Vasthouden aan mijn principes

Na lang nadenken heb ik me beperkt tot in wezen twee reacties op mijn situatie. Een daarvan is om te exploderen en veel schade toe te brengen aan een of meer individuen en in dat beeld te staan ​​met al zijn tekortkomingen en problemen. De andere is, wanneer het mijn vermogen om ermee om te gaan te boven gaat, me terug te trekken in isolatie in beschermende hechtenis en terwijl ik daar ben, me te concentreren op meditatie en groei. Voorlopige hechtenis (wat meestal eenzame opsluiting betekent) is geenszins een utopie, maar zou iets meer in overeenstemming kunnen zijn met waar ik in geloof.

Ik heb de laatste tijd twee tijdschriften gelezen, Mother Jones en Utne, en heb veel oprechte en toegewijde individuen ontmoet die stevig staan ​​in waar ze in geloven, of het nu gaat om anti-globalisering of pro-alternatief, beheer van hernieuwbare bronnen of geweldloosheid. Dat doen ze door die idealen na te leven. Dus ik zie niet alleen bepaalde Dharma-beoefenaars die moreel, spiritueel en heilzaam leven, maar ook degenen die beweren geen sekte te zijn, maar gewoon het beste willen voor ons allemaal en leven waar ze over spreken. Vrij krachtig.

Aangezien ik de Dharma probeer te leven, hoe zou ik dat kunnen doen zonder geweldloosheid en mededogen te beoefenen? Een simpele gedachte, ik weet het, maar het is krachtig, angstaanjagend, oprecht, bevrijdend en eerlijk om het te beleven, zelfs in het licht van groepsdruk en het label van 'lafaard'.

Natuurlijk, hoe anderen over mij denken, heeft nog steeds invloed op mijn onvolwassen geest, maar ben ik bereid mezelf en talloze anderen kwaad te doen in een poging de ongrijpbare, steeds veranderende gedachten van anderen over mij te stoppen? Het is beangstigend om te bedenken hoe gemakkelijk het zou zijn om de vicieuze cirkel van schade voort te zetten, vooral hier en vooral wanneer dat precies is wat er van ons hier wordt verwacht.

Het is mogelijk dat mijn enige daad van geweld vele niveaus van het leven zou kunnen beïnvloeden, zodat het mij en degene die ik schade toebrengen natuurlijk tijdelijk lijden zou veroorzaken, evenals langdurig lijden met de neiging om te blijven schaden. Het zou de reclasseringscommissie een reden kunnen geven om geen gedetineerden met institutionele overtredingen vrij te laten, waardoor meer mensen opgesloten zouden blijven, waardoor de gevangenissen overvol zouden raken. Dit zou op zijn beurt de noodzaak creëren om nieuwe gevangenissen te bouwen, waarvoor geld nodig zou zijn dat voor onderwijs zou kunnen worden gebruikt (zoals hier gebeurde in 1995-2000). Dit zou niet alleen de opvoeding van kinderen schaden, maar ook de toekomst van gemeenschappen. De grote constructie/vernietiging die nodig is om nieuwe gevangenissen op te zetten, zou ook bepaalde ecosystemen veranderen en vernietigen.

Het is langdradig, maar het klinkt een beetje realistisch, en ik wil niet helpen bij het creëren van dat soort problemen. Ik heb genoeg om mee te werken zonder olie op het vuur te gooien.

Mijn drang om fysiek uit te halen, schuilt nog steeds in een donkere hoek, wachtend op het juiste moment om zich te presenteren, maar door te denken aan deze verschillende niveaus van effecten en verschillende ontvangers van die effecten, is het voor mij in ieder geval mogelijk om die harde gedachte van het grijpen van de controle en het aanrichten van ravage. Ik hoop dat ik hieraan kan voldoen en hier niet schadelijk kan reageren.