was, en dat ze privé een munt moesten opgooien om te zien welke ze kregen. In het geheim werden ze opgenomen. [gelach] 

De professor die het experiment uitvoerde, zei dat slechts tien procent van hen het eerlijk deed. Is dat niet geweldig? Slechts tien procent van hen deed het eerlijk. De anderen gooiden de munt helemaal niet op, of bleven draaien totdat de munt op de gewenste manier terechtkwam. [gelach] Is dat niet geweldig? 

Vervolgens bespreekt ze de vooruitgang op het gebied van de bedrijfsethiek en hoe de focus is verschoven van de filosofie, waar de bedrijfsethiek vandaan kwam, naar het begrijpen van de redenen voor ons gedrag. Het is interessant dat je vroeger filosofie of religie had en dat de ethiek daaruit voortkwam. En zoals we zien, spelen mensen vals wanneer we kunnen, dus hier verleggen ze de focus naar gedragseconomie en hoe mensen feitelijk handelen. Ze proberen erachter te komen hoe ze in die context ethisch gedrag kunnen introduceren. Ze hebben zich gerealiseerd dat mensen religie en filosofie kunnen horen en deze totaal kunnen negeren, dus concentreren ze zich nu op hoe je eigenlijk omgaat met hoe mensen zich gedragen. Veel van hun onderzoek is gericht op het uitzoeken hoe je mensen het juiste kunt laten doen.

Moeten boeddhistische beoefenaars gestimuleerd worden om het juiste te doen? Is dit onderzoek iets dat op ons van toepassing is? Of zou de reden die in de leringen wordt gegeven, als religieuze beoefenaars, voldoende moeten zijn om ons te inspireren ethische mensen te zijn? Begrijp je wat ik vraag? Meestal wordt ons geleerd dat dit het resultaat is van niet-deugd en dat dit het resultaat is van deugd; hier is het resultaat in het huidige leven; hier is het resultaat in een toekomstig leven – en dan besluit jij wat je wilt doen. 

Toehoorders: Omdat we onze geest onderzoeken en analytisch doen meditatieZijn we niet al bezig met het zien van de gedragsmatige redenen waarom we doen wat we doen en veranderen we op basis van wijsheid, ons doel?

Eerwaarde Thubten Chodron (VTC): Hopelijk via onze meditatie, we zien waar deze volgende paragraaf het over gaat hebben: hoe we vaak op de ene manier denken en op de andere manier handelen. En we houden onszelf voor de gek. We zijn ons hier waarschijnlijk enigszins van bewust, misschien niet helemaal – omdat we ons er niet volledig van bewust willen zijn – maar we zijn ons er wel enigszins van bewust dat er situaties zijn geweest waarin we iets niet hebben gedaan waar we ons goed bij voelen. In sommige van die situaties passen we dan de vier krachten van de tegenstander en we zuiveren, en dan zijn er enkele die we onder het tapijt schuiven en er een soort motivatie of verklaring voor verzinnen. We rechtvaardigen het met de gedachte dat wat we deden het beste was om te doen, en als we ethisch hadden gehandeld, ons hadden uitgesproken of wat dan ook, dan zou er iets heel ergs zijn gebeurd.

Het is net als wanneer het om de vijfde gaat voorschrift over niet drinken en drogeren, mensen hebben zoveel goede redenen waarom ze zich daar niet aan zouden moeten houden voorschrift. Of zelfs als ze de voorschrift, ze hebben redenen waarom ze het zouden moeten breken. En ik heb al deze redenen gehoord. Als ze naar een feest gaan waar iedereen drinkt of drogert en ze zeggen: 'Dat doe ik niet', dan krijgt iedereen een heel slechte indruk van het boeddhisme. [gelach] En ze zullen denken dat boeddhisten gewoon preuts zijn die geen plezier hebben. Dus uit mededogen, om verbinding te maken met al deze mensen die drinken en drogeren en geen barrière voor hen op te werpen, drinken en drogeren ze. [gelach] Zie je, het is echt niet onethisch om je identiteit te verbreken voorschrift, rechts? Hoevelen van ons hebben dat excuus ooit in het verleden gebruikt voordat we tot priester wijden?

Ik heb het zo vaak moeilijk gehad, ik kan het je niet vertellen. “Het is uit compassie, dus deze mensen genereren geen negatief karma door het boeddhisme te bekritiseren.” Rechts…

Dus hopelijk leren we door onze beoefening eerlijker te worden tegenover onszelf; dit is echter zeker een werk in uitvoering, nietwaar? Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik merk vaak dat ik iets zal doen, en ik zal me er niet helemaal goed bij voelen, maar ik zal het rechtvaardigen. En pas een paar jaar later kan ik echt eerlijk zijn over wat mijn motivatie was. Is dat iemand van jullie overkomen?

Het is alsof op een dag, een aantal jaren later, dat incident in mijn gedachten opduikt en ik denk: “Oh…dat was mijn motivatie. Daarom voelde ik me, ondanks al mijn rationalisaties, nooit helemaal op mijn gemak.” Dus als ik eenmaal mijn rotte motivatie heb erkend, voel ik me van binnen veel comfortabeler, vanwege de eerlijkheid. En dan doe ik er een paar zuivering. 

Je zou denken dat dit onderzoek misschien niet van toepassing zou moeten zijn op boeddhistische beoefenaars, omdat we zo diep geïnspireerd zouden moeten zijn door alle leringen dat we ze perfect volgen, maar als je soms hoort over de schandalen die plaatsvinden, dan besef je dat niet iedereen neemt de lessen op een serieuze manier. En we willen niet tot de mensen behoren die ze niet serieus nemen, maar we zijn er nooit honderd procent zeker van dat dat niet zo is. Als we iets onder het tapijt vegen, zullen we het niet toegeven. [gelach] We gaan zeggen: "Ik deed het vanwege deze geweldige reden." 

Toehoorders: We kunnen het ook zien als een videocamera. Wij zouden kunnen denken: “De Buddha kan zien wat ik doe”, of “Mijn leraar kan zien wat ik doe.” Ze zijn helderziend, dus ze kunnen zien. Of we maken ons misschien zorgen over wedergeboorte in de lagere sferen of zoiets, dus er zijn dingen die niet precies de logica van de leringen zijn, maar die ons toch op een andere manier kunnen helpen. 

Citybike: Dus, dingen denken als de Buddha of onze leraar ziet ons misschien of maakt zich zorgen dat we naar de lagere sferen zullen gaan, dat kunnen redenen zijn – misschien geen logische redenen, maar redenen – en die dingen worden in de Schriften als goede redenen gegeven. Maar soms zien we die ook over het hoofd, nietwaar? "De Buddha kan mij dit zien doen, dus ik leg het uit aan de Buddha waarom het echt goed is dat ik in deze situatie lieg.” [gelach] 

Toehoorders: Het doet ook denken aan de diepte van het zelfgrijpen. Zelfs in gewaden, zelfs in kleding voorschriftenZelfs als je onderwezen wordt, zelfs als je de Dharma bestudeert, beoefent en mediteert, zijn de zelfgrijpende en egocentrische gedachten zo sterk dat ze er altijd zijn. Het is alsof je niet op je hoede kunt zijn. Het is gewoon de diepte van het eigenbelang en het gevoel van ‘alles om mij’. Het is zo sterk.

Citybike: En wat voedt dat? Welk specifieke ding voedt ons onvermogen om helder te zien? In de eerste plaats is het onwetendheid en zelfingenomenheid, egocentrisme-ongetwijfeld. Maar wat zeggen we tegen onszelf dat dit rechtvaardigt? 

Toehoorders: [Onhoorbaar]

Citybike:Ja: “Het gaat mij nu en dan geluk brengen Buddha gezegd gelukkig te zijn.” "Ik geloof in karma maar niet vandaag." [gelach] “Ik heb het andere mensen zien doen die beoefenaars zijn.” Dat is een goede, nietwaar? Ik heb dat andere mensen zien doen van wie wordt verwacht dat ze goede beoefenaars zijn, dus het moet wel goed zijn om het te doen. Onder dat alles schuilt ook het gevoel van “Ik wil niet opvallen.” Het is alsof iemand een racistische grap vertelt: “Ik wil niet de persoon zijn die hem tegenhoudt en zegt dat dat niet gepast is.” Omdat andere mensen mij dan misschien niet leuk vinden. Dat gehechtheid om aardig gevonden te worden, om erbij te horen, het is geweldig. Ouders vertellen hun kinderen altijd dat ze zich niet moeten laten beïnvloeden door groepsdruk, maar dat is echt de manier waarop de meeste mensen functioneren. We worden erg beïnvloed door groepsdruk.

Dat is een voordeel van een verblijf in een klooster, omdat onze groepsdruk hier anders zal zijn. En als je het niet zelf in de hand hebt, gaan mensen je daarbij helpen. [gelach] Maar buiten, en soms zelfs hier in de gemeenschap, zelfs als iedereen ethisch probeert te zijn, is er nog steeds zoiets van: "Wat is de stemming van de groep op dit moment?" Het is zo prominent aanwezig en onze wens om erbij te horen en geen kritiek te krijgen is zo sterk dat we van alles zullen doen. 

Toehoorders: Ik ben ook opgevoed met het idee dat het niet aardig is om iets te zeggen. Of het is alsof we eerst dingen moeten uitzoeken.

VTC: Soms is het ook zo: het is niet het juiste moment om het naar buiten te brengen; je moet sommige dingen laten gebeuren. Of je moet meer wijsheid zoeken voordat je spreekt. Zeker.

Toehoorders: Liever dan de Buddha houdt mij in de gaten', heb ik de neiging te denken dat ik aan mijn eigen geest probeer te werken, en dat zie ik ook. Dus ik probeer tegen mezelf te zeggen dat ik iets niet kan doen en het zo gemakkelijk voor mezelf te verbergen. Maar er is dat element van het niet bewust zijn van je acties, het niet bewust zijn of begrijpen van je motivatie. Ik probeer voor ogen te houden dat ik dat niet moet doen, en daar bewust van te blijven.

Citybike: Of, zoals je zei, bij ijdele praatjes merken we het misschien op dat moment niet. Misschien merken we het later wel, maar dan bekennen we het niet echt serieus en nemen we het besluit om het niet nog een keer te doen. Het is gewoon: "Oké, ik moet later voorzichtiger zijn." [gelach] 

Toehoorders: Het experiment waar je het over had deed me denken aan een onderzoek dat ze deden op een basisschool, waar ze kinderen lieten darten en achter de rij moesten staan, maar er was niemand in de kamer. Ze gooiden de pijl en toen kwam er iemand binnen om te kijken hoe ze het deden. En dat deden ze, en veel kinderen speelden vals. Toen zeiden de onderzoekers: "Oké, er zit een denkbeeldige prinses in deze stoel die naar je kijkt, dus zorg ervoor dat je niet vals speelt." [gelach] En veel meer kinderen speelden in dat geval niet vals. Het is zoiets als: 'God houdt je in de gaten', of 'Buddha kijkt naar jou."

Citybike: Of zelfs je eigen geweten naar buiten projecteren als een externe getuige die naar jezelf kijkt; dat helpt zeker. Wij zijn erg extern georiënteerd, nietwaar? Maar welk hulpmiddel ons ook helpt, we moeten het gebruiken. 

Toehoorders: [onhoorbaar]

Citybike: Het is heel waar. Mensen bevinden zich op verschillende niveaus van hun beoefening, en dus zullen sommige redenen om negativiteit op te geven bij sommige mensen werken, maar bij andere mensen werken ze misschien niet zo goed. We moeten ze allemaal leren en dan kijken welke goed bij ons werken. We moeten bepalen welke reden we moeten gebruiken. 

Een ander aspect van het denken waarom zijn we niet openhartig, en waarom houden we ons niet aan goed ethisch gedrag, of waarom rationaliseren we dingen die niet zo goed zijn, is iets dat veel ter sprake kwam in discussies tijdens de Young Adults Explore Buddhism programma. Het is dat we erg bang zijn dat andere mensen ons beoordelen. Dus als je bijvoorbeeld een taak krijgt en je denkt dat je het niet zo goed zult doen, en je denkt dat mensen op je zullen neerkijken, dan speel je vals, zodat je eruit ziet beter in hun ogen. Anders zullen ze je misschien veroordelen en denken dat je dom bent of wat dan ook. Nogmaals, dit is het gehechtheid op wat andere mensen denken, op reputatie, en dat kan natuurlijk onze ontmoeting belemmeren, wat we ook willen. Het interfereert daar ook mee.

Het gaat erom dat we een veilige ruimte nodig hebben om ethisch te kunnen zijn, zodat we niet bang zijn dat we beoordeeld zullen worden – hetzij omdat we iets onethisch hebben gedaan, hetzij omdat we dat niet zullen kunnen. een norm handhaven waarvan we denken dat andere mensen slecht over ons zullen denken als we die niet naleven. Alsof je zoveel producten moet verkopen, je zoveel mensen moet arresteren, je dit en dat moet doen, en dan allerlei dingen moet bedenken om aan die eisen te voldoen, zodat je kritiek vermijdt en mensen die slecht over je denken, vermijden. .

Het is interessant om al die dingen te zien en hoeveel daarvan verband houdt met ‘Ik denk dat ze dit van mij denken’. “Ik leg hen op wat andere mensen van mij zullen denken en handel dan volgens wat ik denk dat zij denken dat ik zou moeten doen.” Dit hele gedoe blijft maar terugkomen, nietwaar? Het maakt ons een beetje gek, en nogmaals, één ding dat we hier in een gemeenschap proberen te creëren is een veilige ruimte waar mensen dat soort dingen kunnen toegeven. Als we het hebben over transparant zijn, denk ik dat dat een groot aspect van transparantie is. Het is zoiets als: 'Oké, dit is wat ik denk. Dit is wat ik deed.” Je vindt het oké om het te zeggen, omdat je weet dat niet iedereen op je af zal springen en je zal bekritiseren, omdat ze allemaal aan zichzelf werken en ze weten hoe moeilijk het is om je integriteit te behouden. Dat is een belangrijk stukje van de puzzel, nietwaar?

Het is interessant hoe je dit zelfs op jonge leeftijd kunt zien. Als kinderen begint onze motivatie waarschijnlijk met ‘Ik krijg wat ik wil’, maar later komt er zoveel naar voren over wat andere mensen van ons denken en: ‘Gaan ze mij bekritiseren?’ En dan gaat het verder naar de derde stap: onszelf weggooien. Dat kan daar ook in meespelen. We zijn zo streng voor onszelf als we niet aan onze eigen superhoge normen voldoen, dat veel van de rationalisatie en rechtvaardiging een poging kan zijn om onze eigen innerlijke criticus de mond te snoeren.