De vier vervormingen: wie denk je dat je bent?

We hebben gesproken over opvattingen en vooral over vergankelijkheid: denken dat vergankelijke dingen permanent zijn, en denken dat dingen die niet het vermogen hebben om ons blijvend geluk te brengen dat wel doen. De ernstigste misvatting, een diepgewortelde misvatting die we hebben, is dat dingen een zelf hebben. Met andere woorden, het is denken dat ze vanuit hun eigen kant bestaan, onafhankelijk van andere dingen, en dat ze een soort essentie of essentiële kwaliteit hebben die hen maakt tot wat ze zijn. 

Ze zeggen dat al onze kwellingen, al de andere verkeerde opvattingen, zijn hierop gebaseerd. Hoewel we soms kunnen opmerken dat we vergankelijke dingen als permanent beschouwen, of dingen die ons niet gelukkig kunnen maken als blijvend gelukkig beschouwen, is het zo moeilijk te begrijpen wanneer we naar een zelf. Omdat de dingen zo lijken, zijn we het erover eens, en het lijkt redelijk.

En het begint allemaal met het bestaan ​​van een echte me. Waarom bestaat er een echte ik? Omdat ik het voel. Is dat geen goede reden? “Ik heb het gevoel dat dat zo is me, dus daarom besta ik!” Je hoeft niet eens te denken zoals Descartes. [gelach] “Waarom besta ik: omdat ik het voel.” Er is een me en gewoon mijn gevoel dat er een is me is goed genoeg. En dat stellen wij nooit in vraag. Dat stellen wij nooit in vraag.

En toch, als we onderzoeken en zoeken naar wat we precies zijn – wie is deze ik die ik denk dat ik ben – wordt het uiterst moeilijk om iets vast te stellen. Als we zeggen dat we een lichaam, dan betekent dit dat we een deel van de lichaam dat ben ik. Dus snijd de lichaam: ben jij je brein? Ik ben een keer naar een autopsie geweest. Ze haalden de hersenen eruit, legden ze op een weegschaal en wogen ze. Waren ze iemand aan het wegen? Wogen ze die persoon? Als de hersenen van je geliefde voor je zouden liggen, zou je dan zeggen: "Ik hou zoveel van je!" Je zou waarschijnlijk zeggen: "Aiyeeeee!" [gelach]

Zijn we dan één mentale toestand? Zijn wij onze boosheid? Zijn wij onze liefde? Hangen we daarbinnen in een soort wijze mentale toestand rond? Welnu, als wij die ene mentale toestand zijn, hoe zit het dan met al deze andere mentale toestanden? Zijn zij niet wij?

Misschien zijn we iets dat onafhankelijk is van de lichaam en de geest in zijn geheel – een soort ziel. Er is een lichaam en geest en plop, daar wordt iets anders herboren. Dat kan een sterk gevoel zijn, vooral als je met dat soort ideeën bent opgegroeid. En toch moeten we ons afvragen: “Wat is die ziel?” En als het onafhankelijk is van de lichaam en geest, waarom gaan we er dan altijd van uit dat een persoon verwant is met de lichaam en de geest? 

Welnu, we kennen een persoon altijd door hem te identificeren met een lichaam of een geest. Dus als de ziel noch de lichaam noch de geest, wat is dan precies de ziel? Je kunt niet zeggen dat de ziel is wat denkt, omdat de geest is wat denkt. Je kunt niet zeggen dat de ziel is wat voelt, omdat de geest is wat voelt. Wat doet de ziel precies dat noch de lichaam noch de geest? En hoe verhoudt het zich tot jou? En hoe is het iets persoonlijks? 

Als we op zoek gaan naar dit zelf waarvan we aannemen dat we het zijn, vinden we het heel erg moeilijk om het te vinden. De reden daarvoor is dat de manier waarop wij ons het bestaan ​​van het zelf voorstellen, niet de manier is waarop het bestaat. Wat we zoeken bestaat niet. Daar is een zelf, maar het bestaat doordat het alleen maar gelabeld wordt. Maar als je ernaar zoekt, kun je het niet vinden. Het is er als je niet kijkt. Je kunt nog steeds zeggen: 'Ja, Eerwaarde Tarpa is daar; Eerwaarde Semkye is daar.’ Je kunt op een conventioneel niveau kijken. Maar als u precies onderzoekt waar dit woord naar verwijst, kunt u niet iets vinden en zeggen: “Dat is het; datis wie de persoon is.” 

Als we niet onderzoeken en analyseren, is de persoon een soort afkorting voor die combinatie van lichaam en geest. Het is een soort korte hand die dat specifiek zegt lichaam en de geest loopt door de kamer! [gelach] Of misschien zeg jij dat lichaam loopt door de kamer, maar je moet de geest daar toevoegen, want anders zou het een dode zijn lichaam. Dus het wordt: “Dat lichaam dat verbonden is met de geest, loopt door de kamer.” Dat is behoorlijk lang om te zeggen. Het is gemakkelijker om gewoon te zeggen: 'Joe loopt door de kamer.' 

Het is interessant als we dat gevoel hebben me om te proberen te onderzoeken: "Wat is dat precies?" Mijn moeder vroeg mij altijd: “Wie denk je dat je bent?” Dat is een uitstekende vraag! [gelach]