Werken met mensen in de gevangenis

Gevangenen zijn niet anders dan die aan de buitenkant. Lijden is lijden: we ervaren het allemaal. (Foto door Artsen voor Mensenrechten – Israël)

Hmmm. Een interessante gedachte. Ik zal het zo goed mogelijk op schrift beschrijven, ik denk dat medelevende mensen die ervoor kiezen om gevangeniswerk te doen, echt moeten geloven dat wij opgesloten mensen niet anders zijn dan zij. Lijden is immers lijden: we ervaren het allemaal, of we nu opgesloten zitten of niet.

Ik heb gemerkt dat een paar vrijwilligers neerbuigend overkomen, alsof ze geen problemen hebben en de 'arme, ellendige gevangenen' moeten redden van hun helse bestaan. Dit is de verkeerde mentaliteit omdat het meer obstakels op het pad van vertrouwen plaatst. In plaats daarvan zouden ze ons moeten zien zoals we zijn, net als mensen aan de buitenkant. Als ze verder kunnen gaan dan een veroordelende houding over de misdaden die we hebben begaan, zullen ze zien dat er echt geen verschil is tussen ons. Degenen die vrijwillig leiding geven meditatie of boeddhistische groepen zouden moeten weten dat sommigen van ons hier zeer serieuze spirituele zoekers zijn. Sommige mensen in de gevangenis oefenen al jaren, zelfs decennia. Ten slotte stel ik voor dat ze niets aannemen en met een frisse en open geest binnenkomen.

Ik hoop dat dit je zal helpen in je toekomstige gesprekken met degenen die met gedetineerden werken. Het lijkt erop dat zovelen die dit werk doen - hoe vriendelijk ze ook zijn - zeggen dat het meer om hen gaat en wat ze doen voor de "arme, misleide opgesloten mensen" dan om enige echte Dharma-beoefening. Het is niet mijn bedoeling om hard of ondankbaar te klinken. Voor sommigen van ons is dit de enige kans die we hebben op een gekwalificeerde formele Dharma-beoefening.