eigenzinnig

Ik verliet het huis in mijn vroege tienerjaren om mezelf te vinden. Ik reisde van mijn huis in Springfield, Missouri, naar New York, Boston, Los Angeles en alles daartussenin. Tijdens mijn reizen heb ik theologie van verschillende grote religies gestudeerd. Ik bad tot Jezus, Maria, Mozes, God, Mohammed, Allah, Krishna en ging zelfs zover dat ik bad tot de beruchte Lucifer. Ik wist op dat moment niet waar ik naar op zoek was. Ik wist alleen dat het iets was dat ik zou begrijpen als ik het zou vinden. Ik ploeterde een paar jaar in drugs van elke categorie, maar was in mijn ziel niet tevreden. Ik probeerde verschillende vormen van seksualiteit (heteroseksueel, bi-, homoseksueel) om dat innerlijke conflict te sussen dat van kinds af aan in mijn hart zat. Alles mocht niet baten.

Tijdens een bezoek aan het huis van mijn moeder in Springfield zegt ze tegen me: "Waar je ook gaat, daar ben je." Het had het meest diepgaande effect op mij en doet dat nog steeds. Niet lang daarna vestigde ik me weer in mijn geboorteplaats om gewoon mezelf te zijn (ik had nog steeds geen idee wie dat was). Ik heb zo hard mijn best gedaan om iets te zijn. Dus nam ik genoegen met een kleine drugsdealer. Het duurde een paar jaar voordat ik aan de politie verkocht. 'Verdomde oorlog tegen drugs,' dacht ik.

Nu zit ik in de gevangenis, ik kreeg 10 jaar in 2001. Het is 3 jaar geleden dat ik celibatair en drugsvrij werd (ik kreeg van tijd tot tijd een terugval). Maar ik heb mezelf gevonden. Pas toen ik stopte met zoeken en niet meer probeerde mezelf te vinden, kwam mijn ware aard naar voren. Als ik nu verdriet voel, is dat niet voor wat ik verloor toen ik in de gevangenis kwam. Het is voor de geliefden die alleen moeten zijn, degenen die van mij afhankelijk zijn voor liefde. Het is voor de kinderen zonder ouders en zonder voldoende eten. Het is voor de pestkop die nooit echte vrede zal kennen. Het is voor de onderdrukte mensen van de wereld; het is voor degenen die tranen van lijden vergieten.

Boeddhist zijn in de gevangenis valt me ​​zwaar. Er zijn tijden dat ik mensen in hun gezicht wil slaan voor dingen die ze zeggen en doen, maar dan zeg ik tegen mezelf dat ik ze gewoon moet accepteren voor wie ze zijn. Ik probeer hun lijden en pijn te begrijpen. Ik probeer de dingen vanuit hun oogpunt te zien. En soms, als ik de wereld vanuit hun gezichtspunt zie, voel ik dit grote verdriet, en mededogen overweldigt de noodzaak om ze kapot te maken.

Een man stal mijn adresboek en schreef alle adressen van mijn mensen op. Ik kwam erachter en het kostte me alles wat ik kon opbrengen om mijn knie niet in de zijkant van zijn schedel te steken. Ik heb een celwissel gedaan ongeveer een uur nadat ik dat ontdekte. Nadat ik was verhuisd, schoot er een gedachte door mijn hoofd. Die man moet erg eenzaam zijn. Ik dacht na over hoe het moet zijn om helemaal alleen op de wereld te zijn, niet alleen in de wereld maar ook in de gevangenis. Ik voel me nog steeds verdrietig als ik eraan denk. Ik kreeg niet veel steun voor mijn besluit om niet gewelddadig te reageren, maar nogmaals, ik heb geen vertrouwensstemming meer nodig om te doen wat juist is.

De moraal van dit lange en uitgesponnen verhaal is:

1. Waar je ook gaat, je bent er.
2. Stop met zoeken om jezelf te vinden. Het zal van binnenuit tevoorschijn komen.
3. Om mededogen te beoefenen, is toewijding en vastberadenheid nodig.

Ik wil AK bedanken voor de boeddhistische boeken die hij me in 2001 gaf en die me op het pad naar ware vrijheid hebben gezet.