De Ronco-labelmaker

Toen ik een kleine jongen was, kocht mijn familie een van die ouderwetse labelmakers. Weet je nog die ene, met de draaiknop en de trekker waar je elke letter intoetste en vervolgens op de trekker drukte om de gekleurde tape af te drukken?

De tv-serie oppasser was toen populair en ik besloot alles in mijn kamer te labelen, net zoals alles in de Bat-grot werd gelabeld. Ik bracht een groot deel van een zaterdagochtend door met het zorgvuldig afdrukken van labels voor alles in mijn kamer: Bat-bed, Bat-dressoir, Bat-bureau, Bat-lamp, Bat-radio, enz. Mijn Bat-moeder was natuurlijk niet blij met mijn etikettering "Ze laten overal sporen achter!", en uiteindelijk dwong ze me ze er allemaal af te halen. Mijn Bat-moeder was veel wijzer dan ik haar de eer gaf.

We labelen dingen en mensen. Het is wat we doen. Zo leren we over onze wereld. Als we jong zijn en leren, plakken we overal labels op: appel, hond, kat, moeder, vader, goed, slecht. Het probleem ontstaat wanneer we deze etikettering tot het uiterste doorvoeren, onze ervaring beperken en starre vooroordelen vormen over onze wereld en over onze medebewuste wezens.

Ik werd een etiketteerder van mensen van wereldklasse. Ik zou meteen iedereen die ik tegenkwam een ​​label geven: pompeus, saai, sexy, grappig, boos, dom, luchthartig. Toen ik je eenmaal dat etiket opplakte, kwam het er nooit meer af, het zou nooit veranderen. Dat label dicteerde mijn interacties met jou.

Had ik maar een labelmaker hier in de gevangenis! Dit is een paradijs voor labelmakers. De labels die ik kon uitprinten: Moordenaar, Bankovervaller, Drugsdealer, Crack Head, Criminally Insane, Child Molester en zelfs Terrorist! Hier heeft iedereen een behoorlijk negatief label.

Voordat ik boeddhist werd, toen ik hier voor het eerst aankwam, was ik weken bezig met het plakken van etiketten op mensen. En nu, terwijl ik de Dharma bestudeer, probeer ik mededogen te oefenen voor alle levende wezens en ontwikkel bodhicitta, Ik ben me gaan realiseren hoe gehecht ik altijd aan mijn labels ben geweest; hoe ik gehecht raak aan mensen met 'Goede' labels (Grappig, Meelevend, Sexy), en mensen vermijd met 'Slechte' labels (Pompous, Stupid, Angry).

Onlangs, terwijl ik wachtte om te winkelen bij de commissaris (het is onze Wal-Mart, behalve omdat de BOP ons allemaal als 'Oneerlijk' heeft bestempeld, mogen we niet door de gangpaden zwerven), het nadelige en beperkende effect van mijn etiketteringshit me vierkant in het gezicht. Er stond ook een van de medische patiënten te wachten, een man die ik herkende en die op de vijfde verdieping woonde, waar de ziekste patiënten gehuisvest zijn, de meesten zijn terminaal ziek. Ik kon zien dat hij zich niet lekker voelde toen hij onderuitgezakt in zijn rolstoel, leunend op een elleboog, zijn ogen dicht. Naast hem stond… nou ja, iemand die ik had bestempeld als een 'Thug'. Eigenlijk hoefde ik hem niet eens een etiket op te plakken; THUG was in grote letters op zijn arm getatoeëerd. Alles aan deze man straalde wat mij betreft Thuggery uit, de frons op zijn gezicht; zijn broek hangt langs zijn kont; zijn gouden tanden; zijn constante zingen van boze rap songteksten. Ik had deze persoon volledig afgedaan als 'slecht'.

Terwijl ik toekeek, zei de patiënt iets tegen de 'Thug', die zich dichter naar hem toe boog om te horen wat er werd gezegd. Vervolgens legde hij zijn hand op het voorhoofd van de patiënt, voelend voor een temperatuur. De 'Thug' bukte zich en zei iets tegen de patiënt, greep de rolstoel en duwde zijn zieke vriend naar de lift.

Die simpele handeling van het plaatsen van zijn hand op het voorhoofd van de patiënt, de handeling van een ouder die voor een ziek kind zorgt, raakte me. Hoe kon een 'Thug' zoiets liefdevol en medelevend doen?

Ik realiseerde me dat het niet uitmaakt welk label ik op een persoon plakte, ze waren in staat tot goed. Die etiketten die we automatisch op iedereen plakken, vernauwt onze perceptie van mensen, belemmert ons om de hele persoon te ervaren. Labels zorgen ervoor dat we de niet kunnen zien Buddha- de natuur die in ieder van ons zit.

Omdat ik zo gewend ben aan het labelen van mensen, vind ik het moeilijk om, als ik iemand nieuw tegenkom, mijn vertrouwde oude labelmaker niet tevoorschijn te halen. Ik ben begonnen met iets te proberen dat Richard Gere doet in zijn ontmoetingen met alle levende wezens: hij pauzeert en genereert dan de gedachte: "Ik wens je geluk." Die simpele gedachte opent je geest voor die persoon, verbindt je met hem. En als je open en verbonden bent met mensen, begin je hun lijden te begrijpen en begin je mededogen voor hen te krijgen.

Dus, zoals mijn moeder me zoveel jaren geleden vertelde, ik haal die etiketten eraf en hoop dat ze geen sporen achterlaten.