George Washington zo stevig knijpen dat hij huilt

Elke keer als ik een moment van helderheid en stilte heb, word ik verdrietig. Triest voor alle keren dat ik had moeten helpen, maar in plaats daarvan toekeek. Verdrietig om alle grote en simpele dingen die onopgemerkt aan me zijn voorbijgegaan. De dingen die ik als vanzelfsprekend beschouwde en niet waardeerde en al die dingen die me in de toekomst zullen ontgaan na deze korte onderbreking van duidelijkheid. Het is in deze droefheid dat ik me het meest gedwongen voel om te handelen, om mijn mededogen mijn hebzucht en egoïsme te laten overheersen.

Lange tijd heb ik de fundamentele boeddhistische leer gevolgd, dat men alles moet verzaken gehechtheid naar de buitenwereld om uit te roeien hunkering en een einde maken aan lijden, om aan te geven dat we niet om dingen moeten geven of voelen, omdat het ons alleen maar lijden zal bezorgen. Dus lange tijd ging ik door het leven als een cyborg uit een sciencefictionfilm, afstandelijk en afstandelijk. En hoewel ik vredig en kalm was, was mijn leven saai en had het geen zin.

Toen kwam ik op een dag de Metta Sutra¹ die luidt:

Hij die bedreven is in het goede en die de staat van kalmte wil bereiken, moet als volgt handelen:
Hij moet in staat zijn, rechtop, perfect rechtop, meegaand, zachtaardig en nederig.

Tevreden, gemakkelijk te onderhouden, met weinig plichten, van eenvoudig levensonderhoud, beheerst in zinnen, discreet, niet onvoorzichtig, zou hij niet hebzuchtig gehecht moeten zijn aan gezinnen.

Hij mag geen enkele fout begaan, zodat andere wijze mensen hem zouden kunnen afkeuren. Dan moet hij zijn gedachte als volgt cultiveren: Mogen alle wezens gelukkig en veilig zijn; mogen hun geesten tevreden zijn.

Welke levende wezens er ook mogen zijn – zwak of sterk, lang, stevig of middelgroot, klein, klein of groot, gezien of onzichtbaar, zij die ver of dichtbij wonen, zij die geboren zijn en zij die nog geboren moeten worden – mogen allemaal wezens, zonder uitzondering, wees gelukkig!

Laat de een de ander niet bedriegen, noch een persoon, waar dan ook, verachten. In boosheid of slechte wil laat niemand een ander kwaad wensen.

Net zoals een moeder haar enige kind zou beschermen, zelfs met gevaar voor eigen leven, zo moet iemand een grenzeloos hart cultiveren voor alle wezens.

Laat iemands gedachten van grenzeloze liefde de hele wereld doordringen - boven, onder en over - zonder enige belemmering, zonder enige haat, zonder enige vijandschap.

Of men nu staat, loopt, zit of ligt, zolang men wakker is, moet men deze aandacht behouden. Dit is volgens hen de Sublieme Staat in dit leven.

Niet in vallen verkeerde opvattingen, deugdzaam en begiftigd met inzicht, geeft men op gehechtheid zintuiglijke verlangens. Voorwaar, zo iemand keert niet terug om opnieuw een baarmoeder binnen te gaan.

Na het lezen hiervan realiseerde ik me dat de Buddha bedoelde niet om niet om zorg en liefde te geven, maar om die zorg of liefde gebaseerd te laten zijn op mededogen of altruïsme in plaats van hebzucht, boosheid, of onwetendheid.

Sindsdien probeer ik mededogen en een altruïstische houding te cultiveren, maar het is erg moeilijk. En hoe meer ik deze deugden cultiveer, hoe moeilijker mijn beoefening wordt. Zo kunnen we gemakkelijk een drenkeling een handje helpen. Maar heel moeilijk voor ons om diezelfde persoon ons spaargeld te geven zodat hij een levensreddende operatie kan betalen. Of het is gemakkelijk voor ons om onze buurman ergens in onze auto een lift te geven. Maar het is buitengewoon moeilijk voor ons om diezelfde auto aan een dakloze te geven, ook al zou de simpele beschutting van onze auto ervoor zorgen dat die persoon niet doodvriest. En zelfs als je twee of drie auto's had. En hoeveel van ons zouden die persoon zelfs maar een ritje in onze auto geven?

We weten allemaal dat het leven en welzijn van een ander van onschatbare waarde is en meer waard dan al onze bezittingen. Maar zullen onze ego's ze laten gaan?

1. Vertaling door Eerwaarde W. Rahula ↩