Het cultiveren van verbinding, mededogen en vertrouwen in het goede tijdens genezing na zelfmoord

Het is mij een eer en een voorrecht om enkele reflecties te kunnen delen met zo'n gewaardeerd publiek, een groep mensen die oprecht en oprecht om andere levende wezens geven. Die zorg en genegenheid voor anderen - dat gevoel van verbondenheid - is een belangrijk element in een zinvol leven. Daaraan gerelateerd is het gevoel dat er in wezen iets goeds en puurs is aan ons mensen, ondanks ons lijden en boosheid. We zijn ons ervan bewust dat we een speciaal potentieel hebben, simpelweg omdat we een geest/hart hebben, dat ons leven niet veroordeeld is tot vervreemding, zelfhaat, schuldgevoelens en wrok. In boeddhistische taal noemen we dat “Buddha natuur" of "Buddha potentieel” – de volledig heldere aard van onze geest/hart die de basis vormt waarop we verbazingwekkende kwaliteiten kunnen ontwikkelen, zoals onpartijdige liefde en mededogen voor alle levende wezens en een wijsheid die de ultieme realiteit van al het bestaan ​​kent.

Ik zou graag meer over deze twee willen praten - het gevoel van verbondenheid met anderen dat leidt tot mededogen en het bewustzijn van onze innerlijke goedheid of "potentieel voor verlichting" - omdat ze verbonden zijn met zowel zelfmoord als genezing na de zelfmoord van een dierbare .

Laten we eerst onderzoeken hoe ze verband houden met zelfmoord zelf. Zelfmoord komt vaak voort uit een depressie. Hoewel depressie in sommige gevallen te wijten kan zijn aan chemische onbalans of storende krachten, plunderen sommige prominente gedachten niettemin de geest, waardoor sommige mensen ertoe worden aangezet zelfmoord te beschouwen als een manier om hun ellende te verlichten. Dit zijn gedachten als: "Mijn leven is nutteloos", "Er is geen hoop op geluk in mijn leven" en "Ik ben niet de moeite waard genoeg om te leven." Op welke gronden komt de gedachte "Mijn leven is nutteloos" op? De basis is dat je je niet op een zinvolle manier verbonden voelt met anderen of met je omgeving. Is het waar dat we niet op een zinvolle manier met anderen verbonden zijn of kunnen zijn? Nee natuurlijk niet. Hoewel zo'n gedachte misschien bestaat, is de inhoud ervan onrealistisch, want in feite zijn we diep verbonden met en verwant aan alle levende wezens. We zijn ons hele leven van elkaar afhankelijk. Welk werk we ook doen in de samenleving, het draagt ​​bij aan het welzijn van anderen. Zelfs een kleine interactie met iemand - een glimlach, een 'dankjewel', een paar woorden - maakt een verschil in het leven van anderen. Een dier aaien en de vogels voeren geeft genegenheid aan die wezens. We hebben de hele dag zulke interacties.

Hoe kunnen we ons verzetten tegen deze onrealistische opvatting dat we niet verbonden zijn met anderen? Gewoon tegen onszelf zeggen dat we ons liefdevol, geliefd of verbonden moeten voelen, werkt niet. We moeten onze geest/hart actief trainen om vanuit een ander perspectief naar het leven te kijken. Wanneer dit wordt gedaan, zullen er vanzelf positieve emoties ontstaan. In het licht hiervan is de Buddha een reeks meditaties opgesteld om liefde en mededogen te ontwikkelen.

De basis van deze training is om te zien dat wijzelf en anderen volkomen gelijk zijn in het wensen van geluk en het willen vermijden van elk soort lijden. We denken hier diep en herhaaldelijk over na, niet alleen door de woorden op intellectueel niveau te herhalen, maar ze in ons hart te brengen. Op deze manier trainen we onze geest/hart zodat elke keer dat we een levend wezen zien - ongeacht wie ze zijn, of we ze nu leuk vinden of niet - ons spontane bewustzijn is: "Dit levende wezen is precies zoals ik. Het belangrijkste voor hem of haar is geluk en het vermijden van lijden. Als ik dit besef, begrijp ik iets heel belangrijks, heel intiems over anderen. We zijn inderdaad met elkaar verbonden.” Zelfs als we nog nooit iemand hebben ontmoet, weten we dat die persoon zich zo voelt. Zelfs dieren en insecten hebben geluk en het uitroeien van ellende als de belangrijkste doelen van hun leven. Wanneer we onze geest voortdurend trainen om iedereen op deze manier te zien, voelen we ons niet langer vervreemd. In plaats daarvan voelen en weten we dat we verstrikt zijn in deze onderling verbonden lichaam van levende wezens. Wij horen erbij, we begrijpen anderen en zij kunnen ons begrijpen. Onze acties beïnvloeden hen; we zijn geen geïsoleerde, ommuurde eenheden, maar maken deel uit van het hele netwerk van levende wezens in dit universum. Onze problemen zijn niet uniek en hopeloos. We kunnen onszelf toestaan ​​genegenheid en hulp van anderen te ontvangen. We kunnen ook de hand reiken om andere wezens te helpen en bij te dragen aan hun geluk, zelfs op kleine manieren die diep betekenisvol worden. Ons leven heeft een doel.

Ons leven heeft niet alleen zin, maar we verdienen het om te leven. We zijn een waardig levend wezen. Waarom? Omdat onze fundamentele natuur iets goeds is, iets puurs. Natuurlijk hebben we allerlei verontrustende emoties, maar dat zijn wij niet. Het zijn mentale gebeurtenissen, dingen die opkomen, voorbijgaan en onze geest verlaten. We zijn niet onze gedachten en gevoelens. Zij zijn niet wij. Als we binnen zitten meditatie en ons bewust zijn van onze gedachten en gevoelens, wordt dit heel duidelijk. Daaronder ligt de fundamentele heldere en wetende aard van geest/hart, die vrij is van alle gedachten en emoties. Op een dieper niveau is onze natuur als de zuivere en heldere open lucht. Er kunnen wolken doorheen gaan, maar de lucht en de wolken zijn niet van dezelfde aard. Zelfs als de wolken aanwezig zijn, bestaat de zuivere en open lucht nog steeds; het kan nooit worden vernietigd. Evenzo is de aard van onze geest niet inherent verontreinigd; de verontrustende houdingen en emoties zijn bijkomstig.

Verontrustende emoties zijn niet alleen van voorbijgaande aard, ze zijn ook vervormd - ze zijn niet gebaseerd op een nauwkeurig beeld van wat er gebeurt en geven geen aanleiding tot heilzame reacties op situaties. In plaats van alles te geloven wat we denken en voelen, onderzoeken we onze gedachten en gevoelens om te onderscheiden of ze juist en heilzaam zijn. Als we ontdekken dat dat niet zo is, passen we tegengif toe door onze geest te trainen om situaties op een andere manier te bekijken, een die realistischer en voordeliger is. Terwijl we dit doen, ontdekken we dat onze "kijk" op het leven verandert; we ontdekken onze innerlijke goedheid. We zijn de moeite waard en zijn altijd al waardevolle leden van de samenleving geweest. Nu zien we het.

Hoe verhouden deze punten - verbinding, mededogen en potentieel voor verlichting - zich met degenen die genezen van zelfmoord? Ten eerste is er compassie nodig voor onszelf en voor degene die zelfmoord heeft gepleegd. Het is gemakkelijk om ons schuldig te voelen en onszelf de schuld te geven van de zelfmoord van een ander; het is gemakkelijk om boos op hen te zijn omdat ze ons laten lijden; het is gemakkelijk om weg te zinken in ons verdriet om het verlies van een geliefde en ondergedompeld te raken in zelfmedelijden. Maar deze emoties zijn als wolken in de lucht van de ruime zuiverheid van onze geest/hart. Zij zijn wij niet, wij zijn zij niet. Ze komen op en gaan door onze geest. Het heeft geen zin om verontrustende emoties vast te grijpen en ze te doordringen van een realiteit die ze niet hebben.

Bovendien zijn al die gevoelens – schuld, boosheid, wrok, zelfmedelijden - zijn functies van onze zelfingenomen houding. Het is dit egocentrisme dat heeft ons gevangen gehouden in ellende van tijd zonder begin. Niet alleen is egocentrisme niet bevorderlijk voor ons eigen geluk of dat van anderen, maar het is ook niet realistisch - er zijn oneindig veel levende wezens. Laten we onze eigen pijn eens plaatsen in het perspectief van alle gevarieerde ervaringen die levende wezens op dit moment hebben.

Dat betekent niet dat we slecht zijn als we tijdelijk vast komen te zitten in storende emoties. Laten we niet nog een laag van waanideeën toevoegen bovenop wat we al voelen door onszelf voor te houden dat we egoïstisch zijn en het bij het verkeerde eind hebben omdat we depressief of zelfingenomen zijn. Laten we, aangezien dit onrealistische en ongunstige gevoelens zijn, ons afvragen: 'Wat zijn meer realistische en geschikte gevoelens? Hoe kweek ik ze?”

Hier komt mededogen voor onszelf om de hoek kijken. Mededogen is geen zelfmedelijden. Integendeel, het erkent onze pijn en verwarring, wenst dat we er vrij van zijn, en gaat dan verder.

Waar gaat het naar toe? Wat kweken we bewust? Een hart dat om anderen geeft. Het gevoel van verbondenheid en compassie dat we hadden voor de dierbare die zelfmoord heeft gepleegd, is compassie voor één levend wezen. Er zijn oneindig veel levende wezens in het hele universum. Wat zou er gebeuren als we de muren van obsessief zouden neerhalen? vastklampen aan één persoon en ons hart openen om van alle wezens te houden, simpelweg omdat ze bestaan? We kunnen de liefde die we voor één persoon hadden met vele anderen delen, waardoor ons vermogen om liefde te geven en te ontvangen terwijl we dat doen, toeneemt.

Enkele jaren geleden werd ik gevraagd om een ​​herdenkingsdienst voor te zitten voor een man van in de dertig die aan kanker was overleden. Toen zijn vrouw tijdens de dienst sprak, straalde ze. Ze zei: 'John, ik ga al die liefde die je me gaf, alle liefde die we samen deelden, in mijn hart opnemen. En dan, omdat het niet iets is dat ooit kan verminderen, ga ik het vanuit mijn hart verspreiden naar iedereen die ik tegenkom." Ik was enorm ontroerd door wat ze zei, en ik weet zeker dat haar man dat ook zou zijn geweest.

Verdriet na de dood van een dierbare gaat niet zozeer over het missen van hen in het heden, maar over het besef dat ons beeld van de toekomst - een toekomst waarin zij ook waren opgenomen - moet worden herzien. Met andere woorden, we rouwen niet om het verleden, we rouwen om de toekomst. Maar de toekomst was er nooit. Deze toekomst was slechts onze conceptie, dus waarom vasthouden aan iets dat er nooit was? Laten we in plaats daarvan blij zijn dat we deze persoon al zo lang kenden. Wat fijn dat we voor die tijd konden delen en van elkaar konden leren. Alles is van voorbijgaande aard; en we waren zo gelukkig om ze in ons leven te hebben en van ze te houden en door hen geliefd te worden zolang dat gebeurde.

Wat een ongelooflijke manier om te genezen van de dood van een geliefde - om ons te verheugen over de tijd die we samen hadden in plaats van te rouwen om de toekomst die er nooit was en ook nooit zal zijn. Hoe zinvol is het om de liefde die we voor één persoon hebben te delen door ons hart voor alle anderen te openen en die liefde met hen te delen. Dit stelt ons in staat om liefde en mededogen te hebben voor onze geliefde terwijl we ze met liefde wegsturen, ze het beste wensen, wetende dat ze het potentieel hebben voor verlichting en bidden dat ze in de toekomst gebruik zullen maken van hun innerlijke goedheid. Ook wij hebben dit potentieel voor verlichting, dus laten we toegang het in ons eigen hart en geest en als we dat hebben gedaan, leven we vredig in onszelf en leveren we een positieve bijdrage aan het welzijn van anderen.

Velen van jullie overlevenden hebben medeleven met anderen gebruikt om je te helpen genezen na de dood van je geliefde. Uw medeleven heeft u ertoe gebracht deze conferentie te organiseren, initiatieven voor overheidsprogramma's en -beleid uiteen te zetten, zelfmoordpreventieprogramma's, steungroepen, enzovoort op te zetten. Ik prijs je medelevende inspanningen om anderen te helpen en weet dat jij en zij de heilzame resultaten daarvan zullen ervaren.
Sommigen van jullie zijn nog vers in hun verdriet. Je bent er nog niet klaar voor. Maar vertrouw op jezelf dat je het punt zult bereiken waarop je je ervaring kunt transformeren in iets dat je activeert om contact te maken met anderen en hen te helpen.

Velen van jullie zijn misschien nieuwsgierig naar de rol van meditatie bij het ontwikkelen van deze perspectieven. Er zijn vele vormen van meditatie. Een type dat nuttig is, wordt 'mindfulness' genoemd meditatie.” Hier kunnen we ons concentreren op onze adem, fysieke gewaarwordingen, gevoelens, geest of gedachten en ze gewoon observeren, ze laten opkomen en voorbijgaan zonder vastklampen op hen. Door dit te doen, gaan we deze zien als gewoon gebeurtenissen, niets blijvends om aan gehecht te raken of vast te houden. Onze geest ontspant. We beginnen ook in te zien dat deze mentale en fysieke gebeurtenissen niet van ons zijn; we zien dat er geen solide "ik" of "mijn" is om al deze fysieke en mentale gebeurtenissen te beheersen of te bezitten. Dit bevrijdt de stress in onze geest.

Een tweede type van meditatie is wat "analytisch" of "controleren" wordt genoemd meditatie. Hier een genre van leringen getiteld “geest training” of “gedachtetransformatie” is zeer effectief. De leringen van de gedachtetraining leren ons hoe we actief een gevoel van verbondenheid kunnen ontwikkelen voor alle levende wezens. Ze tonen de methode om liefde, mededogen, vreugde en gelijkmoedigheid te cultiveren. Ze leren ook hoe ongunstige omstandigheden kunnen worden omgezet in het pad naar verlichting - een zeer nuttige vaardigheid. Laat me een paar boeken over dit onderwerp aanbevelen: Een openhartig leven, Tegenspoed omzetten in vreugde en moed, Advies van een spirituele vriend, Geloof niet alles wat je denkt, Gedachtetraining zoals stralen van de zon, Mindfulness in Plain Engels en Het wonder van Mindfulness. U kunt ook lezingen bijwonen die worden gegeven door gekwalificeerde boeddhistische leraren.

Dit zijn enkele perspectieven. Bedankt dat ik ze met jullie mocht delen. Ik hoop dat ze net zo nuttig voor u zullen zijn als voor mij.