Oefenen met wat er voor je ligt

Wanneer ik de bodhisattva gelofte, reciteer de "Acht verzen van" Geesttraining” en veel van de toewijdingsverzen voel ik me soms vroom, of als een goedbedoelende, liberale filantroop. Ik zal dit doen omdat het zo betekenisvol, diep, ontroerend en spiritueel is. Maar als er iets in ons gezicht, in ons leven en in onze huizen is, zegt de egocentrische gedachte: "Wat?! Niet dit! Ik kan onmogelijk nog één ding aan." We weten dat er veel workshops zijn over geluk, zielsreflectie, verbeteringstherapie. Er zijn er niet veel over lijden.

Dus waarom schrijf ik dit?

Mijn man Moss is behoorlijk ziek met MRSA cellutitus, een gevaarlijke stafylokokbesmetting die zich op zijn gezicht heeft gemanifesteerd. Het lijkt erop dat zijn huid verbrand is en pus sijpelt. Zijn eerste diagnose was eczeem, daarna impetigo. De vorige nacht werd hij zo ziek dat hij flauwviel en van de trap viel, waarbij zijn schedel openbrak. Op de SEH zei de dokter dat hij MRSA cellutitus heeft. 26 nietjes later, en een dag van intense infuusantibiotica, is hij thuis. En erg ziek. Misschien breng ik hem morgen terug.

Mijn gedachten. Waar is mijn geest? In het begin kon ik me niet concentreren, maar al snel kwamen de verzen van Shantideva tot me: "Mogen alle wezens overal, geplaagd door het lijden van lichaam en geest, verkrijg een oceaan van geluk en vreugde op grond van mijn verdiensten.” "Zolang de ruimte bestaat, en zolang als levende wezens blijven, zo zal ik ook blijven om de ellende van de wereld te verdrijven." En dan de gedachte, Dit betekent nu. Kom maar op. Moge niemand lijden, en moge ik blijven oefenen ondanks mijn zelfkoesterende gedachten.

In het ziekenhuis met Moss, daarna naar huis om het bloed en de plas van onze hond Luna op te ruimen en de familie te troosten. Mijn eerste gedachte na het opruimen van Luna's plas was: "We moeten haar laten inslapen, ik kan ook niet omgaan met een stervende hond bovenop dit alles." Ongeveer twee seconden later begon ik te lachen. Geen kans. Niet deze keer. Nee. Dit is het echte werk. Kom maar op.

De volgende ochtend is mijn tienerdochter Emma moe en pijnlijk van de ziekte van Lyme; mijn kleindochter Lily huilt omdat ze verdrietig en bang is om Moss, en mijn dochter Jess moet aan het werk.

Ik nam Luna mee voor een wandeling. Ik zag in mijn gedachten de abdij, en hoorde jullie allemaal zingen. Eerwaarde zei: 'Het is tijd om te zingen. Je kunt het." In mijn hart voelde ik me lichter, meer open. Het zingen gaat over het openen voor dit moment, voor dit lijden, voor dit leven.

Een moment per keer. Momenten kunnen geweldige reizen zijn. Door te zijn met wat er in je gezicht is, heb je geen tijd om bezig te zijn met je eigen gezicht.

Het visualiseren van het helpen van iedereen om me heen en alle wezens die liefde, troost en hulp nodig hebben, voedt mijn beoefening. Ja, het is moeilijk, maar niet moeilijk. Wat verwacht ik? Jarenlang heb ik verzen voorgedragen om met mededogen het lijden van anderen op mij te kunnen nemen. Nu komt de praktijk. Het is zo veel makkelijker als de dingen "prima" zijn. Maar het is lang geleden dat ik "prima" heb ervaren. Het verschil is nu dat ik niet op zoek ben naar geluk buiten het lijden. Het is hetzelfde.

Ik draag jullie allemaal in mijn hart elke keer als ik op het kussen zit, of doe wat ik doe om mijn familie en buren te helpen.

Houd Moss alsjeblieft vast in je gebeden. En weet dat ik zo gelukkig ben dat ik in deze tijd een echte toevlucht heb.

Mogen we allemaal met toewijding en focus op het pad doorgaan en accepteren wat in ons gezicht is.