Beste mama

Beste moeder,

Het zijn alle kleine dingen die ik mezelf opnieuw aanleer die voor mij verloren waren gegaan, en die ik nu herontdekte.

Gisteren reed ik langs boerderijen met bewerkte velden, rode schuren die afsteken tegen de grijze bomen die net rood begonnen te ontluiken. Sommige bomen zijn in hun vroege vergroeningsfase. Kornoeljes bloeien. Ik passeerde Hereford-runderen die in het bedauwde gras graasden.

Ik draag een blauw poloshirt met korte mouwen en alles wat ik nog meer moet dragen. Ik ben al meerdere keren veranderd. Sommige dingen passen niet, maar ik kom weer terug op maat.

Wat een leuke ervaring, om buiten in de tuin te staan ​​terwijl de avond viel, kijkend naar de activiteiten van een buurt, de geluiden ervan horend - gezinnen die zich in auto's opstapelen, kinderen die door tuinen rennen, een plaatselijke garageband die aan het oefenen was.

Ik liep over straat, zonder begeleiding, mijn handen in beide zakken in het geld begraven. Ik ben tussen de mensen, helemaal alleen, en niemand draagt ​​een uniform. Er zijn geen handboeien, geen dikke sleutelhangers en geen gebabbel in de walkietalkie.

Ik kauw op een stuk Juicy Fruit kauwgom, en ik mag erop kauwen. Ik hoef me geen zorgen te maken dat ik in het 'gat' wordt gegooid.

Mijn bed is zo zacht en zo veel breder dan ik gewend ben. Ik sliep 3-1 / 2 uur, en ik voel me verfrist, herboren, genezen van jaren van marteling en gewoon gemeenheid.

Vrouwen praten met mij, stellen zichzelf voor, en ik mag met hen praten, openlijk, zonder bang te zijn in het 'gat' te worden gegooid. De vrouw in het restaurant glimlacht en vraagt ​​eigenlijk geïnteresseerd: 'Wat wil je? Is dat alles? Kan ik iets anders voor je halen?" Het eten is echt eten, bereid om iemand te plezieren. Het heeft smaak, aroma en balans.

Ik liep naar een automaat en kocht geroosterde zonnebloempitten. Ik zoek in het telefoonboek naar restaurants, krijg eetsuggesties van de lokale bevolking, en ik controleer busschema's en de prijs van taxi's heen en terug.

Mensen stellen zichzelf voor als 'Mary', 'Jessica', Dave', 'Eric' of 'Mike'. Nooit als "Mr. Thomas' of 'mevr. Howley' of 'luitenant'. We kleden ons allemaal hetzelfde en lopen samen door de straten.

Een paar uur op het erf staan, in een familiebuurt, kijken en luisteren, alles in je opnemen - dat was een geweldige ervaring. Een klein meisje rende met haar vader door de achtertuin; vrienden kwamen aan bij een huis en voegden zich bij de bewoners op de veranda, om te praten en dingen te drinken; een pick-up basketbalspel kwam in de buurt en ik hielp voorkomen dat de ballen de tuin in rolden. Ik raakte bomen aan en legde mijn hand op hun ruwe huid. Ik ging naar buiten in het donker, en ik had overal ter wereld kunnen gaan. Wat een heerlijke vrijheid.

Ik heb mensen horen klagen dat ze maar 60 dagen, of 30 dagen, in het opvanghuis of minder krijgen, en ze zeggen dat ze de plaatsing van het opvanghuis gaan weigeren. Ik kan alleen maar zeggen: "Zelfs een dag buiten is het waard." We raken er zo aan gewend om 'binnen' te zijn, van alles beroofd, gekleineerd en gestraft, lastiggevallen en beperkt, zoals we al zoveel jaren zijn geweest. Het lijkt erop dat subtiele delen van ons de wereld moeten opgeven om de onmenselijkheid, het verdriet en de wreedheid van de gevangenis te overleven.

Er gewoon zijn is de straf. De medewerkers hoeven ons geen bevelen uit te blaffen, ons te vernederen, ons verder te straffen. De straf wordt beperkt tot de wereld, de buurt, vrijheid, comfort, familie, kwaliteit en vrijheid. De extra belediging van het personeel is niet nodig. De blessure hoeft niet te worden verergerd. Het lijden hoeft niet te worden vergroot.

Ik zou willen dat iedereen een individuele poging zou doen om menselijker, vriendelijker, genereuzer en vreedzamer te zijn. Het kost niets. Het alternatief heeft ons alles wat kostbaar is aan het leven gekost, en kost ons dat nog steeds.

Misschien is dat wat ik me nu realiseer, wat ik het meest heb gemist - de vriendelijkheid en waardigheid die we ons kunnen veroorloven, en die we ons allemaal kunnen veroorloven, door een humaan leven te leiden. Ik voel de vriendelijkheid hier in de lucht. Ik voel het weer in mij ontwaken, herontdekt worden.

Ik heb spijt van elk gemeen ding dat ik ooit in mijn leven heb geschreven of gezegd, vooral in de afgelopen 13 jaar. Ik realiseer me nu hoe krankzinnig ik in die jaren was geworden. "Krankzinnig" is het juiste woord, want als mensen anderen niet koesteren, met wie we allemaal verbonden zijn, dan zijn we zeker niet gezond.

Het gezond verstand bloeit weer op met de vriendelijkheid. Het is vandaag lente in het hele universum. Het is XNUMX mei en ik ben de meipool, waardoor het leven zich om mij heen kan wikkelen.

Ik bid voor al diegenen die schade toebrengen en voor al diegenen die schade oplopen. We zijn allemaal één en hetzelfde.

Met liefde en gebeden,
M.