de andere oever

De Titanic-tentoonstelling toert momenteel door het land en bevindt zich nu in mijn geboorteplaats Spokane, Washington. Ik heb een zeer persoonlijke interesse in het verhaal van de tragedie. Mijn vader, geboren in Boedapest, Hongarije, kwam als jongste van zeven kinderen in 1912 op tweejarige leeftijd naar Amerika. De familie boekte een passage op de Carpathia die op de terugweg naar Engeland de overlevenden van de Titanic redde. Ik heb nog pa's instapkaart. Gegeven verschillende oorzaken en voorwaarden ze hadden passagiers op dat noodlottige schip kunnen zijn.

Het dodental voor het ongeval was 1,503 mensen, inclusief passagiers en bemanningsleden. Zeer weinig mensen gingen met het schip ten onder. De meesten dreven weg in hun reddingsvesten in de ijskoude wateren van de Noord-Atlantische Oceaan en stierven. Er waren 705 overlevenden, voornamelijk vrouwen en kinderen. Volgens de wet mocht het schip slechts 962 reddingsbootstoelen hebben. Het vervoerde eigenlijk 1,178, maar 472 stoelen bleven ongebruikt. Het was duidelijk dat er massale chaos was en geen reddingsoefeningen. Dit grote schip moest immers onzinkbaar zijn. Was het trots, arrogantie of gewoon onwetendheid waardoor mensen dat dachten?

Als boeddhisten zijn we allemaal bekend met de gelijkenis van "The Other Shore". De Buddha vertelt ons dat we momenteel in samsara leven, een toestand van voortdurend onbevredigend voorwaarden (duhkha) gedreven door onze kwellingen en karma. Aan dit alles ligt onze zelfgrijpende onwetendheid ten grondslag, die de aard van de werkelijkheid verkeerd begrijpt, zodat we de leegte van het inherente bestaan ​​niet begrijpen. Over deze enorme oceaan van onwetendheid ligt nirvana, een gemoedstoestand die bevrijd is van alle duhkha van het cyclische bestaan. Om die andere kust van vrede en tevredenheid te bereiken, moeten we een schip bouwen dat in staat is om de reis te maken. Dat schip is gebouwd met behulp van vrijgevigheid, ethisch gedrag, standvastigheid, vreugdevolle inspanning, concentratie en wijsheid. Het is de Dharma, de Buddha is onze kapitein, en de Sangha is onze bemanning. Wij allen voelende wezens zijn de passagiers.

We kunnen deze gevaarlijke reis naar de andere oever niet alleen maken. Als voelende wezens zijn we onlosmakelijk afhankelijk van elk ander wezen. Het is alleen onze overmoed en onwetendheid die ons doen denken dat we autonome entiteiten zijn die het alleen en zonder hulp in deze wereld kunnen redden. Achteraf gezien had iedereen op de Titanic een overlevende kunnen zijn als er genoeg zitplaatsen waren geweest voor zowel de rijken als de armen. Een kind in de eerste klas stierf; 49 kinderen van tussendek overleden! Omdat ik van nederige afkomst ben, zou mijn familie zeker niet bij de passagiers in de eerste klas zijn geweest. Gelukkig is ontwaken niet afhankelijk van sociale klasse of inkomen, zodat de rest van ons de andere oever kan bereiken als we op de boot stappen.