Herkauwen

We hebben een kostbaar menselijk leven met het potentieel om liefde, mededogen en wijsheid grenzeloos te ontwikkelen. Hoe benutten we dat potentieel? Wat houdt onze geest het meest bezig? Als ik naar mijn geest kijk, zie ik dat er veel tijd wordt besteed aan piekeren over het verleden en de toekomst. Gedachten en emoties dwarrelen rond, schijnbaar uit eigen beweging, maar ik moet toegeven dat ik ze soms ophitsen of in ieder geval niet de moeite nemen om ze tegen te gaan. Ben je vergelijkbaar? Waar piekeren we over en welk effect heeft het op ons leven?

Het verleden

Een belangrijk onderwerp van herkauwen is pijn uit het verleden. “Ik was zo gekwetst toen mijn echtgenoot xyz zei.” “Ik heb zo hard voor het bedrijf gewerkt, maar ze waardeerden mij niet.” ‘Mijn ouders hadden kritiek op de manier waarop ik eruit zie’, enzovoort. We hebben een uitstekend geheugen voor alle keren dat anderen ons hebben gestoord of teleurgesteld en kunnen urenlang bij deze pijn blijven stilstaan, terwijl we pijnlijke situaties keer op keer in onze gedachten opnieuw beleven. Wat is het resultaat? We blijven steken in zelfmedelijden en depressie.

Een ander onderwerp is voorbij boosheid. We bespreken herhaaldelijk wie wat heeft gezegd in een ruzie, analyseren elk detail en raken steeds meer opgewonden naarmate we er langer over nadenken. Als we zitten mediteren, zich concentreren op het object van meditatie is moeilijk. Maar als we nadenken over een argument, is onze concentratie geweldig! Sterker nog, we kunnen perfect zitten meditatie houding, ziet er van buiten heel vredig uit, maar brandt van boosheid binnen terwijl we ons doelbewust situaties uit het verleden herinneren zonder ook maar een minuut afgeleid te worden. Wanneer de meditatie bel gaat aan het einde van de sessie, we openen onze ogen en ontdekken dat de gebeurtenis waar we het afgelopen half uur over hebben nagedacht, niet hier en nu plaatsvindt. Sterker nog, we zitten op een veilige plek met aardige mensen. Wat is het effect van herkauwen op? boosheid? Het is duidelijk meer boosheid en ongelukkig zijn.

Als we piekeren over gevoelens van onbegrepen zijn, is het alsof we een zingen mantra, “Mijn vriend begrijpt mij niet. Mijn vriend begrijpt mij niet.” Wij overtuigen onszelf hiervan; het gevoel wordt stevig en de situatie ziet er hopeloos uit. Het resultaat? We voelen ons vervreemd en we trekken ons onnodig terug van degenen met wie we dichtbij willen zijn, omdat we ervan overtuigd zijn dat ze ons nooit zullen begrijpen. Of we kunnen onze behoeftigheid over de ander heen laten stromen in een poging hem of haar ons te laten begrijpen op de manier waarop wij begrepen willen worden.

Al onze herkauwers zijn echter niet onaangenaam. We kunnen ook uren besteden aan het terugdenken aan plezierige gebeurtenissen uit het verleden. "Ik herinner me dat ik op het strand lag met deze geweldige kerel die mij aanbad", en daar gaan we op pad met een fantastische fantasie. “Het was zo geweldig toen ik die beloning won en de promotie kreeg die ik wilde”, en de situatie in het echte leven lijkt op een film voor onze conceptuele geest. “Ik was zo atletisch en gezond. Ik kon als geen ander een bal gooien en de bal vangen die niemand anders kon”, en gelukkige herinneringen aan overwinningssportevenementen uit het verleden glijden door onze gedachten. Het resultaat? We voelen de vleugjes nostalgie naar het verleden dat al lang voorbij is. Of, ontevreden en angstig, proberen we deze gebeurtenissen in de toekomst opnieuw te creëren, wat tot frustratie leidt omdat de omstandigheden zijn veranderd.

Meditators vormen hierop geen uitzondering. We houden vast aan een heerlijk gevoel in meditatie en probeer het in toekomstige sessies opnieuw te maken. Ondertussen ontgaat het ons. We herinneren ons een staat van diepgaand begrip en voelen wanhoop omdat het sindsdien niet meer is gebeurd. Een ervaring accepteren zonder eraan gehecht te raken is moeilijk voor ons. We klampen ons vast aan spirituele ervaringen op dezelfde manier als we gewend waren aan wereldse ervaringen.

De toekomst

We besteden ook veel tijd aan het nadenken over de toekomst. We kunnen dingen urenlang plannen. 'Eerst doe ik deze boodschap, dan dat, en ten slotte de derde. Of zou het sneller zijn om ze in omgekeerde volgorde te doen? Of moet ik ze misschien op verschillende dagen doen?” Onze gedachten wisselen heen en weer terwijl we proberen te beslissen wat we gaan doen. "Ik ga naar deze universiteit, doe daar afstudeerwerk en stuur dan mijn cv op om de baan te krijgen die ik altijd al wilde hebben." Of, voor Dharmabeoefenaars, terwijl we één retraite doen, dagdromen we over alle andere oefenmogelijkheden die voor ons liggen. “Deze leraar leidt een retraite in de bergen. Ik kan daarheen gaan en deze diepgaande beoefening leren. Met dat onder mijn riem ga ik naar een ander retraitecentrum en doe een lange retraite. Als dat klaar is, ben ik klaar voor een privékluis.’ Er wordt nu niet meer geoefend omdat we het te druk hebben met het plannen van al het prachtige onderwijs dat we gaan ontvangen en de retraites die we in de toekomst gaan doen.

Door de toekomst te visualiseren, creëren we idealistische dromen. “De juiste man/vrouw zal verschijnen. Hij/zij zal mij perfect begrijpen en dan zal ik mij heel voelen.” “Deze baan zal mij volledig vervullen. Ik zal snel slagen en nationaal erkend worden als uitmuntend in mijn vakgebied.” 'Ik zal het beseffen bodhicitta en leegte en word dan een groot Dharmaleraar met zoveel discipelen die mij aanbidden.” Het resultaat? Ons gehechtheid loopt wild, en we ontwikkelen onrealistische verwachtingen die ons teleurstellen met wat is. Bovendien creëren we niet de oorzaken om de dingen te doen die we ons voorstellen, omdat we vastzitten in ons hoofd door ze alleen maar voor te stellen.

Onze toekomstige herkauwers kunnen ook met zorgen ronddraaien. “Wat als mijn ouders ziek worden?” “Wat als ik mijn baan verlies?” “Wat als mijn kind problemen heeft op school?” Op school waren we misschien niet zo goed in creatief schrijven, maar in ons hoofd bedenken we fantastische drama's en horrorverhalen. Dit heeft tot gevolg dat ons stressniveau torenhoog stijgt, omdat we angstig anticiperen op tragedies die normaal gesproken niet voorkomen.

Onze zorgen kunnen naar buiten zoomen over de toestand van de wereld. “Wat gebeurt er als de economie instort? Als de ozonlaag blijft toenemen? Als we meer miltvuuraanvallen krijgen? Als de terroristen het land overnemen? Als we onze burgerlijke vrijheden verliezen in de strijd tegen de terroristen?’ Ook hier leidt ons creatieve schrijfvermogen tot fantastische scenario’s die wel of niet kunnen plaatsvinden, maar hoe dan ook slagen we erin onszelf in een staat van ongekende wanhoop te werken. Dit leidt op zijn beurt vaak tot woede boosheid bij de machten die er zijn of voor apathie, gewoon denken dat aangezien alles verrot is, het geen zin heeft om iets te doen. In beide gevallen zijn we zo somber dat we verzuimen constructief te handelen op manieren die moeilijkheden verhelpen en goedheid creëren.

Het heden

De enige keer dat we ooit moeten leven is nu. De enige keer dat spirituele oefening wordt gedaan, is nu. Als we liefde en mededogen willen cultiveren, moet het in het huidige moment zijn, omdat we niet in een ander moment leven. Dus ook al verandert het heden voortdurend, het is alles wat we hebben. Het leven gebeurt nu. Onze vergane glorie is gewoon dat. Onze pijn uit het verleden gebeurt nu niet. Onze toekomstdromen zijn gewoon toekomstdromen. De toekomstige tragedies die we verzinnen, bestaan ​​op dit moment niet.

Een spirituele beoefenaar herinnert zich misschien eerdere verhelderende momenten en droomt van toekomstige exotische situaties, vol met volledig verlichte leraren en gelukzalige inzichten, maar in feite vindt praktijk nu plaats. De persoon voor onze neus op dit moment vertegenwoordigt alle levende wezens voor ons. Als we gaan werken voor het welzijn van alle levende wezens, moeten we beginnen met deze, deze gewone persoon in ons dagelijks leven. Ons hart openen voor wie er voor ons is, vereist discipline en inspanning. Om contact te maken met de persoon voor ons is het nodig om volledig aanwezig te zijn, niet in het verleden of de toekomst.

Dharmabeoefening betekent omgaan met wat er op dit moment in onze geest gebeurt. In plaats van te dromen van het veroveren van de toekomst gehechtheid, laten we omgaan met de hunkering we hebben nu. In plaats van te verdrinken in angst voor de toekomst, laten we ons bewust zijn van de angst die zich nu voordoet en deze onderzoeken.

Tegenwerkende krachten

HH de Dalai Lama spreekt van tegenkrachten voor de storende emoties. Deze tegenwerkende krachten zijn specifieke mentale toestanden die we cultiveren om weerstand te bieden aan degenen die niet realistisch of heilzaam zijn. Reflectie op vergankelijkheid en dood is een uitstekende tegenstander voor mentale toestanden die ronddraaien van bezorgdheid of opwinding. Als we nadenken over vergankelijkheid en onze eigen sterfelijkheid, worden onze prioriteiten veel duidelijker. Omdat we weten dat de dood zeker is, maar zijn tijd niet, realiseren we ons dat het hebben van een positieve mentale toestand in het heden van het grootste belang is. Zorgen kunnen niet blijven bestaan ​​in een geest die tevreden is met wat we hebben, doen en zijn. Omdat we zien dat alle dingen van voorbijgaande aard zijn, stoppen we hunkering en vastklampen op hen, dus onze gelukkige herinneringen en plezierige dagdromen zijn niet langer zo dwingend.

Het herkennen van beroering uit het verleden en toekomstige rapsodieën als projecties van onze geest voorkomt dat we erin vast komen te zitten. Net zoals het gezicht in de spiegel geen echt gezicht is, zijn de objecten van onze herinneringen en dagdromen even onwerkelijk. Ze gebeuren nu niet; het zijn gewoon mentale beelden die in de geest flikkeren.

Nadenken over de waarde van onze kostbare menselijk leven minimaliseert ook onze gewoonte van herkauwen. Onze wonderlijke potentieel wordt duidelijk, en de zeldzaamheid en de waarde van de huidige gelegenheid straalt. Wie wil herkauwen over het verleden en de toekomst, wanneer we zoveel goede en vooruitgang geestelijk kan doen in het heden?

Een tegenwerkende kracht die goed voor mij werkt, is het besef dat al deze overpeinzingen mij, het centrum van het universum, in de hoofdrol spelen. Alle verhalen, alle tragedies, komedies en drama's draaien allemaal om één persoon, die duidelijk de belangrijkste in het hele bestaan ​​is, Ik. Alleen al het erkennen van de kracht van de geest om het universum in Mij te verdichten, toont me de domheid van mijn gepieker. Er is een enorm universum met talloze levende wezens erin, die allemaal geluk willen en niet net zo intens lijden als ik. Maar mijn egocentrische geest vergeet ze en richt zich op Mij. Om te beginnen, het is niet eens echt op Mij gericht, het draait rond Mijn verleden en toekomst, die geen van beide nu bestaan. Als ik dit zie, mijn egocentrisme verdampt, omdat ik het gewoon niet kan rechtvaardigen me alleen maar zorgen te maken over mezelf met alles wat er in het universum gebeurt.

De krachtigste tegenwerkende kracht is de wijsheid die beseft dat er geen concreet Ik is om mee te beginnen. Wie zijn al deze gedachten die ronddraaien? Wie heeft al die herkauwers? Als we zoeken, kunnen we nergens een werkelijk bestaand Ik vinden. Net zoals er geen concrete ik te vinden is op of in dit tapijt, is er ook geen concrete ik in deze lichaam en geest. Beiden zijn even leeg van een werkelijk bestaande persoon die op eigen kracht bestaat.

Met dit begrip ontspant de geest. Het gepieker houdt op, en met wijsheid en mededogen, het Ik dat bestaat door slechts te worden bestempeld in afhankelijkheid van de lichaam en de geest kan vreugde in de wereld verspreiden.