De geboorte van Sakyadhita

In februari 2007 wordt de verjaardag gevierd van de eerste conferentie van boeddhistische nonnen, die in 1987 werd gehouden in Bodhgaya, India. Ik herinner me die conferentie nog goed - de enorme tent waar het stof doorheen waaide, de opwinding voorafgaand aan Zijne Heiligheid de Dalai Lama's openingstoespraak, het harde werk van de organisatoren - Eerwaarde Lekshe Tsomo, Eerwaarde Ayya Khema en Dr. Chatsumarn Kabilsingh - terwijl ze onderhandelden over voortdurend veranderende schema's en omstandigheden. Aan het einde van de conferentie werd Sakyadhita opgericht als een manier voor internationale boeddhistische nonnen en boeddhistische vrouwen om in contact te blijven.

We hadden toen geen idee wat er uit deze gebeurtenis zou voortkomen, dat de komende twintig jaar om de twee of drie jaar conferenties over en voor boeddhistische nonnen en vrouwen zouden worden gehouden, telkens in een ander land. Het was erg handig om de conferenties elke keer in een ander land te houden, omdat het ons in staat stelde om uit de eerste hand over elkaars tradities en praktijken te leren. Het grote publiek in elk land was getuige van de aanwezigheid en beoefening van een grote groep boeddhistische nonnen en vrouwen; ze zagen de harmonie, het delen, de open en eerlijke uitwisselingen tussen ons, zelfs als er meningsverschillen waren.

De organisatoren spanden zich in om nonnen uit armere landen te sponsoren zodat zij de internationale conferenties konden bijwonen. Dit heeft veel prachtige effecten gehad. De Thaise maeji's en Tibetaanse sramanerika's waren bijvoorbeeld getuige van het functioneren van bhikshuni-sangha's in Korea en Taiwan. Dit verbreedde hun kennis van de vinaya en vergrootten hun zelfvertrouwen toen ze zagen wat gemeenschappen van opgeleide nonnen konden doen en het voordeel dat ze konden brengen voor de samenleving.

We wisten 20 jaar geleden niet dat er naar aanleiding van bijna elke conferentie een boek zou worden geproduceerd. Deze boeken stellen vrouwen die niet aanwezig waren op de conferenties in staat om de bijeenkomsten en de discussiepunten te leren kennen en zich internationaal verbonden te voelen met hun zusters.

De conferentie in 1987 markeerde ook wat waarschijnlijk de eerste bhikshuni posadha in India was in meer dan een millennium. Boeddhistische teksten beschrijven een centraal land als een land met volledig gewijde vrouwen en mannen, evenals vrouwelijke en mannelijke boeddhistische lekenvolgelingen. Terwijl de andere drie groepen in India bestaan, was de bhikshuni-gemeenschap al eeuwen geleden opgeheven. Maar vanwege deze conferentie en de bhikshuni posadha-ceremonie, hebben de bhikshuni sangha bestaat weer in India, waardoor het een centraal land wordt. Degenen onder ons die deelnamen, voelden een sterke band met onze Dharma-zusters die deze essentiële ceremonie gedurende 26 eeuwen als een harmonieuze gemeenschap hebben uitgevoerd.

Doordat boeddhistische nonnen en vrouwen internationaal samenwerken, is er veel gedaan om het leven te verbeteren voorwaarden voor nonnen in armere landen, om algemeen onderwijs en Dharma-onderwijs onder vrouwen te vergroten, om de volledige wijding van vrouwen in Sri Lanka te herstellen en om stappen te promoten om het in de Tibetaanse gemeenschap te introduceren. Deze goede werken en andere zullen ongetwijfeld in de toekomst worden voortgezet, waardoor boeddhistische nonnen en vrouwen en bij uitbreiding het bestaan ​​van de Dharma in onze wereld en vrede in onze samenlevingen ten goede komen.