Echt of online?

Dit wordt een uitdaging voor ons, omdat technologie zo wijdverbreid is. Aan de ene kant geeft het ons de mogelijkheid om zoveel meer mensen te bereiken, en kunnen mensen zoveel meer leringen horen, enzovoort.

Het enige dat de technologie echter mist, is echt die persoonlijke connectie maken. Ik denk dat er een groot verschil is tussen het bekijken van leringen op een video en in een kamer zijn in de aanwezigheid van iemand die je de leringen rechtstreeks leert. Daar zit een heel groot verschil tussen.

Dus ik zou het vreselijk vinden als het boeddhisme van de 21e eeuw alleen gebaseerd zou worden op technologie, omdat ik denk dat de persoonlijke relatie met de leraar erg belangrijk is. Ik denk dat het heel belangrijk is om de leringen rechtstreeks van iemand in realtime te horen, niet alleen voor wat er wordt onderwezen, maar ook hoe we het horen. Want als een leraar lesgeeft, als er een live publiek is, krijg je de hele tijd informatie van het publiek, over of ze het begrijpen of niet. Als je alleen maar een videoreeks met onderwerpen maakt, heb je geen idee of je publiek het gaat begrijpen.

Dat is van de kant van de leraar.

Van het deel van het publiek, als je voor iemand staat die de Dharma onderwijst, ga dan rechtop zitten, ja? Je let op, oké, je dommelt een beetje in, maar thuis leun je achterover in je stoel, leg je voeten op de grond, pak je kopje koffie en de chips en eet je tijdens de pauze. lesgeven, dan is er iets goeds op tv, dus druk je op de pauzeknop en ga je tv kijken.

En dan kom je misschien terug naar de Dharma-praat, of niet.

Technologie is dus geweldig, maar ik denk niet dat we alles afhankelijk moeten laten zijn van technologie.