In harmonie leven als dingen uit elkaar vallen

We zijn allemaal op de hoogte van de aantasting van het milieu waarmee onze planeet wordt geconfronteerd en we hebben misschien een idee hoe dit, als het niet wordt gecontroleerd, ons leven en dat van toekomstige generaties zal beïnvloeden. Toch hebben de meesten van ons de neiging vast te lopen als het erom gaat op een gepaste manier op deze situatie te reageren. In plaats daarvan worden we afgeleid door gevoelens van hulpeloosheid, anderen de schuld geven en gebrek aan opmerkzaamheid. Laten we deze omwegen onderzoeken en kijken wat we kunnen doen om ze te overwinnen.

Hulpeloosheid overwinnen door vastberadenheid te versterken

Vorig jaar woonde ik een boeddhistische kloosterlijk conferentie over het milieu en leerde dat er nu een nieuwe psychologische aandoening is die 'klimaatangst of milieuangst' wordt genoemd. Dat wil zeggen, mensen kijken naar de verwoesting van het milieu en worden als reactie daarop angstig, boos, angstig of apathisch. Er is zoveel te doen en zo weinig tijd om de nodige veranderingen aan te brengen die, in plaats van de uitdaging met creativiteit en standvastigheid, we blijven vastzitten in onze emoties en doen heel weinig. Het is alsof een hoekje van onze geest denkt: "Als ik dit probleem niet snel en gemakkelijk kan oplossen, waarom zou ik het dan nog proberen?" en we zinken in wanhoop.

Deze slopende mentale toestand wordt een extra, extra obstakel om het probleem van de opwarming van de aarde te verhelpen. Het is ook tegengesteld aan de houding die de Buddha moedigt ons aan om als Dharma-beoefenaar te hebben. Als de Buddha dacht dat aangezien oneindige bewuste wezens verdrinken in een cyclisch bestaan, het onmogelijk is om ze allemaal naar bevrijding te leiden en als hij zijn handen in wanhoop ophief en weigerde te onderwijzen nadat hij de verlichting had bereikt, waar zouden we dan zijn? Maar de Buddha wist dat alleen omdat iets moeilijk is, dit niet betekent dat we het opgeven en niet handelen. In plaats daarvan wist hij dat alles wat hij deed om bewuste wezens te onderwijzen en te leiden hen ten goede zou komen, zelfs als het uiteindelijke doel van alle ontelbare bewuste wezens om verlichting te bereiken vrijwel onmogelijk was. Hij riep zijn hoop, optimisme en vreugdevolle inspanning op en deed wat hij kon, en dat moeten wij ook doen om de natuurlijke omgeving te genezen.

Vermijd anderen de schuld te geven door verantwoordelijk te zijn voor ons deel

Een andere manier waarop onze geest op een zijspoor wordt gezet, is door anderen de schuld te geven van de milieuvervuiling en te klagen: "Dit komt door de hebzucht van bedrijven, hun CEO's en aandeelhouders. Het is de schuld van ingenieurs die geen manieren bedachten om de oliestroom te stoppen als er een booreiland zou breken bij diepzeeboringen. De overheid doet te weinig om bedrijven te controleren en onderzoek naar alternatieve energiestrategieën te stimuleren.” Deze manier van denken creëert gevoelens van hulpeloosheid, die we maskeren met woede en verwijten. Het is een slimme manier van onze egocentrische gedachte om afstand te doen van onze eigen verantwoordelijkheid, te verwachten dat anderen alles oplossen en ons gebrek aan betrokkenheid te rechtvaardigen.

In plaats van kwade bedoelingen aan anderen toe te schrijven, zouden we er beter aan doen onze eigen geest te onderzoeken, onze slechte motivaties te bezitten en ze te veranderen. Hoe zit het met het erkennen van onze eigen hebzucht in plaats van met de vinger te wijzen naar de hebzucht van anderen? Wij zijn tenslotte degenen die natuurlijke hulpbronnen overmatig consumeren en uitputten. Ik denk dat het productiever zou zijn om te kijken naar wat we zouden kunnen doen om te veranderen dan om vast te blijven zitten met vingerwijzen. Dit wil niet zeggen dat we de onzorgvuldigheid en hebzucht van bedrijven en de traagheid van de overheid over het hoofd zien. Die moeten onder de aandacht worden gebracht. Laten we echter niet denken dat we niet betrokken zijn bij het probleem, want we hebben ingestemd met de visie van een materialistische samenleving die onbeperkt wil consumeren.

Wees op uw hoede door onderlinge afhankelijkheid te zien

Dit brengt ons ertoe om te onderzoeken hoe we 'automatisch' leven, met weinig aandacht en aandacht voor hoe onze individuele levensstijlen de planeet beïnvloeden. Een paar jaar geleden ontmoette ik bijvoorbeeld een stel dat beide universiteitsprofessoren waren die ecologie doceerden. Ze gaven veel om het milieu en de mensen en dieren die erin leven en waren erg bezorgd over de opwarming van de aarde. Op een dag kwamen hun kinderen thuis van school en zeiden: "Papa en mam, we moeten ons papier, plastic, metaal en glas recyclen om het milieu te beschermen", en "We willen carpoolen met onze vrienden als we naar de after- school activiteiten. Kun je carpoolen met andere professoren als je naar je werk gaat? Of wat dacht je van een ritje met de bus? Laten we stoffen tassen halen voor onze boodschappen. Zoveel papier en plastic gebruiken is niet goed voor het milieu.”

De ouders waren verrast. Ze hadden nooit nagedacht over het effect van hun eigen levensstijl op het milieu. Ze hadden er geen rekening mee gehouden wat ze op individueel niveau in hun dagelijks leven konden doen om het milieu en de levende wezens waar ze zoveel om gaven te beschermen.

Milieubewuster handelen in ons eigen leven is een tegengif voor gevoelens van wanhoop, hulpeloosheid en boosheid. Door dit te doen, worden we geconfronteerd met de geest die zegt: “Maar het is onhandig om te carpoolen of met de bus te rijden. Ik wil alleen gaan en komen wanneer ik dat wil' of 'Het kost tijd om glas, blikjes en melkpakken schoon te maken en recyclebare materialen te scheiden' of 'Het is vermoeiend om stoffen tassen bij te houden. Het is zoveel makkelijker om een ​​tas in de winkel te krijgen.” Hier moeten we onze luie en egocentrische houding onder ogen zien en onthouden dat we in een onderling afhankelijke wereld leven. We herinneren ons eraan dat elk voelend wezen gelukkig wil zijn en lijden zo intens wil vermijden als wij, en concentreren ons op de vriendelijkheid die we van anderen hebben ontvangen. Deze manier van denken genereert in ons een sterke vastberadenheid om te leven op een manier die voor andere levende wezens zorgt. Als dit betekent dat we wat ongemak moeten doorstaan, kunnen we dat doen omdat het voor een hoger doel is. Op deze manier moeten we onszelf aanmoedigen, wetende dat we ons beter zullen voelen over onszelf als we denken en handelen op een manier die voor anderen zorgt.

Ik denk dat als de Buddha vandaag zou leven, zou hij vaststellen voorschriften recyclen en stoppen met het verspillen van hulpbronnen. Veel van onze kloosterlijk geloften ontstond omdat leken klaagden bij de Buddha over wat monniken of nonnen deden. Elke keer dat dit gebeurde, Buddha zou vestigen voorschrift om het schadelijke gedrag te beteugelen. Als de Buddha vandaag leefden, klaagden mensen tegen hem: “Zoveel boeddhisten gooien hun blikken, glazen potten en kranten weg! Bij de tempels gebruiken ze wegwerpbekers, eetstokjes en borden, die niet alleen meer afval maken, maar ook de vernietiging van veel bomen veroorzaken. Ze lijken niet te geven om het milieu en de levende wezens erin!” Ik zou me schamen als ik dat deed en iemand klaagde bij de Buddha over mijn gedrag, nietwaar? Dus hoewel de Buddha is niet fysiek hier om een voorschrift om te recyclen en de consumptie aan banden te leggen, moeten we dit vrijwillig doen, aangezien het in overeenstemming is met zijn leringen.

Blijf verbonden in het hart

Na de olieramp in de Golf vertelde iemand me dat de constante beelden in de media van vogels en zeedieren bedekt met olie en stervende gevoelens van verdriet en boosheid in haar. Ze vroeg me hoe ze met de situatie om moest gaan, aangezien ze zelf weinig kon doen om de situatie te verhelpen.

Ik raadde aan om de . te doen meditatie nemen en geven (Tonglen in het Tibetaans) om onze eigen liefde en mededogen te vergroten. Hier stellen we ons voor dat we het lijden van anderen op ons nemen - in dit geval de vogels en zeedieren - en het gebruiken om onze egocentrische gedachten te vernietigen en ons dan voor te stellen dat we onze lichaam, bezittingen en deugd aan anderen om hen vreugde te brengen. Het is goed om dit te doen meditatie voor de leidinggevenden en ingenieurs van de oliemaatschappij en voor alle mensen die door de olieramp zijn getroffen. Op deze manier blijven we verbonden met die levende wezens in ons hart en voorkomen we dat we in apathie vervallen. Bovendien is dit meditatie vergroot onze liefde en mededogen, zodat wanneer we de mogelijkheid hebben om anderen rechtstreeks te helpen, we meer bereid en zelfverzekerd zullen zijn om dit te doen.

We zijn allemaal burgers van deze planeet en daarom heeft ieder van ons de verantwoordelijkheid om bewust te zijn van hoe we haar hulpbronnen gebruiken. In plaats van anderen de schuld te geven van aantasting van het milieu en klimaatverandering, ons machteloos voelen om er zelf iets aan te doen, in de verdoving van apathie vervallen en achteloos zijn over onze eigen persoonlijke impact op het milieu, laten we ons deel doen - hoe groot of klein ook dat kan zijn: de klimaatverandering en de vernietiging van de natuur verminderen en stoppen. Op deze manier zullen onze levens zinvol zijn en onze geest optimistisch als we de boeddhistische principes van onderlinge afhankelijkheid, wijsheid en vriendelijkheid in onze dagelijkse handelingen brengen.