Een geheime zenmeester

Vandaag hebben we bij de groep in de Bonne Terre-gevangenis gesproken over zelfrespect, hoe als je zelfrespect zoekt buiten jezelf, je het nooit zult krijgen. Als je echter gewoon in vrede met jezelf bent, heb je zelfrespect. Zelfrespect zit van binnen en is niet afhankelijk van externe gebeurtenissen. Het gesprek werd soms interessant met verhalen op verhalen over handelen op manieren die verder reiken dan het eigen belang. Toen vertelde een man een verhaal dat alles bij elkaar bracht...

Hij zei dat hij een belangrijk bendelid was in het lusgebied. Hij was vrij goed bekend en moest een harde daad volhouden - een bendelid is tenslotte geen zwakhartige, zachtaardige aardige vent. Dus hij zei dat hij op de hoek van Delmar stond waar een Subway-winkel is, en deze man die hij nog nooit eerder heeft gezien, rolt op. Hij rolt letterlijk op omdat hij totaal verlamd is, op twee vingers na die hij gebruikt om de knoppen in te drukken waarmee de rolstoel waarin hij zit beweegt. Dus deze man kijkt hem aan en zegt: "Hé, wil je naar Subway gaan en een broodje voor me halen... hier is het geld." Hij denkt er even over na en zegt tegen zichzelf dat hij eigenlijk niets doet, dus oké, hij zal het doen. Hij neemt het geld en gaat naar Subway en haalt de sandwich. Hij haalt het er weer uit en legt het op de schoot van deze man in de rolstoel. De man kijkt ernaar en kijkt hem dan aan en vraagt: "Wil je me de boterham geven?"

"Oh mijn god", denkt het bendelid, "ik kan niet gezien worden dat ik deze man in de rolstoel voed." Maar hij vindt dat hij moet helpen. Dus hij kijkt voorzichtig de straat op en dan de straat af en dan naar links en rechts en dan kijkt hij nog een keer en ziet hij niemand die hij kent. Dus begint hij de man in de rolstoel te voeden. Op dit punt in het verhaal speelt onze vriend van een bendelid de scène na met zijn ogen die van rechts naar links over zijn schouders en terug gaan, met een bezorgde blik op zijn gezicht. Ik ben in tranen, ik lach zo hard. Maar hij blijft de man in de rolstoel voeden en al snel vergeet hij waar hij is en wie hem misschien ziet en is hij gewoon bezig met het voeden van de man. Na afloop zei hij dat hij heel goed voelde over wat hij had gedaan, hoewel hij hoopte dat niemand hem aardig vond.

Ik kan me de hele scène voorstellen. Petje af voor de man in de rolstoel die deze jongeman uit zijn box heeft laten stappen. Hij was een echte zenmeester!