Wereldse uitzichten

Ik zat te denken over hoe snel we gewelddadig kunnen worden. Een groot percentage van de tijd gaat het over iets onbeduidends. We nemen een houding aan waarvan we denken dat we die moeten behouden. Als iemand een scheur in ons pantser blootlegt of als we per ongeluk ons ​​masker laten glijden, worden we onmiddellijk vijandig en defensief. Ik dacht hier eergisteren voor het eerst aan. Door twee incidenten ben ik gaan kijken naar hoe wij tegen de dingen aankijken.

Een daarvan was de ontvoering van en moord op het 11-jarige meisje in Florida. Bijna iedereen was bedroefd door het verlies van zo'n jong leven. Het was jammer dat zij (en haar familie) zoveel van hen had afgenomen. Ons verdriet en medeleven worden echter weergegeven als verontwaardiging. In plaats van te bidden voor het kleine meisje en haar gezin, zoeken we vergelding en wraak van haar moordenaar. We concentreren ons niet langer op haar onschuld - we zien alleen zijn schuld. Niemand (ik heb het over ons binnen) heeft het over haar gehad of over de gevoelens die deze tragedie met zich meebracht. Het enige waar we het over hebben is de boosheid en wat (en hoe) we zouden willen doen of zien doen met deze man die haar leven heeft gestolen. Ik toon geen sympathie voor hem (ik ben niet zo ver in mijn praktijk denk ik). Wat ik zeg, is waarom het zo veel gemakkelijker voor ons is om ons te laten zien boosheid dan het is om liefde te tonen?

Het tweede incident is een voorbeeld. Het kleine meisje dat geboren is met twee hoofden uit de Dominicaanse Republiek. We volgden allemaal haar operatie en waren blij toen het erop leek dat ze mooi zou herstellen. Toen ze stierf waren we oprecht verdrietig. Er was geen slechterik. Niemand die wij de schuld kunnen geven. We omarmden onze gevoelens omdat er niemand was naar wie we konden wijzen. We hoefden niet hard of gemeen te zijn. (Wat? Zou iemand zeggen dat ze blij waren dat ze dood was? Nee!) Ik vind het gewoon vreemd hoe we ons soms gedragen.