ZH de Dalai Lama beantwoordt vragen

Vraag: Wanneer de Buddha eerst gewijde kloosterlingen waren er geen voorschriften. De voorschriften werden daarna geleidelijk gemaakt, toen sommige monniken en nonnen zich misdroegen. Er moet dus een diepere betekenis of doel zijn geweest dat de Buddha in gedachten had voor het kloosterleven, buiten het houden van voorschriften. Praat alsjeblieft over de diepere essentie of betekenis van een zijn kloosterlijk.

Zijne Heiligheid de Dalai Lama (HHDL): Ten eerste heeft het op individueel niveau een doel om een monnik of non. De Buddha zelf was daar een voorbeeld van. Hij was de prins van een klein koninkrijk, en hij deed hier afstand van. Waarom? Als hij in het koninkrijk blijft met alle activiteiten van de huisbewoners, dwingen juist die omstandigheden iemand ertoe betrokken te raken gehechtheid of in een harde houding. Dat is een belemmering voor de praktijk. Met het gezinsleven, ook al voel je je misschien zelf tevreden, je moet voor je gezin zorgen, dus je moet je bezighouden met meer wereldse activiteiten. Het voordeel van een monnik of non is dat je niet verstrikt hoeft te raken in te veel wereldse bezigheden of activiteiten. Als, nadat hij een monnik of een non, als beoefenaar kun je oprecht mededogen en zorg ontwikkelen voor alle voelende wezens - of in ieder geval de voelende wezens om je heen - dan is dat soort gevoel erg goed voor de accumulatie van deugden. Aan de andere kant, met uw eigen gezin, is uw zorg en wens uw gezinsleden terug te betalen. Misschien zijn er enkele uitzonderlijke gevallen, maar over het algemeen is die last een echte last en is pijn een echte pijn. Daarmee is er geen hoop op het vergaren van deugd, omdat uw activiteiten daarop zijn gebaseerd gehechtheid. Daarom wordt een monnik of non, zonder familie, is erg goed voor de beoefening van de Boeddhadharma omdat het basisdoel van Dharma-beoefening nirvana is, niet alleen dagelijks geluk. Als kloosterlingen streven we naar nirvana, het permanent beëindigen van samsarisch lijden, dus willen we het zaad of de factoren die ons in de samsarische wereld binden tot bedaren brengen. De chef hiervan is gehechtheid. Daarom is het belangrijkste doel om een kloosterlijk is verminderen gehechtheid: we werken eraan om niet langer gehecht te zijn aan familie, niet langer gehecht te zijn aan seksueel genot, niet langer gehecht te zijn aan andere wereldse voorzieningen. Dat is het hoofddoel. Dit is het doel op individueel niveau.

Vraag: Spreek alstublieft over het voordeel van het nemen van een hogere wijding als bhikshu of bhikshuni. Waarom heb je ervoor gekozen om een ​​bhikshu te worden in plaats van een sramanera te blijven? Wat is de beste manier om je voor te bereiden op de wijding tot bhikshu of bhikshuni?

HHDL: Over het algemeen worden in onze traditie, met een hogere wijding, al je deugdzame activiteiten effectiever, krachtiger, krachtiger. Evenzo zijn de negatieve activiteiten krachtiger (hij grinnikt), maar we hebben meestal de neiging om meer naar de positieve kant te kijken. De leer van de bodhisattva voertuig en tantrisch voertuig, bijvoorbeeld Kalachakra, spreken grote waardering uit voor de bhikshu gelofte. We vinden het een geweldige kans om een ​​hogere wijding te nemen. Een bhikshu of bhikshuni heeft meer voorschriften. Als je ze punt voor punt bekijkt, heb je soms het gevoel dat het er te veel zijn voorschriften. Maar als je kijkt naar het doel - verminderen? gehechtheid en negatieve emoties - dan is het logisch. Om onze negatieve emoties te verminderen, vinaya legt meer nadruk op uw acties. Dus vinaya bevat zeer gedetailleerd en nauwkeurig voorschriften over fysieke en verbale handelingen. Hoe hoger geloften-de bodhisattva gelofte en de tantrische gelofte-leg meer nadruk op de motivatie. Als je kijkt naar hoe de bhikshu en bhikshuni voorschriften werken, krijgt u een beter begrip van hun doel.

Over het algemeen zijn die boeddhistische beoefenaars die echt vastbesloten zijn om deze praktijk te volgen volgens de BuddhaZijn begeleiding wordt natuurlijk sramanera(ika), dan bhikshu(ni). Dan nemen ze de bodhisattva gelofte en tot slot de tantrische gelofte. Ik heb het gevoel dat de echte voorbereiding op het nemen van de bhikshu- of bhikshuni-wijding niet de studie is van de vinaya, maar meer meditatie over de aard van samsara. Er is bijvoorbeeld een voorschrift van het celibaat. Als je gewoon denkt: “Seks is niet goed. Buddha verbied het, dus ik kan het niet', dan is het erg moeilijk om je verlangen te beheersen. Aan de andere kant, als je denkt aan het basisdoel, het basisdoel – nirvana – dan zul je de reden voor de voorschrift en het zal gemakkelijker zijn om het te volgen. Wanneer je meer analytisch doet meditatie over de vier edele waarheden, zul je de overtuiging krijgen dat de eerste twee waarheden moeten worden opgegeven en de laatste twee moeten worden geactualiseerd. Nadat je hebt onderzocht of deze negatieve emoties – de oorzaak van lijden – kunnen worden geëlimineerd, zul je er zeker van zijn dat dit het geval is. Je ziet duidelijk dat er een alternatief is. Nu krijgt de hele oefening betekenis. Anders houden voorschriften is als een straf. Als je analytisch doet meditatie, zul je beseffen dat er een systematische manier is om de negatieve emoties te verminderen, en je zult dat willen doen omdat je doel nirvana is, de volledige eliminatie van negatieve emoties. Dit overwegen is de belangrijkste voorbereiding. Bestudeer de vier edele waarheden en doe meer analytisch meditatie over deze onderwerpen. Als je eenmaal oprechte interesse in nirvana hebt ontwikkeld en voelt dat het mogelijk is om te bereiken, zul je voelen: "Dat is mijn doel, dat is mijn bestemming." De volgende vraag is: “Hoe kan ik stap voor stap negatieve emoties verminderen op emotioneel en praktisch niveau?” Zo word je geleidelijk een upasaka, een volle upasakaeen upasaka met celibaat, een sramanera en een bhikshu. Voor vrouwen staat er één op de eerste plaats upasika, dan sramanerika, shiksamana en bhikshuni. Geleidelijk de verschillende niveaus van voorschriften beklimt de trappen naar bevrijding.

Vraag: Is er een andere manier om de? vinaya voor iemand die in de Vajrayana traditie? Hoe integreren we onze studie en praktijk van vinaya met onze studie en praktijk van de tantra?

HHDL: Volgens onze traditie zijn we kloosterlingen en celibatair, en beoefenen we tegelijkertijd de Tantrayana. Maar de manier van oefenen is door middel van visualisatie. We visualiseren bijvoorbeeld de partner, maar we raken elkaar nooit aan. In de praktijk voeren we dit nooit uit. Tenzij we een stadium hebben bereikt waarin we de kracht volledig hebben ontwikkeld om al onze energie te beheersen en het juiste begrip van sunya (leegte, realiteit) hebben gekregen, tenzij we echt alle vermogens bezitten waardoor die negatieve emoties kunnen worden omgezet in positieve energie , we oefenen nooit met een echte partner. Hoewel we alle hogere praktijken beoefenen, volgen we wat de implementatie betreft: vinaya. We volgen nooit volgens Tantrayana. We kunnen geen bloed drinken!! (iedereen lacht). In de praktijk moeten we de strengere discipline van vinaya. In het oude India was een van de redenen voor de degeneratie van de Boeddhadharma was de verkeerde implementatie van bepaalde tantrische verklaringen.

Vraag: Het is moeilijk om de vinaya letterlijk in alle situaties tegenwoordig. Kunnen er aanpassingen worden gedaan aan hoe we het leven?

HHDL: Uiteraard moeten we er alles aan doen om de vinaya leringen en voorschriften. Dan is het in bepaalde gevallen, als er voldoende reden is om bepaalde aanpassingen te doen, mogelijk. Maar we moeten deze aanpassingen niet te gemakkelijk maken. Eerst moeten we de voorkeur geven aan het volgen van de vinaya voorschriften zoals ze zijn. Als er voldoende gegronde redenen zijn die een aanpassing noodzakelijk maken, dan is het toegestaan.

Vraag: Wat is de bron van vreugde in de geest? Hoe behouden we een gevoel van vreugde? Hoe gaan we om met twijfelen en onveiligheid die kan ontstaan?

HHDL: Als je als beoefenaar eenmaal enige innerlijke ervaring opdoet als resultaat van je spirituele oefening, geeft dat je enige diepe voldoening, geluk of plezier. Het geeft je ook een soort vertrouwen. Ik denk dat dat het belangrijkste is. Dit komt door meditatie. De meest effectieve methode voor je geest is analytisch meditatie. Maar zonder de juiste kennis en begrip is het moeilijk om mediteren. Er is geen basis om te weten hoe het moet mediteren. Analytisch kunnen doen meditatie In feite zou je kennis moeten hebben van de hele structuur van het boeddhisme. Studie is dus belangrijk; het maakt een verschil in je meditatie. Maar soms wordt in onze Tibetaanse kloosters te veel nadruk gelegd op de intellectuele kant en wordt de praktijkkant verwaarloosd. Het gevolg is dat sommige mensen grote geleerden zijn, maar zodra hun lezing is afgelopen, verschijnt lelijkheid. Waarom? Intellectueel zijn ze een groot geleerde, maar de Dharma is niet geïntegreerd in hun leven.

Als je eenmaal persoonlijk een diepere waarde ervaart als resultaat van onze beoefening, dan zal je geluk niet worden aangetast, ongeacht wat andere mensen doen, wat andere mensen zeggen. Omdat je door je eigen ervaring ervan overtuigd zult zijn: "Ja, daar zit iets goeds." De Buddha maakte het heel duidelijk. Vanaf het begin zei hij dat het buitengewoon belangrijk was voor elk individu om zijn of haar beslissingen te nemen en zich in te spannen voor de beoefening.